Cult of Luna: Επιβλητικές φιγούρες «στην ομίχλη»
«Ευχαριστούμε πολύ»
Μπορεί μια συναυλία κατά την οποία οι πρώτες λέξεις που απευθύνθηκαν προς το κοινό ήταν το «Ευχαριστούμε πολύ» στο τέλος, να έχει κατορθώσει να συγκινήσει, να συνεπάρει και να μιλήσει κατευθείαν στην ψυχή των παρευρισκόμενων; Για όσους βρεθήκαμε την Τετάρτη 19 Οκτώβριου στο Fuzz για τους Cult of Luna η απάντηση είναι αυτονόητη και είναι ένα τεράστιο «ΝΑΙ».
Sevengill
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Έχοντας να αντιμετωπίσω τις κλασσικές δυσκολίες της παρακολούθησης μιας συναυλίας στη μέση της εβδομάδας και πηγαίνοντας στο Fuzz κατευθείαν μετά την δουλειά, κατόρθωσα να είμαι στον Ταύρο γύρω στις 20:00. Οι Sevengill είχαν ήδη ξεκινήσει να παίζουν μπροστά σε σχετικά λίγο κόσμο δυστυχώς. Σφιχτοδεμένο και καλοδουλεμένο τρίο παρουσίασαν τα αργόσυρτα και μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια τους. Χαρίζοντας έτσι ατμοσφαιρικές στιγμές αλλά και μοιράζοντας βαριά riffs ενίοτε. Στο τελευταίο τους κομμάτι πρόσθεσαν στην εμφάνιση τους και κάποια φωνητικά. Κλείνοντας στις 20:15 απέσπασαν το δυνατό χειροκρότημα, από το κοινό, που είχε αρχίσει σταδιακά να αυξάνεται.
Calyces
Δέκα λεπτά αργότερα στην σκηνή ανέβηκαν οι Calyces. Όπως φάνηκε αρκετοί, από τους παρευρισκόμενους, περίμεναν να δούν (ή να ξαναδούν ίσως) live, του γράφοντος συμπεριλαμβανομένου. Με τον κιθαρίστα/τραγουδιστή και γενικότερα «ιθύνοντα νου» του σχήματος Μάνθο Στεργίου σε κέφια, το κουαρτέτο μπήκε από την πρώτη στιγμή δυναμικά και κέρδισε ξεκάθαρα το κοινό. Ογκώδεις και σκοτεινοί αλλά και με γκρουβάτες στιγμές. Με riffs άλλοτε βαριά και ασήκωτα. Άλλοτε κοφτερά σαν ξυράφι μοίρασαν απλόχερα το heavy prog/post «χαρμάνι» τους όπως αποτυπώνεται στο ντεμπούτο τους «Ιmpulse to Soar» (2020), φέρνοντας στο μυαλό άλλοτε Mastodon, άλλοτε Intronaut, άλλοτε Baroness. Μέχρι και την προηγούμενη μπάντα του Στεργίου, Tardive Dyskinesia και πλήθος άλλων αναφορών, πλήρως και επιτυχώς αφομοιωμένων. Το κυριότερο, μάλιστα, ήταν πως απόλαυσαν πραγματικά και οι ίδιοι την περίπου 35 λεπτών εμφάνιση τους μέχρι τις 21:00, με τον σχετικό μικρό διάλογο του Στεργίου με το κοινό να είναι ενδεικτικός: «Περνάτε καλά; Κι εμείς!».
Cult of Luna
Όταν τελείωσαν το set τους οι Calyces, το Fuzz είχε πλέον γεμίσει. Όχι ασφυκτικά ίσως και χωρίς να έχει ανοίξει ο εξώστης, αλλά είχε γεμίσει. Αναμονή για 20-30 λεπτά, ανεφοδιασμός με μπύρες και όποιο άλλο «δηλητήριο» επιθυμεί κανείς από το μπαρ και στις 21:35 τα φώτα χαμηλώνουν. Το Beyond II με τους θορύβους του αρχίζει να ακούγεται στο Fuzz. Οι σουηδοί ανεβαίνουν στην σκηνή και χωρίς χαιρετούρες και άλλα περιττά «στρώνονται στην δουλειά», σφυροκοπώντας με το Cold Burn από την αρχή.
Το setlist
ίδιο και απαράλλαχτο όπως σε όλες τις στάσεις αυτού του σκέλους της περιοδείας και οι Cult of Luna. Έτοιμοι να το αποδώσουν με τον καλύτερο τρόπο για ακόμη μια φορά. Tέσσερα κομμάτια από το τελευταίο Long Road North (Beyond I , Blood Upon Stone, Cold Burn και The Silver Arc), 3 από το Dawn to Fear του 2019 (Lights on the Hill, Nightwalkers και The Silent Man), 1 από το Somewhere Along the Highway του 2006 (Dim) και 1 επίσης από το Vertical του 2013 (I: The Weapon) παίχτηκαν άψογα και με καταπληκτικό ήχο. Ίσως κάποιοι να ήθελαν να ακούσουν και κάποια κομμάτια από τις πρώτες δουλειές τους. Μην ξεχνάμε αφενός πως οι Σουηδοί μετράνε πλέον σχεδόν 25 χρόνια πορείας αφετέρου τα προαναφερθέντα 9 κομμάτια ισοδυναμούν με μια συναυλία με διάρκεια που ξεπερνά τα 90 λεπτά.
Δυο drummers, επιβλητικοί και σκοτεινοί. Βγαλμένοι κατευθείαν από τα σκοτάδια και την παγωνιά της Σκανδιναβίας. Είναι εκείνοι που οδήγησαν το κοινό στο «μακρύ δρόμο για τον βορρά». Χτίζοντας μια επιβλητική ατμόσφαιρα, συνδυάζοντας –όπως συνηθίζουν- post-metal, progressive, sludge και doom, μπολιάζοντας τις μεγάλες σε διάρκεια και γεμάτες επαναλήψεις συνθέσεις τους με space στοιχειά, παραμορφωμένες κιθάρες και κάποια «βοθροειδή» φωνητικά, που προς έκπληξη μου αρκετοί από το κοινό γνώριζαν τους στίχους στους οποίους αντιστοιχούσαν και τους «τραγουδούσαν» μαζί με το συγκρότημα.
Σύμμαχος των Cult of Luna στην όλη μυσταγωγία το καταπληκτικό laser και light show. Κατάφερε να του κάνει όσο απόμακρους χρειαζόταν και μεταμόρφωνε την σκηνή του Fuzz άλλοτε σε μια παγωμένη ομιχλώδη ερημιά και άλλοτε σε μια κατακόκκινη κόλαση. Οι Cult of Luna για όλη την βραδιά ήταν απόμακρες φιγούρες που βρυχούνταν και δημιουργούσαν μυσταγωγικά ηχοτοπία μέσα στην ομίχλη. Φαντάζομαι όσοι βρίσκονταν μπροστά-μπροστά και αντήλλαξαν και high fives αλλά και «devil horns» με τον Johannes Persson είχαν καλύτερη εικόνα. Εγώ που ήμουν περίπου στην μέση της σάλας, δεν διέκρινα ποτέ τα χαρακτηριστικά του προσώπου των 6 μελών του συγκροτήματος. Αυτό φυσικά το προσμετρώ στα θετικά της βραδιάς, όσον αφορά τον επιβλητικό χαρακτήρα της εμφάνισης.
Στις 23:07 (ναι, τσέκαρα το ρολόι μου) ολοκλήρωσαν το set τους με το εντυπωσιακό Blood Upon Stone. Ο Johannes Persson μίλησε για πρώτη φορά στο αθηναϊκό κοινό, ευχαριστώντας μας για την τελευταία συναυλία σε αυτό το σκέλος του tour. Ανανέωσε το ραντεβού για την επόμενη φορά (όποια κι αν είναι αυτή) και αποχωρώντας. Κάποια «We Want More» ακούστηκαν από κάτω αλλά ήταν καταδικασμένα από την αρχή.
Οι Cult of Luna δεν κάνουν encore και τέτοια παιχνιδάκια.
Ήρθαν στην Αθήνα,
πήγαν στην Ακρόπολη (όπως θα δείτε στο παρακάτω video), έδωσαν μια εντυπωσιακή συναυλία, αντάξια της θέσης τους στο genre του post metal, έφυγαν.
Έχουν πρόγραμμα…
Photos by Markos Papaioannou
