Επιστροφή στη δισκογραφία λοιπόν για τους Thee Headcoats με το Irregularis. Να εξηγούμαστε. Όχι για τον Billy Childish. Αυτός δεν σταματιέται με τίποτα. Και καλά κάνει. Είναι πολλά τα σχήματα για να τα απαριθμήσουμε και ακόμα περισσότερα τα album που έχει κυκλοφορήσει το φαινόμενο που ακούει στο όνομα Billy Childish. Ενδεικτικά ξαναλέω ότι μιλάμε για τριψήφιο αριθμό album. Πόσους καλλιτέχνες γνωρίζετε για τους οποίους μπορείτε να το πείτε αυτό; Είμαι σίγουρος πως κάποιος nerd στο μέλλον, και ίσως στο εγγύς, να απαντάει με το όνομά του στην ερώτηση τι μουσική ακούς. Η να ξεπηδήσει το #μονοchildish.
Αλλά ας πάμε στο προκείμενο που είναι το album. Μετά από 22 χρόνια απουσίας, οι fans του garage rock έχουν λόγο να γιορτάζουν. Και οι παλιοσειρές και οι καινούργιοι. Οι παλιοσειρές γιατί οι Thee Headcoats είναι από τις πιο εμβληματικές μπάντες του είδους. Οι καινούργιοι γιατί έρχεται κάποιος με πείρα να τους δείξει πως γίνεται το κόλπο. 12 κομμάτια απαρτίζουν το βινύλιο που κυκλοφορεί από τα τέλη Απριλίου στην Damaged Goods. 11 originals και μια διασκευή.(Νομίζω). Σίγουρα διασκευάζουν το One Ugly Child των Downliners Sect που αποτέλεσε έμπνευση για τη δημιουργία της μπάντας. Και σίγουρα έχουν ξεπατικώσει το σήμα κατατεθέν τους, το καπέλο του Sherlock Holmes. Είναι εύκολα από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου και στέκεται εκεί ψηλά με το αυθεντικό και τη διασκευή των Gravedigger V.
Σίγουρα δεν θα αναλύσουμε τα κομμάτια ένα ένα.
Θα έγραφα μέχρι να σβήσει ο ήλιος. (Υπερβολικός). Όχι δεν πρόκειται για concept album. Στο garage rock δεν υπάρχει κάτι τέτοιο ούτε καν σαν έννοια. Απλά θέλω να σταθώ στις χροιές και στο attitude. Αν ο Link Wray είναι από τους πιο badass κιθαρίστες λόγω attitude στο παίξιμο, οι Headcoats είναι άξιοι συνεχιστές του αν όχι παιδιά του από άλλους γονείς. Έχουμε λοιπόν αυτή την ένρινη , μάλλον από μικρόφωνο φυσαρμόνικας φωνή σήμα κατατεθέν. Έχουμε τις πιο ωμές κιθάρες που ακούστηκαν τελευταία. Δεν βρήκα ούτε ένα σημείο που να μην γουστάρω τρελλά.
Και στα δώδεκα αυτά κομμάτια απλώνουν το ταλέντο τους. Σφιχτό παίξιμο, ένας ήχος. Ωμό; Σπαρταριστό; Αυθεντικό; Εϊναι μερικά από τα επίθετα που κοσμούν το παίξιμο. Όσο για σύνθεση, έχουμε κομματάρες από όλο το φάσμα των επιρροών που πρέπει. Εφηβικό rock n roll, μπαλάντα για ερωτευμένους, instrumental για τους χορευταράδες. Έχει και τις σκόρπιες φυσαρμόνικές του που εμένα μου πατάνε τον κάλο (στον εγκέφαλο). Έχει και τα Diddleybeats του. Δεν του λείπει τίποτα. Καινούργια κομμάτια που σύντομα θα γίνουν κλασσικά στους αλκοολικούς του είδους. (Κλείνω το μάτι στον καθρέφτη). Απλά πράγματα, όχι φλυαρίες, παίζουμε με ψυχή και δυνατά. Και ακούς τους Headcoats σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Το αποτέλεσμα όχι μόνο δικαιώνει τους fans του είδους, αλλά νομίζω πως εύκολα θα δημιουργήσει καινούργιους καθώς μιλάμε για κάτι πολύ διαφορετικό , εύκολο , εύθυμο και γκαζιάρικο (κατά περίπτωση). Τουλάχιστον σε σχέση με το τι ακούγεται και θεωρείται “σχετικό” με το σήμερα. Αν στο άκουσμά του album δεν νοιώσετε κάτι να ανεβαίνει από το στομάχι στο κεφάλι και ανάποδα, τότε μάλλον πρέπει να πάτε να κοιταχτείτε.
Ακούστε το εδώ ολάκερο και βγάλτε τα συμπεράσματά σας
