And then there was doom….
Το 2003, κάπου στη Φιλανδία, ενα αρκετά μοναδικό γκρούπ μαζεύτηκε μια σκοτεινή και κρύα (αναπόφευκτα…) μέρα του χειμώνα και ηχογράφισε το πρώτο του demo. Ακούγοντας το κομμάτι “Through Her Silvery Body” οποιοσδήποτε fan της metal θα ανατρίχιαζε απο τη μελοδικότητα του. Έτσι, μόνο μερικούς μήνες αργότερα οι Swallow The Sun βρίσκονταν υπο την Φιλανδική Firebox Records και ετοίμαζαν το πρώτο τους αριστούργημα, “The Morning Never Came”.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, η μπάντα συνέχισε να δημιουργεί εντυπωσιακούς και άκρως μοναδικούς δίσκους και με το εκπληκτικό φωνητικό εύρος του Mikko Kotamaki σάρωσε τα Φιλανδικά charts.
Χτίζοντας σιγά σιγά τη μουσική τους, οι Swallow The Sun κατέληψαν να είναι μια απο τις πιο μοναδικές μπάντες, με ευδιάκριτο στύλ και διεθνή αναγνώριση.
Αξιοσημείωτο είναι εδώ να αναφερθω στο κομμάτι “Plague of Butterflies” 35 λεπτών που θα ορκιζόμουν οτι γίνεται όλο και καλύτερο καθε φορά που το ξανακούω.
Πλησιάζοντας προς το σήμερα, η έκδοση του πέμπτου δίσκου τους “Emerald Forest and the Blackbird” ήταν σίγουρα το peak της μέχρι τότε πορείας τους. Ο δίσκος αυτός διάρκειας 67 λεπτών περιχείχε μερικά πραγματικά μουσικά αριστουργήματα. Αξιοσημείωτη είναι επίσης και η συμμετοχή της Anette Olzon των Nightwish στο κομμάτι “Cathedral Walls”. Με μια τόσο επαγγελματική και ταλαντούχα δουλεία οι Swallow The Sun είχαν πλέον έρθει στο προσκύνιο της μουσικής σκηνής και ήταν on-par με όλα τα μεγάλα doom ονόματα, κάνοντας headlining περιοδείες σε Ευρώπη και Αμερική.
Ακούγοντας τους φανατικά για τουλάχιστον μερικά χρόνια αισθανόμουν απο καιρό οτι δεν μπορώ να μιλήσω αρκετά καλα γι’αυτή την μπάντα ότι και να πω. Αυτό μέχρι τα μέσα του 2015 οπού ανακοινώσανε οτι το επόμενο full-length album τους, με τον Juuso Raatikainen στα drums, θα είναι πρακτικα τρείς full-length δίσκοι! Και έτσι λοιπών τον περασμένο Οκτόβρη δεχτκήκαμε το “Songs from the North I, II & III”. Κάθε κομμάτι απο αυτό το ευαγγέλιο που μας δινόταν απο το καλοκαίρι με έφερνε όλο και περισσότερο στην άκρη της καρέκλας μου. Και με τίποτα λιγότερο απ’οτι περίμενα, καταφέραν πάλι να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Το concept εδώ είναι οτι το κάθε κομμάτι του δίσκου – κρατόντας γερά το στύλ της μπάντας – αποκρίνεται σε διαφορετικό είδος. Το 3ο κομμάτι είναι το σκοτεινότερο και το βαρύτερο, το 2ο μια συλλογή απο μαγευτικές μπαλάντες και το 1ο αναδεικνύει τον original μαγευτικό ήχο και εναλλασσόμενο ρυθμό της προηγούμενης δισκογραφίας της μπαντας.
Μέχρι πριν απο μερικού μήνες είχα κάπως αποδεχτεί μέσα μου οτι ίσως να μην έβλεπα ποτέ απο κοντά αυτή την μπάντα, όπως γίνεται άλλωστε και με πολλές άλλες μπάντες που συνήθως κάνουν επιλεκτικές περιοδείες, αποφεύγονας χώρες όπως η Ελλάδα. Τώρα όμως που ξέρω οτι θα τους δώ σε μερικές εβδομάδες… Oh boy…
