Τους Suicidal Angels τους γνωρίζω από το 2004 όταν και είχα ένα fanzine που είχε κυκλοφορήσει μόνο δυο τεύχη. Μάλιστα τότε τους είχα συμπεριλάβει σε μια συλλογή με διάφορες underground Ελληνικές μπάντες. Άρα όπως καταλαβαίνετε τους ακολουθώ πολλά χρόνια και τους έχω δει γύρω γύρω στην Ευρώπη αρκετές φορές σε διάφορα φεστιβάλ. Εδώ λοιπόν έχουμε τον διάδοχο του πολύ καλού “Years of aggression” το οποίο έπρεπε να διαχειριστεί την βαριά κληρονομιά των “Division of blood”, “Divide and conquer” και “Bloodbath”. Όπως διαπιστώνουμε, ήδη το “Profane prayer” έχει δύσκολη αποστολή.
Την οποία αποστολή έφερε εις πέρας. Για άλλη μια φορά οι Suicidal Angels μας δίνουν ένα στιβαρό άλμπουμ extreme metal ήχου. Εδώ λοιπόν δεν θα αναφέρουμε επιρροές, ούτε κατά διάνοια δεν πρέπει να σκεφτεί κάποιος κάτι τέτοιο μετά από τόσα χρόνια που βρίσκεται η μπάντα στο δρόμο. Έχουν τον δικό τους ήχο τόσα χρόνια, στις συναυλίες θερίζουν ψυχές, περιοδεύουν με ονόματα με τα οποία μεγάλωσαν οι ίδιοι. Μιλάμε για ονόματα όπως Exodus, Kreator, Death Angel και πάει λέγοντας. Άρα θα αποτελούσε κατάφωρη αδικία να συζητούσαμε, “Αααα αυτό μου θυμίζει αυτό” και άλλα τέτοια που κάποιοι το κάνουν πίσω από μια οθόνη. Το “Profane prayer” είναι “γέννημα-θρέμμα” Suicidal Angels με ότι συνεπάγεται αυτό.
Το άλμπουμ ξεκινάει χαοτικά με το “When the lions die” και ο σβέρκος πάει για διάλυση παρά την μελωδική εισαγωγή, μιας και το επόμενο “Crypts of madness” δεν σε αφήνει να σηκώσεις κεφάλι. Ο δίσκος μόλις στα δυο πρώτα κομμάτια σου δίνει να καταλάβεις ότι δεν είναι αστεία τα πράγματα εδώ. “Purified by fire”, η κόλαση είναι εδώ. Συνεχόμενο κοπάνημα, συνέχεια του προηγούμενου. Δεν παίρνεις ανάσες. Το “Profane prayer” μόλις στο τρίτο κομμάτι σε έχει κολλήσει στον τοίχο. Ναι, τα πέντε χρόνια ήταν πολλά και η παρέα βγάζει απωθημένα. Ο Gus βγάζει από τα καλύτερα solo όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκεται στο “στρατόπεδο” των Suicidal Angels. Τέλειο finish το κομμάτι.
Συνεχίζεται η παράδοση να εμπεριέχονται σε κάθε άλμπουμ τους ένα δυο κομμάτια μεγάλα σε διάρκεια, δεν βλέπουμε σε πολλές thrash metal μπάντες άλλωστε αυτό το φαινόμενο. Το οκτάλεπτο “Deathstalker” ξεκινάει με ακουστική κιθάρα και με μελωδικά περάσματα στη συνέχεια. Σε αυτό το κομμάτι συμμετέχουν Sakis “Necromayhem” Tolis από Rotting Christ, Efthimis Karadimas και Fotis Bernando από Nightfall. Μια σύνθεση με all star “άρωμα”. Εδώ μιλάμε για μια από τις κορυφαίες στιγμές στην ιστορία της μπάντας, μιας και συνεργάζονται με ονόματα που έθεσαν τα θεμέλια του ακραίου ήχου στην Ελλάδα και μάλιστα σε δύσκολες εποχές. Πανέμορφο κομμάτι με πιασάρικες μελωδίες. Το ομώνυμο κομμάτι δεν θα μπορούσε παρά να ήταν κλασσικό thrash metal στα καλύτερα του. Απλό, γκαζιάρικο. Τέλος.
Αν μπορούμε να δώσουμε ένα ακόμα χαρακτηριστικό στον δίσκο είναι ότι έχει balance. Δηλαδή, έχουμε βιρτουόζικη κιθαριστική δουλειά χωρίς όμως να μένει πίσω το θηριώδες rhythm section της κάθε σύνθεσης.
Στο “The return of the reaper” συνεχίζει ο δίσκος να μας προσφέρει μελωδίες με το σταγονόμετρο μέχρι να μπουν τα κλασσικά thrash metal riffs που τον χαρακτηρίζουν μέχρι τώρα. Refrain που σου κολλάει στο μυαλό. “Guard of the insane” και σε πατάει κάτω με την οργή που το διακατέχει. Σε έναν ακόμα δίσκο ο Νίκος βγάζει τον καλύτερο εαυτό του στα φωνητικά. Για άλλη μια φορά εμπνευσμένη επιθετική κιθαριστική δουλειά. “Virtues of destruction”, ανελέητο thrash metal κοπάνημα και το ενδιαφέρον μέχρι τώρα είναι αμείωτο. Και θα παραμείνει έτσι, γιατί το τελευταίο κομμάτι είναι απλά άριστο από κάθε άποψη. Είναι ένα ουσιαστικά ατμοσφαιρικό thrash metal κομμάτι. Είναι ένα σχεδόν δεκάλεπτο κομμάτι metal αγριότητας. Το “The fire paths of fate” αποτελεί εξέλιξη.
Να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, οι Suicidal Angels εδώ και χρόνια έχουν περάσει σε πολύ υψηλό επίπεδο. Δεν χωράει αμφιβολίας περί τούτου. Με το “Profane prayer” άνοιξαν τους ορίζοντες τους, έβαλαν μέσα στοιχεία και από άλλα είδη, πιο κλασσικά. Αυτά τα στοιχεία ήρθαν σε τέλειο “πάντρεμα” με την οργισμένη πλευρά της μπάντας. Αν το “Years of aggression” ήταν ένα απίστευτο μεταβατικό άλμπουμ, το “Profane prayer” είναι το άλμπουμ που τους φτάνει στο υψηλότερο σκαλί. Το άλμπουμ έχει την καλύτερη παραγωγή που είχαν ποτέ, η δουλειά στα Devasoundz είναι άκρως επαγγελματική και προσδίδει τον χαρακτήρα που χρειάζεται. Η μίξη και το mastering που έχει γίνει εκεί που πάει και δουλεύει όλη η Σουηδική σκηνή, τελειοποιεί το αποτέλεσμα. Μιλάμε φυσικά για τα Fascination Street Studios στο Orebro της Σουηδίας και για τον τεράστιο Jens Bogren.
Το “Profane prayer” δεν άφησε περιθώρια για αρνητικά σχόλια και για μετριότητες. Έβαλε τους Suicidal Angels εκεί που ανήκουν, στο υψηλότερο σκαλί.
