Φέτος οι GG events και οι Γραμμές Τέχνης στην Πάτρα μας έχουν ξαφνιάσει με ένα πολύ γεμάτο και δυνατό πρόγραμμα. Με την καινούργια σεζόν, όταν πλέον ευνόησε ο καιρός να κλειστούμε μέσα, ήρθε και στην πόλη μας το έργο της Bryony Lavery “Frozen”. Είναι ένα έργο που έχει μαζέψει πολλά βραβεία από το 1998 που πρωτοεμαφανίστηκε:
1998 – Βραβείο TMA για καλύτερο έργο της χρόνιας
2004 – Υποψήφιο για το βραβείο Τony ως καλύτερο έργο της χρόνιάς
2004 – Υποψήφιο για 4 Οbie
2004 – Υποψήφιο για το βραβείο Outer Critics Circle
2004 – Υποψήφιο για το βραβείο Drama League
Σίγουρα είναι ένα πολύ δύσκολο έργο καθότι καταπιάνεται με την παιδική κακοποίηση και την συγχώρεση ταυτόχρονα. Ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Λάσκαρης σκηνοθετεί ένα σκοτεινό δράμα με ρυθμούς θρίλερ όμως. Απογυμνώνοντας το χώρο από σκηνικά, και ντύνοντας τους πρωταγωνιστές με την ίδια στολή, αφαιρεί τον τόπο και τον χρόνο από το δράμα, το κάνει σύγχρονο και δεν σε αφήνει να ταυτοποιήσεις καταστάσεις. Προβάλλοντας την ψυχική κατάσταση του κάθε ρόλου ξεγυμνωμένη στο θεατή του θέτει ερωτήματα για την φύση των βίαιων ενστίκτων και συναισθημάτων.
Η ουσία του θέματος συμπυκνώνεται στα λόγια της μάνας (Λωρίνα Χατζημανώλη) “Η διαφορά μεταξύ ενός εγκλήματος που οφείλεται στο Κακό και ενός εγκλήματος που οφείλεται σε παθολογικούς λόγους αντιστοιχεί στη διαφορά ανάμεσα στο Αμάρτημα και το Σύμπτωμα.” Ζυγαριά ανάμεσα στη τραγική εικόνα της μάνας και του serial killer (Δημήτρης Μαγκλάρας) που αδυνατεί να συλλάβει τις συνέπειες των πράξεων του είναι η επιστημονική αναλύτρια (Κατερίνας Δημάτη). Αναλαμβάνοντας έναν πιο “ήσυχο” ρόλο έχει την ευθύνη να φέρει στη επιφάνεια, να “λιώσει” τους πάγους ώστε να δώσει πιο ανθρώπινη υπόσταση στο θέμα, χωρίς όμως να πάρει θέση. Η παράσταση δεν επικεντρώνεται στο μανιακό δολοφόνο αλλά στο να θέσει δύσκολα ερωτήματα, όπως τα δολοφονικα ένστικτα υπάρχουν μέσα μας ή γίνομαστε δολοφόνοι στην πορεία, μήπως ο θύτης υπήρξε και αυτός θύμα και που σταματάει αυτός ο βίαιος κύκλος. Η δύναμη της μάνας να καταφέρει να συγχωρέσει πραγματικά και να προχωρήσει στην ζωή της χωρίς δεσμά και μίσος συμπυκνώνει το μότο της Bryony Lavery “«…είναι αναγκαίο να μισήσεις κάποιον που θα σου κάνει τόσο μεγάλο κακό, όμως μετά πρέπει να το ξεπεράσεις. Μπορείς να προχωρήσεις μέσα από την αγάπη και την εξυπνάδα…”.
Η παράσταση είναι αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας. Από την μία έχουμε την σκηνοθετική ματιά του Βαγγέλη Λάσκαρη με γρήγορους ρυθμούς, αποχή σκηνικών και νοερά αδιέξοδα κλουβιά. Το όραμα του συμπληρώνουν οι φρέσκιες ερμηνείες των πρωταγωνιστών (Λωρίνα Χατζημανώλη, Δημήτρη Μαγκλάρα, Κατερίνα Δημάτη) που δεν μπαίνουν σε καλούπια.
Σίγουρα είναι ένα δυνατό και όχι έυπεπτο έργο, που θέτει ερωτήματα που δε θα θέλαμε να τα συζητήσουμε έυκολα. Το θέατρο είναι ένα μέσο που μπορούμε να δούμε και να ζήσουμε πολλές πτυχές της ζωής από την σίγουρη θέση του θεατή. Αυτό μας δίνει την δύναμη να φιλτράρουμε αυτά που συμβαίνουν και να βλέπουμε ότι όλα αντιμετωπίζονται με κουράγιο και εξυπνάδα.
