The stranger, ονομάζεται η νέα ταινία του Thomas M. Wright, μια ταινία που θα βγει αυτήν την εβδομάδα στις κινηματογραφικές αίθουσες από την Odeon. Η ταινία ήδη προβάλλεται στο κανάλι του Netflix, αλλά όχι στο Ελληνικό.
Λίγα λόγια για την ταινία
Δύο άνδρες γνωρίζονται σε ένα αεροπλάνο και ξεκινούν μία συζήτηση που καταλήγει σε φιλία. Για τον Χένρι Τιγκ (Σον Χάρις), η φιλία αυτή είναι όνειρο που γίνεται πραγματικότητα. Ο καινούργιος του φίλος, ο Μάρκ (Τζόελ Έτζερτον), γίνεται σωτήρας και σύμμαχός του. Ωστόσο, κανένας δεν είναι πραγματικά αυτός που δείχνει, και οι δυο τους κουβαλάνε μυστικά που απειλούν να τους καταστρέψουν – ενώ μια από τις μεγαλύτερες αστυνομικές επιχειρήσεις του έθνους πλησιάζει.
Σκηνοθεσία: Τόμας Μ. Ράιτ
Ηθοποιοί: Τζόελ Έτζερτον, Σον Χάρις, Μάθιου Σάντερλαντ, Τζάντα Άλμπερτς, Γιούεν Λέσλι, Στιβ Μουζάκης
Σχετικά με την παραγωγή
Παραγωγός και πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο Τζόελ Έτζερτον ξεκίνησε την ανάπτυξή της, ύστερα από την ανάγνωση του βιβλίου « The Sting » σχετικά με μια πολύχρονη μυστική αποστολή της αστυνομίας να συλλάβει τον δολοφόνο ενός νεαρού αγοριού. Τον χαρακτήρα που ερμηνεύει ο Τζόελ, ο Μαρκ πρόκειται για έναν μυστικό ντετέκτιβ που γίνεται φίλος με τον ύποπτο προκειμένου να τον οδηγήσει στη δικαιοσύνη.
Ο Τζόελ γοητεύτηκε από την ψυχολογική διεργασία που απαιτεί μια τέτοια επιχείρηση∙ τι θα κόστιζε σε έναν ντετέκτιβ να διατηρεί για τόσο καιρό ένα τέτοιο ψέμα και να εκτίθεται σε τόσο σκοτεινές δυνάμεις.
«Αυτό που βρήκα αναμφισβήτητα εντυπωσιακό στην αφήγηση ήταν η εξερεύνηση ενός κόσμου για τον οποίον δεν γνωρίζουμε τίποτα. Υπάρχουν πράγματα που συμβαίνουν για τα οποία κοιμόμαστε με ήσυχο το κεφάλι, γνωρίζοντας πως κάποιος άλλος φροντίζει για αυτά – η αστυνομία στην προκειμένη περίπτωση».
Η μεταφορά της ιστορίας στη μεγάλη οθόνη μετατράπηκε σε εμμονή για τον Τζόελ. Για μια περίοδο πέντε ετών, ενώ παράλληλα δούλευε σε άλλα πρότζεκτ, συμπεριλαμβανομένου και του σκηνοθετικού του ντεμπούτου, Boy Erased.
Ο Thomas M. Wright,
που τότε δούλευε ακόμη ως ηθοποιός, συμμετείχε για μια οντισιόν της ταινίας του Τζόελ, ωστόσο εκείνη την περίοδο πήρε το πράσινο φως το δικό του σκηνοθετικό ντεμπούτο ( Acute Misfortune), οπότε η ερμηνευτική του καριέρα μπήκε στον πάγο. Οι δυο τους παρέμειν αν σε επαφή, και όταν ο Τζόελ είδε το Acute Misfortune, αναγνώρισε στον Τόμας έναν σκηνοθέτη με ευαισθησία, ο οποίος θα ήταν ιδανικός για το υλικό. «Ο Τζόελ είχε ξεμείνει με το υλικό για αρκετό καιρό, αλλά ήταν τόσο δύσκολο και πυκνό που δε νομίζω να ήξερε πως να το διαχειριστεί, οπότε όταν του έριξα μια ματιά αποφάσισα πως θέλω να δοκιμάσω να το μεταφέρω ελαφρώς απομακρυσμένο από την πραγματικότητα – να αναπαραστήσω τους χαρακτήρες, το έγκλημα, τον ένοχο –
και δεσμεύθηκα να μην δείξω βία ή οποιαδήποτε εικόνα του θύματος. Ο Τζόελ πείστηκε τρομερά από αυτή την προσέγγιση», αναφέρει ο Τόμας , για να προσθέσει λίγο αργότερα πως «Αυτό που με γοήτευσε στο υλικό ήταν η κεντρική σχέση μεταξύ δύο ψευτών – ο ένας ήταν επαγγελματίας ψεύτης και ο άλλος παθολογικός – μια σχέση εντελώς, εντελώς λάθος».
«Στο κέντρο αυτού του πράγματος βρίσκεται το μεγάλο ψέμα, το οποίο σημαίνει πως τα πάντα στην ταινία είναι θαμμένα, όλα είναι κρυφά. Υπάρχει μια τεράστια δύναμη πίσω από την ταινία που δεν μπορεί να κατονομαστεί, κανείς δεν μπορεί να την κατονομάσει. Ούτε η ίδια η ταινία μπορεί και ποτέ δεν προσπαθεί κιόλας. Για μένα, η ταινία είναι για την άγνωστη βία, ή την ικανότητα των ανθρώπων για βία που δεν θα κατανοήσουμε ποτέ, και δεν φαίνεται να μπορέσουμε να την σταματήσουμε ποτέ. Είναι μια ανελέητη δύναμη».
Μιλώντας για τον ρόλο του Τζόελ,
ο σκηνοθέτης αναφέρει, «Ένα από τα πράγματα που μου κάνουν εντύπωση στον χαρακτήρα του Μαρκ είναι ο τρόπος της ενσάρκωσης του“ καλού”. Πρέπει να είναι καλό άτομο ώστε να μπορέσει να θέσει τον εαυτό του σε μια τόσο απίστευτη ψυχολογική πίεση για να συλλάβει τον δολοφόνο. Εντούτοις, την ίδια στιγμή, για να είναι τόσο πετυχημένες ψεύτης, πρέπει να υπάρχει κάτι πραγματικά σκοτεινό μέσα του. Δεν είναι τυχαίο πως ο Μαρκ και ο Χένρι καθρεφτίζουν ο ένας τον άλλον οπτικά. Κατά κάποιον τρόπο, ο ένας μετατρέπεται στον άλλον».
Η κυριότερη απαίτηση των συντελεστών από τους ηθοποιούς ήταν να οδηγηθούν σε μέρη απίστευτη έντασης, σκοτεινιάς και ευαλωτότητας. Επομένως, ένας δημιουργός με τη διεισδυτικότητα και την ευαισθησία του Τόμας Ράιτ ήταν απαραίτητος για αυτό.
Ο Τζόελ Έτζερτον λέει, «Ολόκληρη η διαδικασία, ολόκληρη η λογική γύρω από την ταινία, έμοιαζε πολύ προσεκτική και συνειδητή. Ο Τόμας είναι διαφορετικός. Για παράδειγμα, για την προετοιμασία της ταινίας, μου έστελνε φωτογραφίες. Μια εικόνα με έναν πεινασμένο σκύλο, λέγοντάς μου ότι αυτός είναι ο Μαρκ. Έτσι δουλεύει το μυαλό του. Διαθέτει έναν τολμηρό, παράλογα ποιητικό τρόπο που σκέφτεται και βλέπει τον κόσμο. Υπάρχει κάτι πραγματικά μοχθηρό και επικίνδυνο στον τρόπο που βλέπει τον κόσμο. Παρ’ όλα αυτά, είναι πραγματικά ευαίσθητος ως άνθρωπος και βρίσκει αναφορές από το πουθενά. Είτε είναι μια ασυνήθιστη μουσική, είτε η εικόνα ενός άγριου σκυλιού».
