Ανήκω σε αυτούς, οι οποίοι κάθε χρόνο, λίγο μετά την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων των Oscar, παθαίνουν μια φρενίτιδα και σπεύδουν να δουν όλες τις υποψήφιες 
ταινίες που δεν έχουν δει ακόμα. Το “The Revenant” φιγουράρει στις πρώτες θέσεις, και σε συνδυασμό με όλη την παραφιλολογία σχετικά με το αγαλματίδιο που χρωστάει η Ακαδημία στον Di Caprio, δε νομίζω πως θα υπάρξει άνθρωπος που δε θα πάει να το δει.
Πέρα όμως απ’ τον Leo, ο οποίος ναι είναι ένας εξαιρετικός ηθοποιός, μετά το περσινό “Birdman”, o Alejandro González Iñárritu ανέβασε για μένα τον πήχη κατά πολύ. Οπότε αγνόησα το γεγονός ότι δε μου αρέσουν οι ταινίες επιβίωσης και πήγα. Κακώς.
Πλοκή
Η ταινία The Revenant βασίζεται εν μέρει στο ομώνυμο βιβλίο του Michael Punke, και την πραγματική ιστορία του Hugh Glass και διαδραματίζεται στην Αμερική στις αρχές του 19ου αιώνα, όπου μία ομάδα κυνηγών δερμάτων, βρίσκεται περικυκλωμένη από ομάδες Ινδιάνων Aricana και αναγκάζεται να διασχίσει πεζή μεγάλη έκταση της Λουϊζιάνα προκειμένου να φτάσει στο κοντινότερο φιλικό οχυρό.
Ο Glass ο οποίος τελεί χρέη οδηγού, τραυματίζεται άγρια από μία αρκούδα, και η ομάδα του αναγκάζεται να τον εγκαταλείψει σχεδόν ετοιμοθάνατο προκειμένου να σωθεί. Την περίθαλψη και την ταφή του αναλαμβάνουν δύο μέλη της ομάδας, ο ιδεολόγος Bridger αλλά και ο παραδόπιστος Fitzgerald, ο οποίος υπολογίζει μόνο την επιπλέον αμοιβή του.
Γι αυτό το λόγο, προκειμένου να απαλλαχθεί μια ώρα αρχίτερα, δε διστάσει να σκοτώσει το γιο του Glass, να κοροϊδέψει τον Bridger και να εγκαταλείψει τον ίδιο τον Glass ετοιμοθάνατο, λέγοντας σε όλους ότι υπέκυψε στα τραύματα του. Ο Glass όμως σταδιακά βρίσκει δύναμη και δε διστάζει να ξεπεράσει κάθε ανθρώπινο όριο προκειμένου να εκδικηθεί το θάνατο του γιου του.
Κι εδώ έρχεται το “κακώς” που ανέφερα πιο πάνω. Δυστυχώς πέρα από τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών, και τη φωτογραφία, όποια φιλότιμη προσπάθεια του Iñárritu για να κάνει μια επική ταινία, χάνεται στο κενό. Επί 2.5 ώρες, παρακολουθούμε τον Di Caprio να παλεύει με βουνά, ποτάμια, αρκούδες, αντίξοες καιρικές συνθήκες, καλούς Ινδιάνους, κακούς Ινδιάνους, καλούς Αμερικάνους, κακούς Καναδούς κλπ, με ελάχιστο διάλογο, ανώφελα flash back, και ανεπαίσθητο story.
Ο δε ρόλος του Di Caprio βασίζεται τόσο πολύ στα εκφραστικά μέσα του σώματος και του προσώπου του, η σχεδόν παντελής έλλειψη όμως διαλόγου, φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα.
Τι θέλαμε
Αντιλαμβάνομαι ότι μετά το περσινό Oscar ο Iñárritu μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε, ακόμα και μια χλιαρή και βαρετή ταινία 2.5 ωρών. Όπως και ότι ο Di Caprio έχει πολλές εξαιρετικές ερμηνείες για να δικαιολογούν ένα Oscar, αλλά έπρεπε να κάνει και φέτος κάτι εντυπωσιακό. Καταλαβαίνω επίσης ότι η συνταγή αμερικάνικη ιστορία – Ινδιάνοι – αντίξοες συνθήκες – επιβίωση, μετράει ακόμα εκεί που πρέπει να μετρήσει. Αλλά όχι, είναι μια μέτρια ταινία, και δυστυχώς για τον Di Caprio, στο κομμάτι της ερμηνείας αν κερδίζει κάποιος είναι ο Hardy, όχι γιατί είναι καλύτερος ηθοποιός, αλλά γιατί ξεδιπλώνει πολύ καλύτερα το ρόλο του.
Οπότε καλύτερη ταινία, για κανένα λόγο, καλύτερη ερμηνεία, δεδομένου ότι αυτά πάνε λίγο χρωστούμενα, το παρελθόν του Di Caprio και τις αντικειμενικά αντίξοες συνθήκες του ρόλου του, ναι να το πάρει. Αλλά μετά απ’ αυτό ελπίζω και οι δύο να γυρίσουν στις ταινίες που ξέρουν να κάνουν καλά.
