Οι Rencards είναι μια πολύ ωραία περίπτωση που μας δείχνει τι ωραία θα μπορούσε να δουλεύει η ενωμένη Ευρώπη. Αν δεν κάνω λάθος, κυκλοφόρησαν το δίσκο στην πορτογαλική Groovie Records, και έχουν Γαλλίδα τραγουδίστρια, Ισπανό κιθαρίστα και drummer, Βραζιλιάνο μπασίστα και μένουνε κάπου που δεν ξέρω αλλά εικάζομαι Βαρκελώνη.
Αυτό είναι το δεύτερο album των Rencards που μας χαρίζει η Groovie Records
(όπως και το πρώτο τους) και μας πάνε μια ωραία βόλτα στα 60’ς. Η αισθαντική φωνή της τραγουδίστριας σε τραβάει από το αυτάκι και σου λέει έλα να ακούσεις, έχω κάτι να σου πω.
Ξεκινάνε με το Polymorphe που συνεχίζει εκεί που σταμάτησε το πρώτο album. Υeye και δεν συμμαζεύεται. Freakbeatάδικες κιθαριές και γρηγοράδα να ιδρώσεις με το καλημέρα. Το Pane de communication που ακολουθεί έχει υγρό fuzzαρισμένο riff να βρέξεις το βρακάκι σου ακούγοντάς, πιο βρετανικό δεν έχει και ας μην είναι από το νησί. Έχει και μια δόση αλητείας να του δίνει αυτό το extra που σε κάνει να το προσέξεις.
Ακολουθεί το ομώνυμο του album, Angles Morts που σημαίνει νεκρές γωνίες και εδώ θα σταματήσω το μάθημα γαλλικών. Όποιος θέλει συνέχεια ας μου στείλει, τιμαί λογικαί. Είναι άνετα τραγούδι που θα μπορούσε να έχει γράψει ο Gainsbourg ή ο Ξαρχάκος αν προτιμάτε τα εγχώρια προϊόντα για καμιά ταινία ρομαντική της εποχής. Έχουμε και οργανάκι και μεταλόφωνο εδώ να ξέρετε που γλυκαίνουν ακόμα περισσότερο την γατουλίνικη φωνή της κοπελούδας.
Επίτηδες δεν έκανα ονομαστική αναφορά στα μέλη γιατί κάποιοι είναι πολύ παλιοί γνώριμοι δικοί μου και το ανακάλυψα τώρα δα.
Ο κιθαρίστας Marc ήταν στα early 90’ς στους υπερτρισμεγιστοτεράστιους Flashback V που με είχανε κερδίσει από το πρώτο ακόρντο από το πρώτο single. Και είχαμε και αλληλογραφία και ανταλλάσσαμε δίσκους, κασέτες, τέχνη (εντάξει ο Marc ζωγραφίζει εκπληκτικά, εγώ του έστελνα κάτι ορνιθοσκαλίσματα 5χρονου αλλά πολύ punk). Και είναι ωραίο να βλέπεις ανθρώπους με τους οποίους ξεκινησες μαζί να συνεχίζουν μαζί σου. Και να κάνουν και τέτοιες δουλειές!
Ο άλλος γνωστός είναι ο τυμπανοκρούστης τους που λέγεται Ian. Aυτό το παλικάρι παίζει και κιθάρα, και γράφει και έχει και solo δίσκους εκτός από τους Cavemen V, Rencards και Missing Souls και τραγουδάει επίσης. Εδώ δεν είχα προσωπική επαφή αλλά είναι πολυπράγμων και έπεσε στα ραντάρ μου.
Και παίρνει το μικρόφωνο παρέα με την κοπελούδα εν ονόματι Merli να σου κάνει ένα μαθηματάκι στα πορτογαλικά αυτός, στα γαλλικά αυτή. Γκολ αυτή, σέντρα εμείς. Άνευ πλάκας, αυτό το υγρό fuzz που στάζει και το βραζιλιάνικο μπρίο χαρακτηρίζουν το κομμάτι. Riffs παίρνουν και δίνουν και στο τέλος έχεις και λίγο spoken word γαλλικά να χαρείς ! Το δε μουσικό υπόστρωμα στο τέλος πνίγεται στο fuzz και αυτό μου αρέσει πολύ λέμε.
Στο Dans Ma Tete μας λέει με πολύ Pop τρόπο τι έχει στο κεφάλι της η κοπέλα, παρέα με μια ωραία ακουστική να δίνει ένα επιπλέον χρώμα στο έτσι κι αλλιώς πανέξυπνο γράψιμο και εκτέλεση των Rencards. Ένα σόλο με Μορικόνε αισθητική έρχεται πάλι να σου πει πως η μπάντα τα παιδεύει τα κομμάτια στο γράψιμο.
Το Mon Ami στην εισαγωγή του κλέβει λίγο τους Oasis που κλέψανε τους Kinks και συνεχίζει από κει και πέρα χωρίς έλεος. Riffάρα για άλλη μια φορά και πολύ ωραία δουλεμένα φωνητικά. Πάρε και λίγο wah wah pedal γιατί έτσι τους αρέσει και φωνητικά αιθέρας να μην ξανασκεφτείς δευτερόλεπτο τους mancunians. Solo extra και για το τέλος που είναι μια φασούλα που πολύ φοριέται και καλά κάνει, ειδικά με τέτοιους κιθαρίστες.
Στο Je ne veux pas (ζε σέλω σου λέω) γυρνάμε στο άγιο frekabeat με ωραίο μπασάκι που κολακεύει το σφιχτό drumming μαζί με το ντέφι. Η Κιθάρα εναλλάσεται από καθαρή σε fuzz και κάπως έτσι γράφονται ωραία τραγούδια παιδιά.
Μετά έχουμε και bossa nova με λίγο ΒΕΒΕ φωνή που μπορεί νας ενθουσιάσει, αλλά για μένα δε δουλεύει απλά ρυθμικά. Όταν αλλάζουν το ρυθμό μέσα στο κομμάτι, όλα γίνονται καλύτερα και ας έχει και σημειάκι you realy got me ξεδιάντροπα. Βέβαια μην ξεγελιέστε, και εδώ το feeling είναι πνιγμένο από τα 60’s και όταν μπάινει το hammond λες μέχρι και WOW ίσως.
Για τη συνέχεια garage rock κλασικό και ωραίο χωρίς πολλές φιοριτούρες. Ή ετσι νομίζεις γιατί αν προσέξεις καλά, γίνονται πραγματάκια τόσο με τα όργανα όσο και με τις χροιές και το ρυθμό. Όσο κλασική και αν είναι η ακολουθία ακόρντων στο Suis Naze, οι Rencards τα έχουν εμπλουτίσει τόσο που πραγματικά προκαλούν εντύπωση. Ε και το οργανάκι πάντα βοηθάει.
Penetration για τη συνέχεια που καμία σχέση δεν έχει με το κλασικό surf κομμάταρο. Βραζιλιάνικα congas, πορτογαλικά στο background κρουστά και όλα καλά. Sexiness overload και δείγμα μιας μπάντας που δεν κολώνει να εκφραστεί με πολλούς τρόπους χωρίς να σκέφτεται τους οπαδούς.
Το Jalouse είναι επιστροφή στις ρίζες με νευρικό Kinks παίξιμο και yeye ναζάκια να γουστάρουμε. Λίγα κουλά κρουστά μαζί με το fuzz αρκούν για να σου κολλήσει το κομμάτι μέχρι πρωίας που θα φας ζαμπονοτυρόπιτα με milko.
To album τελειώνει πάλι με βραζιλιάνικα beats και riffs γεμάτα fuzz αν και πολύ μου θυμίζει κάτι μεταξύ Dandy Warhols και Rolling Stones. Θα μπορούσε να είναι το Sympathy for the Devil. Μπορεί και να είναι, μικρή σημασία έχει.
Έχει όμως μεγάλη σημασία να πούμε πως πρόκειται για ένα εξαιρετικό κομμάτι βινυλίου που θα σε χορτάσει από 60’s και όχι μόνο.
Γιατί οι Rencards πατάνε μεν γερά εκεί αλλά έχουν πολύ και ποικίλη μουσική στο κεφάλι τους και την εξωτερικεύουν με τον καλύτερο τρόπο.
