Ένα μοναδικό έργο που δυστυχώς έλαβε τέλος, ήταν και το Ξενοδοχείο Ελπίς, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Μπελαούρη. Το έργο έλαβε χώρα στον Τεχνοχώρο Φάμπρικα ( Μ.Αλεξάνδρου 125 & Ευρυμέδοντος ) την παρασκευή 31 Ιουλίου όπου και είχε διάρκεια ζωής για μονάχα τρεις παραστάσεις.
Σε εκείνη τη ζεστή βραδιά της παρασκευής έγινα θεατής σε μια γοτθική θεατρική παράσταση, που σε ταξίδευε πίσω στο χρόνο και συγκεκριμένα στα τέλη του 19ου αιώνα στην Αγγλία. Ένα έργο που πάντρεψε τόσο όμορφα το ρομαντισμό με το μεταφυσικό αλλά και τη μαύρη κωμωδία, ένας συνδυασμός που πραγματικά άξιζε κάποιος να το δει και να το αποτυπώσει στην μνήμη του.
Η διάρκεια της παράστασης ήταν δύο ώρες, που κυλούσαν σαν νερό, καθώς δεν ήταν καθόλου κουραστικό για το κοινό, κάθε άλλο θα έλεγα, άφηνε την γοτθική κουλτούρα να σε μαγέψει.
Η ιστορία αφορά την συνύπαρξη και την κατανόηση του άγνωστου, τον φόβο του μεταφυσικού αλλά και την αγάπη του “χαμένου πνεύματος” ή εαυτού μας. Ο καθρεφτισμός ή παραλληλισμός των ρόλων, δείχνει την αγνή και ατόφια αγάπη από το πριν στο τώρα και από το χθες στο σήμερα, μέσα από τον “χωροχρόνο” ή ακόμα καλύτερα μέσα από το παράλληλο σύμπαν των νεκρών.
Ένα ζευγάρι που σίγουρα διαφέρει κατά πολύ από τα υπόλοιπα δεν είναι παρά ένα τρανό παράδειγμα για τον φόβο των συναισθημάτων και της λογοκρισίας. Ακόμα και μέσα από την μαύρη κωμωδία, τα παραδείγματα αλλά και το νόημα, είναι υπερ αρκετά σε πολλά σημεία.
Λίγα λόγια για την ιστορία:
“Λίγο πιο έξω από το Λονδίνο , στα τέλη του 19ου αιώνα, υπήρχε ένα κτίριο, το Ξενοδοχείο Ελπίς. Σε αυτό το ξενοδοχείο συνέβαινε κάτι πολύ περίργο: οι ¨Ενοικοι ήταν θνητοί και αθάνατοι, ζωντανοί αλλά και φαντάσματα. Είχαν εξοικειωθεί ο ένας με τον άλλον, συνυπήρχαν και οι στιγμές που ζούσαν εκεί ήταν γεμάτες συναισθήματα. Ποιος όμως έριξε αυτή την κατάρα πάνω στο Ξενοδεχείο Ελπίς και ποιος ο τρόπος να λυθεί παρέμεινε για πάντα ένα μυστήριο. Μέχρι τώρα…..”
Αφορά μια νέα δουλειά του Γιώργου Μπελαόυρη όπου σε συνεργασία με νέους ηθοποιούς, έφεραν ένα θεμιτό και άρτιο αποτέλεσμα. Και αυτό δεν είναι σκέψη δική μου, αλλά αποτέλεσμα και διαπίστωση από το χειροκρότημα του κοινού.
Αν και η αίθουσα δεν ήταν και Ηρώδειο, έχω να δηλώσω πως και οι τρεις παραστάσεις έφτασαν στο σημείο να δηλώνουν sold out.
Και δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από το ζεστό χειροκρότημα του κοινού. (αλλά και τις γεμάτες θέσεις).
Παρακάτω θα βρείτε τους ανθρώπους που δούλεψαν για να ανέβει το όμορφο μεν, σκοτεινό έργο δε .:
Βικτώρια……………Σοφία Μαρία Ατταλιώτη
Ναθάνιελ…………….Μανώλης Νόρμαντ Ψύλλας
Ολιβερ……………….Γιάννης Τσακμακίδης
Τσάρλσ/ Μπάζιλ………..Σωκράτης Σίδερης
Τζώρτζ……………..Στάθης Κεφάλας
Εντουαρντ…………Αλέξανδρος Παπαγεωργίου
Τζωρτζιάννα ………….Σωτηρία Βασίλησσα Μιλτιάδου
Μάρκ………………Γιάννης Κόραβος
Τζέην……….Νεφέλη Βάθη
Τζό……………Χρήστος Τσούκας
Λίντα……………Κατερίνα Μίχου
Πήτερ………………..Κωνσταντίνος Σαβρανάκης
Αντόνιο………….Βαγγέλης Παρράς
Ουίλιαμ…………….Γιάννος Χριστουλάκης
Αφηγητής………………Γιώργος Μπελαούρης
Σενάριο – Σκηνοθεσία……….Γιώργος Μπελαούρης
Αφίσα / Flyers / φωτογραφίες …………..Στάθης Κεφάλας
Μουσικές Επιλογές ………… Γιώργος Μπελαούρης, Μανώλης Νόρμαντ Ψύλλας
Φωτισμός………….Σπύρος Παπαδημητρίου
Εδώ μπορείτε να διαβάσετε τις ιστορίες των Ενοίκων για να μάθετε τι άνθρωποι – νεκροί ήταν: mpelaouris.blogspot.gr
Αφιερώνεται στην Λένα, το στοιχείο της δημιουργικότητας είναι σαν εύφλεκτο υλικό, το μόνο που χρειάζεται είναι μιά σπίθα για να λαμπαδιάσει. Αυτή η σπίθα για τον δημιουργό είναι η μούσα του…..
