Toν Manos Wild τον ήξερα (φατσικά) από τους Breathless. Eδώ και καιρό όμως, φαίνεται πως έχει τραβήξει ένα δικό του δρόμο και πολύ παραγωγικό μάλιστα. Έχει αμολήσει κάμποσα albums μόνος του. Ήρθε λοιπόν και στα χέρια μας η τελευταία του κυκλοφορία με τίτλο For Rockabillies Only.
Ξεκινώντας από το εξώφυλλο, να πω πως “βρωμάει” λίγο ΑΙ και θα προτιμούσα ίσως και κάτι πιο άτεχνο αλλά να είχε γίνει από ανθρώπινο χέρι. Βέβαια είναι σημείο των καιρών μας η AI, ή Τ.Ν. αν προτιμάτε τα ελληνικά, αλλά μιας και μιλάμε για rockabilly, το καθαρά προσωπικό μου γούστο θα ήθελε κάτι πιο ανθρώπινο. Θα μου πεις από την άλλη, όλα από υπολογιστή γίνονται, αλλά μιας και μιλάμε για nostalgia και μάλιστα rock n roll, ας πούμε να μην ήταν εξ ολοκλήρου ΑΙ αλλά οκ.
Ας πάμε στην μουσική που είναι το προκείμενο και πάντα το κέντρο του ενδιαφέροντος. Το album του Manos Wild είναι το λιγότερο χορταστικό, καθώς περιέχει 18 κομμάτια. 8 διασκευές και 10 originals! Κυκλοφορία στη γερμανική Rebel Music Records αλλά αν θέλετε το cd μπορείτε να τον προμηθευτείτε από τον ίδιο αν βρίσκεστε εντός των συνόρων μας.
Στα κομμάτια που απαρτίζουν το album μπορούμε εύκολα να διαπιστώσουμε τα εξής: Ο Manos Wild έχει εξαιρετική φωνή και την κάνει ό,τι θέλει στα πλαίσια του rockabilly και έχει ρίξει και κιθαρούλα από πάνω με αυτά τα λίγο άτεχνα σόλο που λατρεύω να ακούω, με μπόλικο echo και reverb και το ρυθμό του τρένου να είναι διάχυτος σε όλο το album.
Επίσης ο Manos Wild έχει κάνει όλο το δίσκο μόνος του.
Αυτό έχει μια αξία από μόνο του. Τα υπόλοιπα μέλη έχουν παίξει remote κάποια θέματα και όλα έχουν δέσει μαζί μετά. Δεν ξέρω πόσο εύκολο ή δύσκολο κάνει αυτό το γεγονός ένα τέτοιο εγχείρημα. Η ιδεά του να είσαι μουσικός, τεχνικός, mixer και masterer μου φαίνεται βουνό. Επίσης στα δικά μου αυτιά συγχωρεί και κάποια μικρολαθάκια που κάπου νομίζεις πως λίιιιιιιιγο χάνεται ο ρυθμός, αλλά όταν το πράγμα είναι one man show είναι δύσκολο. Βέβαια θα μπορούσε να δώσει λίγο περισσότερη προσοχή αλλά αυτά είναι μουσικίστικες λεπτομέρειες.
Έχει κομμάτια από όλο το εύρος, περιέχει και λίγο παράπονο όπως και φωνητικά. Υπάρχει και σαξοφωνάκι εδώ και κει, και απόλα που λέω και γω. Βέβαια, το ότι έχουμε θέματα που είναι “κονσέρβα” μας κάνει να έχουμε λίγο επαναληπτικά μοτίβα σε κάποια κομμάτια αλλά αποζημιώνει η φωνή που είναι κρυστάλλινη και καλοδουλεμένη.
Ίσως θα το ήθελα λίγο πιο βρώμικο αλλά δεν είμαι ειδικός για rockabilly αν και το αγαπώ πολύ. Ειδικά στα πιο γρήγορα κομμάτια, λίγο περισσότερη ακουστική αλητεία να το πω; Μου αρέσει που υπάρχει μια αφοπλιστική απλότητα στα περισσότερα κομμάτια που φανερώνει ενθουσιασμό και προσήλωση που σε κερδίζει. Εντάξει μαζί και η φωνή που “το έχει” αναμφισβήτητα και σε ταξιδεύει.
Ίσως του λείπει η εκρηκτικότητα σε κάποια σημεία που θα την ήθελα και στην οποία έχω συνηθίσει εγώ να έχει αυτή η μουσική, αλλά το ξαναλέω, δεν είμαι ειδικός, είναι απλά η γνώμη μου. Κατά τα άλλα, τα σωστά συστατικά υπάρχουν και με το παραπάνω. Έχω την εντύπωση πως σε live φάση αυτό το πόνημα θα έκανε πολλά κοκοράκια να στάξουν μπριγιαντίνη ή πομάδα και η φαβορίτα (ευσεβείς πόθοι) θα πήγαινε σύννεφο.
Αν είχε λίγο περισσότερες δυναμικές στα όργανα στα σημεία που πρέπει, ίσως να ήταν πολύ καλύτερο από ότι ήδη είναι. Για να μην παρεξηγηθώ, σε καμία περίπτωση δεν είναι κακό, απλά είναι σαν να του λείπει το φυτίλι για να είναι πραγματικά εκρηκτικό στο σύνολό του.
Τελικά είναι ωραίο άκουσμα; Είναι. Ειδικά αν εστιάσεις στη φωνή που για μένα είναι μοναδική και ο Manos Wild ξέρει να την εκμεταλλέυεται στο έπακρο ταξιδεύοντάς μας στην δεκαετία του 50 που το πράγμα μύριζε γράσσο και όλα ήταν απλά και αθώα. Στις δε παραπονιάρικες στιγμές του, είμαι μαζί του!
