The Car : το 7ο album των Arctic Monkeys είναι γεγονός

The Car είναι ο τίτλος του 7ου κατά σειρά album των Βρετανών Arctic Monkeys. To ότι θα κυκλοφορούσε στις 21 Οκτωβρίου σας το είχαμε πει εδώ. Για κάποια singles επίσης είχαμε μιλήσει εδώ και εδώ. Και τώρα έχουμε το album ολάκερο και ακούσαμε τον Alex Turner και την παρέα του στη νέα τους περιπέτεια.

Ο δίσκος αποτελείται από 10 κομμάτια. Όλοι λεν ότι είναι συνέχεια του προηγούμενου. Δεν ξέρω δεν θυμάμαι είχα πιει. Εδώ όμως ήταν από τις σπάνιες φορές που είμαι νηφάλιος. Δεν θα το πάρουμε κομμάτι αλλά σαν ολότητα. (Αν υπάρχει τέτοια λέξη). Γιατί εμένα μου φάνηκε σαν κάτι μονοκόμματο. Σαν ένα soundtrack να το πω;  Σαν μια παρουσίαση παράστασης; Πάλι δεν ξέρω, δεν είμαι στο μυαλό του Alex Turner.

Ας δούμε λοιπόν αυτά που έμαθα ακούγοντας το δίσκο.

Φωνητικά, ο Alex ξεδιπλώνει όλο και περισσότερο το εύρος του στο The Car, με πάθος και έκφραση . Υπάρχει μια ευαισθησία στην ερμηνεία του . Μια ειλικρίνεια που τον κάνει ευάλωτο. Ίσως. Σίγουρα όμως πιο ώριμο. Στιχουργικά μας λέει ιστοριούλες για κατάσκοπους, για χαμένες αγάπες, και όλες τις αγωνίες του. Κιθαριστικά, δεν φοβάται να δοκιμάσει καινούργια πράγματα. Και έχουμε από funky wah wah παιξίματα μέχρι κινηματογραφικές αλά Morricone κιθάρες, soul licks και λίγα λέω. Όλα αυτά αναμοχλεύουν την μπάντα και της δίνουν το σύνθημα για το που θα πάει. Επίσης να πούμε πως οι υπόλοιπες μαϊμούδες είναι φοβερά συντρόφια και πιάνουν τη διάθεση και τις αλλαγές  με τη μία, κάτι που το ακούς συνήθως μόνο σε jazz .

Εντάξει μπορεί αυτό να δυσαρεστήσει λίγο τους πρωτοδισκάκηδες, αλλά οι Arctic Monkeys έχουν δείξει πως είναι μια μπάντα που εξελίσσεται και ελίσσεται ανάμεσα στα μουσικά είδη. Και αυτό γίνεται μόνο όσο εξελίσσονται τα μέλη της. Όλοι έχουν τα σημεία που λάμπουν ως οργανοπαίχτες. Ο δίσκος είναι όλος mid to slow tempo . Δεν έχει εκρήξεις αλλά νομίζω πως και μετά το Tranquility Base Hotel ούτε καν οι fans δεν περιμένουν κάτι τέτοιο. Ότι του λείπει σε εκρηκτικότητα, αναπληρώνεται από έκφραση, μελωδία και ποικιλία.

Δεν μπορώ να ξέρω τι είχε στο μυαλό του ο Turner όταν έγραφε τα κομμάτια. Όμως θα μπορούσαν άνετα να πλαισιώνουν σκηνές από film noir, ιστορίες αγάπης και καθημερινής τρέλας. Της όμορφης τρέλας που ζητάμε στην αγάπη, στις ανθρώπινες σχέσεις, στο μυστήριο και τελικά στο πέρασμά μας από αυτό που λέμε ζωή. Αν δεν το δούμε κινηματογραφικά, είναι από τις καλύτερες μουσικές για εκείνες τις δύσκολες ώρες που γυρνάς πονοκεφαλιασμένος και κουρασμένος από την καθημερινότητα. Και παυσίπονες ιδιότητες δεν έχουν πολλοί δίσκοι.

Ακούστε το εδώ