Oταν ο Al Cisneros ανέβηκε -μόνος του- στην σκηνή λίγα λεπτά πριν αρχίσει το live των ΟΜ στο Piraeus Academy, άναψε ένα κερί και το άφησε σε κεντρικό σημείο στην άκρη της σκηνής, ομολογώ πως δεν κατάλαβα τους λόγους της συγκεκριμένης πράξης. Καθώς, όμως, η βραδιά προχωρούσε και το μυσταγωγικό ηχητικό σύμπαν των αμερικανών απλωνόταν στο χώρο, εκείνο το μοναχικό κερί πάνω στην σκηνή, μου φαινόταν συνεχώς όλο και πιο λογικό και πιο απαραίτητο.
Μέσα σε ένα κατάμεστο Piraeus Academy, όπου η προσέλευση ήταν τόσο αυξημένη που οδήγησε και σε μικρή καθυστέρηση της έναρξης του live, οι ΟΜ επιβεβαίωσαν τόσο πως οι (σπάνιες) ζωντανές εμφανίσεις δεν πρέπει να χάνονται όσο και ότι το μουσικό περιβάλλον, που έχουν δομήσει και παρουσιάζουν, δεν μοιάζει με κανένα άλλο.
Για περίπου 1 ώρα και 40 λεπτά, οι OM μας βύθισαν σε μυστικιστικά, αργόσυρτα και «λασπωμένα» riffs, μας «ράντισαν» με βαριά πέπλα ψυχεδέλειας, μας «εμβόλισαν» με δονήσεις από το «ασήκωτο» groove του μπάσου Cisneroς, ενώ συχνά πυκνά φρόντιζαν να μας ταξιδεύουν νοητικά με τους ήχους τους πότε στο Θιβέτ, πότε στην εποχή του Βυζαντίου και πότε στα… Ιεροσόλυμα. Όπως είναι γνωστό για τους Ινδουιστές το OM παραπέμπει στην φυσική δόνηση που εκλύει του σύμπαν και αυτήν ακριβώς την αίσθηση φάνηκε να αναζητά η μπάντα, μέσα από το σχεδόν κατανυκτικό κλίμα, που δημιούργησε (και) για χάρη του πολυάριθμου ακροατηρίου, που βρέθηκε στο πλευρό της στην Ελλάδα.
Ηγετική και κεντρική φυσιογνωμία υπήρξε φυσικά ο Al Cisneros, ο οποίος άλλοτε «χάιδευε» και άλλοτε «βασάνιζε» το μπάσο του. Στιβαρός στα όρια του… μονολιθικού, απόμακρος όσο θα περίμενε κανείς από τον ιθύνοντα νου των OM και μυστηριώδης με την βοήθεια και του look «ερημίτη» που έχει υιοθετήσει εσχάτως, υπήρξε ο βασικός ξεναγός μας στα μυσταγωγικά ηχοτοπία, που αποτελούν το βασικό χαρακτηριστικό της μπάντας. Χωρίς να απευθυνθεί ποτέ στην ουσία στο κοινό πέρα από ένα «Τhank you, Athens» στην αρχή και έναν ανάλογο χαιρετισμό στο τέλος και με τα σχεδόν «απόκοσμα» (χάρη και σε κάποιο echo) λίγα φωνητικά του, έμοιαζε με ένα σύγχρονο σκοτεινό «σαμάνο» πάνω στην σκηνή του Academy σε μια προσπάθεια να έρθει σε επαφή με κάποια… ανώτερη δύναμη.
Στο πλευρό του το «χταπόδι» Εmil Amos των Grails, που φρόντιζε να βγάζει όλο το..μένος του στα drums καθώς και το «πολυεργαλείο» Robert Lowe ή Lichens σε έναν ιδιότυπο ρόλο, που περιελάμβανε ντέφι, λούπες, πλήκτρα, φωνητικά που έμοιαζαν με θρησκευτικές ψαλμωδίες και νομίζω και λίγη… κιθάρα. Και όλα αυτά ενώ καθόταν πάνω σε ένα βαλιτσάκι (!), που, μάλιστα, έφερε ακόμη και το ταμπελάκι «Fragile».
Μεταξύ άλλων ακούστηκαν τα State Οf Non-Return, Sinai, Thebes, Meditation Is The Practice Of Death, Cremation Ghat και Bhima’s Theme, με τους ΟΜ να δίνουν το καλύτερο εαυτό τους και να ξεπερνούν –χωρίς ιδιαίτερο κόπο- και τα λίγα μικρά προβλήματα που προέκυψε κατά την διάρκεια του live είτε με τον ήχο είτε με την μπότα των drums.
Το τέλος ήρθε με έναν μάλλον αναμενόμενο τρόπο για τους ΟΜ. Με ένα απλό «Thank you», χωρίς encore και με ακόμη και με τον ηχολήπτη που ήταν πάνω στην σκηνή μπερδεμένο και χωρίς να γνωρίζει αν όντως τέλειωσε το live. Στην ίδια κατάσταση βρέθηκε και το κοινό που με ένα περίπου δεκάλεπτο μπιζάρισμα κατέβαλλε την δική του προσπάθεια για να τους πείσει να βγούν ξανά. Το εγχείρημα, όμως, ήταν μάλλον, εκ προοιμίου καταδικασμένο σε αποτυχία και γρήγορα οι περισσότεροι βρέθηκαν στην Πειραιώς πίνοντας (ζεστές δυστυχώς) μπύρες από το απέναντι περίπτερο και συζητώντας για αυτό που μόλις έζησαν.
Κάποιοι ακόμη δεν έχουν καταλήξει σε πόρισμα…
