Οι Therapy? κράτησαν (ξανά) τον λόγο τους
Οι Therapy? φαίνονται τύποι που δεν λένε πράγματα στην τύχη. Στην συνέντευξη τους πριν από λίγες ημέρες στο afternoiz μας είπαν πως «το ελληνικό κοινό δεν έχει, λόγο να ανησυχεί καθώς θα παίξουμε πολλά τραγούδια από το Troublegum, το Infernal Love και το Nurse στην συναυλία της Αθήνας»
Κράτησαν –πλήρως- το λόγο τους, ήδη από το πρώτο τραγούδι του live…
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.
Half Gramme Of Soma
Την συναυλία άνοιξαν οι δικοί μας Half Gramme of Soma. Δεμένοι, «γκρουβάτοι» και με σημείο αναφοράς τον πολύ καλό τραγουδιστή. Έχουν γράψει αρκετά χιλιόμετρα ήδη και έχουν μοιραστεί την σκηνή με αρκετά μεγάλα ονόματα. Κάθε φορά που τους βλέπω νομίζω πως είναι και καλύτεροι και αυτό συνέβη και το Σάββατο 10 Φεβρουαρίου.
Ο ήχος τους δεν μπορώ να πω πως ταιριάζει απόλυτα με την μουσική των Therapy? αλλά το stoner χαρμάνι τους με τα ελαφρά doom στοιχεία και την αγάπη για τις ψυχεδέλειες ζέστανε αρκετά τον κόσμο, που στην πλειονότητα του ήρθε από σχετικά νωρίς στο Gagarin 205. Mε τραγούδια κυρίως από το Slip through the cracks του 2022 αλλά και από το παλαιότερο Groove is Back έδειξαν πως αποτελούν σημαντικό μέρος της εγχώρια stoner σκηνής, αφήνοντας το δικό τους στίγμα. Στα συν και το t-shirt των «Τσιμέντο» που φόραγε ο τραγουδιστής.
Δυναμικά από την αρχή οι Τherapy?
Οι τρεις μαυροφορεμένοι Ιρλανδοί ξεκίνησαν αποφασισμένοι να μας βάλουν από την πρώτη στιγμή δυναμικά στο κλίμα της βραδιάς και μάλλον δεν μπορούσε να υπάρξει καλύτερη έναρξη από το “Nausea”, κομμάτι βγαλμένο κατευθείαν από τα 1990s και το Nurse του 1992. Σε ένα Gagarin 205 με αρκετό ως πολύ κόσμο και σε μια old school σκηνή χωρίς φτιασίδια, βίντεο προβολές και άλλα τέτοια «μοντέρνα», οι Therapy? μας θύμισαν αφενός πως τα σημαντικότερα στοιχεία σε μια ροκ συναυλία είναι η σκηνική παρουσία και η αλληλεπίδραση με το κοινό αφετέρου πως αυτοί τις συγκεκριμένες δυο παραμέτρους τις «έχουν για πλάκα».
Το Isolation που ακολούθησε, επιβεβαίωσε το παραπάνω αξίωμα στο 100%. Το τρίο από το Μπέλφαστ κατόρθωσε για ακόμη μια φορά να φέρει απολύτως στα μέτρα του το κομμάτι των Joy Division και αποτέλεσε το έναυσμα για τον Andy Cairns και τον Michael McKeegan να ξεκινήσουν να «παίζουν» με το κοινό από κάτω, που ξεκάθαρα ανυπομονούσε να τους δει. 7 χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία φορά και μάλλον ήταν πάρα πολλά.
Το -αμέσως επόμενο- «νιρβανοειδές» (στα αυτιά μου τουλάχιστον) Joy από το πρόσφατο Hard Cold Fire του 2023 έδειξε πως η μπάντα όχι απλά δεν έχει κουραστεί αλλά μάλλον θα μας επισκεφτεί πολλές φορές ακόμη στα επόμενα χρόνια. Το Unbeliever από το εμβληματικό Troublegum μας ταξίδεψε 30 -στρογγυλά- χρόνια πίσω και στον αδιαμφισβήτητα καλύτερο δίσκο του συγκροτήματος. O Cairns θυμήθηκε μάλιστα και το live εκείνης της χρονιάς (Ιούνιος 1994) στην Αθήνα και δεν ήταν λίγα τα μέλη του κοινού που όπως μαρτύρησαν τα σηκωμένα χέρια τους παρευρέθηκαν και σε εκείνο το ιστορικό live.
(Here Comes the) Μisery και Νeck Freak
μας διατήρησαν στα 90s για να μας επαναφέρει στο παρόν το WOE από την τελευταία δουλειά των Ιρλανδών, στο οποίο την παράσταση έκλεψαν τα sing alongs, με το κοινό να δείχνει πέραν πάσης αμφιβολίας πόσο γουστάρει που έχει βρεθεί στο Gagarin για μια ακόμη φορά. Καθώς ο Cairns δεν σταμάτησε στιγμή να μας βομβαρδίζει με συνεχή «efharisto poly», «Athina are you οut there?”, «We love you» και τα συναφή, μάλλον τα αισθήματα ήταν αμοιβαία.
Στο Turn και κυρίως στο Trigger Inside (αμφότερα από το Troublegum) που έπαιξαν back2back, τα αισθήματα αυτά εξερράγησαν για πρώτη φορά με όλο το Gagarin να τραγουδάει ενώ το Disgracelands από το Nurse που ακολούθησε συμπλήρωσε με το καλύτερο τρόπο μια τριάδα-φωτιά από την δεκαετία του 1990.
Λίγο πριν από το καινούριο Poundland Of Hope And Glory, ο Cairns μας ζήτησε συγνώμη για τα ελληνικά του αλλά γελώντας τόνισε πως είναι Ιρλανδός και για αυτό και τα αγγλικά του είναι επίσης κακά. Μας ενημέρωσε, επίσης, πως ο εναλλακτικός τίτλος του κομματιού είναι «Fuck the British government» εν μέσω αποθέωσης.
Η αποθέωση έγινε ακόμη μεγαλύτερη στο Stories
που ακολούθησε, ένα από τα πιο γνωστά κομμάτια της μπάντας. Το Gagarin τραγούδησε μαζικά «Ηappy people have no stories» καταστρέφοντας (ή κάνοντας πολύ πολύ καλύτερα; ) τα video που τραβούσαν οι περισσότεροι με τα κινητά, ενώ οι διπλανοί μου έχυσαν τις μπύρες τους καθώς προσπαθούσαν να χορέψουν. Περίπου…
Αμέσως μετά ο Cairns μας θύμισε πως οι καιροί που ζούμε είναι ζόρικοι. Τόνισε πως πρέπει να σταθούμε ο ένας στο πλευρό του άλλου και το κοινό μάλλον βάλθηκε να το αποδείξει ήδη από την δεδομένη στιγμή συμμετέχοντας -ξανά- δυναμικά στα φωνητικά «παιχνίδια» με τον frontman του σχήματος- αυτή την φορά στο το Days Kollaps πάλι από το Hard Cold Fire.
Tο Teeth Grinder που ακολούθησε ήταν μια ακόμη βουτιά στην καλύτερη δεκαετία για την μουσική (προφανώς μιλάω για τα 90s), η οποία έγινε «μακροβούτι» καθώς το κανονικό set ολοκληρώθηκε με το Diane. To εμβληματικό κομμάτι από το Infernal Love παίχτηκε «βρώμικα», χωρίς προηχογραφημένα τσέλο και πολύ κοντά στην κανονική εκδοχή των Hüsker Dü, ενώ με κάποιο τρόπο στο τέλος του «χώρεσε» και ένα μικρό απόσπασμα από το Shadowplay του Rory Gallagher, σε πολύ πιο μελαγχολικό μοτίβο
Έτσι συμπληρώθηκαν κάτι παραπάνω από 60 λεπτά αγνής κιθαριστικής σκληρής μουσικής
Με άλλα λόγια το πρώτο μέρος της συναυλίας. Οι Ιρλανδοί αποχώρησαν για λίγα λεπτά. Μετά το απαραίτητο «μπιζάρισμα» φυσικά επέστρεψαν και μας ενημέρωσαν πως θα παίξουν 6 ακόμη κομμάτια. Για ακόμη μια φορά κράτησαν το λόγο τους και κατευθείαν μας βομβάρδισαν με το Opal Mantra για να ακολουθήσει το Die Laughing, το οποίο αφιερώθηκε στους συμπατριώτες τους, τον Shane MacGowan των Pogues και την Sinéad O’Connor, που έφυγαν από την ζωή αμφότεροι το 2023.
Στην συνέχεια τα πράγματα ξέφυγαν με το Knives να παίζεται σε πλήρη ένταση και ταχύτητα… Ενώ ένα παραδοσιακό ιρλανδικό τραγούδι λειτούργησε σαν την εισαγωγή για το «βλάσφημο» Potato Junkie, το οποίο σε κάποια φάση εξελίχθηκε στο Iron Man των Black Sabbath. Δεν έλειψαν οι «μεθυσμένες» ευχές από όλους στον drummer Neil Cooper, που είχε τα γενέθλια του ενώ αυτός ανταπέδωσε με ένα drum solo, για το οποίο οι άλλοι δυο φρόντισαν να τον αφήσουν μόνο του στην σκηνή.
Το Screamager βοήθησε να σπάσουν και τα τελευταία άλατα που επέμεναν στους σβέρκους και, μάλιστα, για τους πιο heavy metal τύπους συνδυάστηκε με μερικές τζούρες από το Breaking the Law. O ύμνος των Judas Priest αποτέλεσε μια πρώτης τάξεως εισαγωγή για το Nowhere, που προκάλεσε το τελευταίο κύμα ενθουσιασμού στο Gagarin.
Φεύγοντας και στο δρόμο προς το αυτοκίνητο μου ήρθαν στο μυαλό οι προηγούμενες φορές που είδα live τους Ιρλανδούς. Στο Κύτταρο, στο Terra Vibe, ξανά στο Gagarin. Δεν μπόρεσα να θυμηθώ ένα live τους, που δεν πέρασα καλά. Αυτό ισχύει και για το φετινό. Κι ας μην έπαιξαν το αγαπημένο μου κομμάτι, το «Stop it you are killing me»..
Δεν πειράζει… Την επόμενη φορά…
Credits
Ευχαριστούμε πολύ την RUF CODE INC για την πρόσκληση.
Υπέροχες φωτογραφίες – οπως πάντα – από την Δέσποινα Σταματάκη.
