Η βραδιά θέλει Magic de Spell, τον Παναγιώτη Κατσιμάνη & τον Δημήτρη Μητσοτάκη από τους Ενδελέχεια & σαφώς τα Υπόγεια Ρεύματα.
Το καλοκαίρι του 2020, όλοι το περιμέναμε διαφορετικό συναυλιακά. Να που όμως ξεκίνησε αν και αργά και την αρχή έκανε η Τεχνόπολις σε ένα αφιέρωμα για το ελληνικό rock.
Περίεργη αίσθηση το να είσαι καθήμενος και να παρακολουθείς συναυλία, πόσο μάλλον όταν το μουσικό ύφος δεν “αρμόζει” σε αυτό που θα ήθελες. Όλα μοιάζουν διαφορετικά, όλα όμως είναι και παραμένουν ίδια, όταν η μουσική είναι εκεί. Αυτό σκεφτόμουν καθ΄όλη τη διάρκεια, ειδικά στην αρχή, όταν ένας “συναυλιακός” χώρος διακοσμείτε με καρέκλες και η μάσκα που πλέον είναι το αξεσουάρ της χρονιάς, έχει την τιμητική της.
Ο έλεγχος κατά την είσοδο έγινε φυσικά με μάσκες, κάτι που και σαν φωτογράφος, θα έπρεπε να έχω αλλά και να χρησιμοποιώ έως και το τέλος. Πες μου τώρα εσύ, πως να τραγουδήσεις μέσα από την μάσκα; Anyway, ας σας πάω κατευθείαν στο ψητό.
Όπως έλεγε το πρόγραμμα αλλά όπως είχαν ανακοινώσει και οι καλλιτέχνες, η μουσική σκηνή άνοιξε τα φώτα και τα μικρόφωνα της, στις 9 ακριβώς. Αυστηρό το πρόγραμμα στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων…
Magic de Spell
Για πρώτη φορά, την αρχή έκαναν οι Magic de Spell. Με μια λίστα διαφορετική από τις προηγούμενες φορές, κάτι που να ταιριάζει στην περίσταση.
Από τον ΄Παγκόσμιος ο τρίτος΄, ‘Δεν θέλω τίποτα σπουδαίο’, ‘Γιάννης’, ‘Είμαι’ και άλλα τόσα που δεν μας αφήνουν αμέτοχους.
Με τον κόσμο να κάθεται αλλά ασσύμετρα να κουνά τα πόδια του και να προσπαθεί να δώσει τέτοια ώθηση στο σώμα, έτσι ώστε να σηκωθεί και να εκφραστεί με τους στίχους που άλλοτε σε ξεσηκώνουν και άλλοτε σε πονάνε. Γιατί μην ξεχνάμε πως όλα κρύβουν την δική τους αλήθεια. Κάποιοι, περισσότερο τολμηροί, αψήφησαν τα μέτρα και πλησίασαν την σκηνή. Ναι, φυσικά και υπήρχαν αποστάσεις, γιατί όλοι μας έχουμε προσωπική ευθύνη, αυτό δεν σημαίνει πως τα μέτρα δεν είναι για να τα σπάμε.
Με τον Γιώργο στο μικρόφωνο να “ουρλιάζει”, στίχους, ιδέες, σκέψεις…
Όλοι ξέρουμε πως είναι μια τέτοια βραδιά rock, δεν χρειάζονται πολλά αλλά ούτε και λίγα.
Παναγιώτης Κατσιμάνης & Δημήτρης Μητσοτάκης
Η σκηνή ετοιμάζεται για τους Παναγιώτη Κατσιμάνη & Δημήτρη Μητσοτάκη, μέλη των Ενδελέχεια. Είναι από αυτές τις συναυλίες που είναι όλοι μαζί μια μεγάλη παρέα.
Η ‘Διαμαντένια προβλήτα’, για όσους ξέρουν από τον δίσκο Βουτιά από ψηλά, θα βρίσκεται πάντοτε εκεί στο 1997, να μας καθοδηγεί, κάτι σαν βατήρας δηλαδή. Και για να ήμαστε σίγουροι έρχεται ο Π.Κατσιμάνης με το σπαραχτικό ‘Τι τραγούδι να σου πω’ από τον δίσκο ‘Στα σύνορα της μέρας’.
Τραγούδια, στίχοι, μουσική, στιγμές αναλλοίωτες στο χρόνο και στη μνήμη, που όσες φορές και αν τους δούμε από κοντά, όσες φορές και αν ακούσουμε τα τραγούδια αυτά της εποχής αλλά και της εφηβείας μας, όλα θα μοιάζουν σαν τότε, ίσως και σαν το σήμερα και το τώρα.
Οι ‘χάρτινες σαϊτες, ‘Εδώ μωρή θα λέγεσαι Μαρία’, ‘Μικρές χαρές’, είναι ένα μικρό δείγμα της βραδιάς.
Υπόγεια Ρεύματα
Τα Υπόγεια Ρεύματα έχουν και εκείνα τη δική τους ιστορία μέσα στο χώρο. Με τραγούδια που έχουν περάσει μέσα μας, με την ‘Ασημένια Σφήκα΄.’ Μικρές χαμένες μέρες’, ‘Μ’αρέσει να μη λέω πολλά’ όπως και τη ‘Ρόζα’.
Δύναμη, πυγμή και στίχος που δεν φτάνει μέχρι εκεί, γιατί κάποια πράγματα γίνονται πράξη. Όπως έκανε και ο Νίκος Γιούσεφ, ανεμίζοντας ένα πανό που έγραφε “Δημοκρατία έχουμε και αυτό είναι διαταγή”…
Ξέρεις έτσι είναι και αν δεν φωνάξουμε εμείς με όποιον τρόπο μπορούμε, θα το κάνουν τα τραγούδια. Μα για να γίνει αυτό χρειάζεται και η δική μας φωνή.
Το κλείσιμο αν μη τι άλλο, είναι από την μεγάλη παρέα, γιατί έτσι μας έχουν συνηθίσει και κάποια πράγματα δεν γίνεται να αλλάξουν.
‘Which side are you on’ ένα κομμάτι που έχει χιλιο-τραγουδηθεί και έχει αλλάξει φωνές από τον Pete Seeger, τη Natalie Merchant, τον Billy Bragg έως του Dropkick Murphys, καθώς και ‘εμένα οι φίλοι μου είναι’, είναι από εκείνα που σε κάνουν να σκεφτείς, να αναλογιστείς και να πράξεις.
Ήταν από εκείνες τις συναυλίες που ξεκινήσαμε την συναυλιακή περίοδο του summer covid 2020 και ήταν μια εμπειρία και μια στιγμή που μόνο αισιόδοξα πρέπει να δούμε.
