Αφού είδα και τα 8 επεισόδια της νέας σειράς του Netflix “The 8 Show” αποφάσισα να γράψω δυο αράδες. Κάθε φορά που γράφω για ένα Kdrama συνήθως σκέφτομαι αν αυτό που μόλις είδα θα αγγίξει και την άλλη πλευρά του πλανήτη… Δεν θέλω να κάνω υπερβολικές συγκρίσεις με δυτικό κινηματογράφο αλλά είναι μερικές φορές αναπόφευκτο.
Η συγκεκριμένη σειρά βασίζεται στα webtoons Money Game και Pie Game του Bae Jin-soo.
Tο Money Game προϋπήρχε του Squid Game, αλλά όσοι το δείτε θα παρατηρήσετε ότι έχει κάποια κοινά στοιχεία. Επίσης αξίζει να αναφέρουμε και τις ομοιότητες με την ισπανική ταινία The Platform, που σκηνοθετήθηκε από τον Galder Gaztelu-Urrutia. Η ταινία The Platform έκανε πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο (TIFF) το 2019, κέρδισε το Βραβείο Επιλογής Κοινού κι εξασφάλισε την παγκόσμια συμφωνία streaming με το Netflix. Στην πλατφόρμα βρίσκεται από τον Μάρτιο του 2020 κι έχει αποσπάσει πολύ θετικές κριτικές. Αξίζει να την δείτε…
The 8 Show
Όπως δηλώνει και το όνομά της περιστρέφεται γύρω από οκτώ άτομα, άγνωστα μεταξύ τους που “κλειδώνονται” σε ένα χώρο για να διαγωνιστούν – ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται αρχικά – σε ένα “ακραίο” τηλεπαιχνίδι. Υπάρχει σαφώς ένα τεράστιο χρηματικό έπαθλο το οποίο κερδίζουν οι διαγωνιζόμενοι αρκεί να μπορούν αν αντέξουν ο ένας τον άλλον.
Θα σας το περιγράψω απλά, χωρίς spoilers…
Είναι μια διεστραμμένη παραλλαγή του Big Brother για ανθρώπους απένταρους, που δεν έχουν τίποτα άλλο να χάσουν. Ένα μείγμα ψυχαγωγίας και βίας.
Μπορεί να είμαστε όλοι άνθρωποι αλλά σε καμία περίπτωση δεν είμαστε ίσοι. Οι κανόνες αυτής της υπερκαπιταλιστικής κοινωνίας που υπαγορεύουν ότι κάποιοι “αξίζουν” περισσότερο από τους άλλους, όσο άδικο κι αν είναι αυτό, υπάρχουν. Ζούμε μέσα σε αυτή την κατάσταση και επιβιώνουμε.
Σε τούτο δω το Kdrama λοιπόν, αποτυπώνεται αυτό ακριβώς…
Απελπισμένοι άνθρωποι με έλλειψη χρημάτων λαμβάνουν μέρος σε ένα κοινωνικό-ρεαλιστικό πείραμα/show, όπου ο χρόνος είναι χρήμα στην κυριολεξία!
Με την ανισότητα να είναι διάχυτη, βλέπουμε τους ανθρώπους να αλλάζουν σταδιακά, ενώ προσπαθούν να κατανοήσουν την κατάσταση. Αρχικά βλέπουμε την συλλογικότητα, την ομαδική δουλειά – παρά τις διαφωνίες – την συνεργασία. Σιγά σιγά τα χρήματα που τους “πετάνε” οι θεατές που παρακολουθούν το show, τους κάνουν να σκέφτονται ολοένα και πιο πονηρά, ο ένας εναντίον του άλλου αλλά και τρόπους να “διασκεδάσουν” αυτούς τους παρακολουθούν.
Αλήθεια τι βρίσκουν αυτοί οι θεατές “διασκεδαστικό”;
Οι παίκτες εισέρχονται αφού έχουν διαλέξει μια κάρτα που αναγράφει μόνο έναν αριθμό. Μπαίνοντας στον χώρο διαπιστώνουν ότι η κάρτα αυτή είναι κλειδί πόρτας και υπάρχει μια τέτοια πόρτα σε κάθε όροφο.
8 όροφοι στο σύνολο, 8 παίκτες, 8 κλειδιά…
Το τι θα αντικρίσει ο καθένας όταν μπει στο δωμάτιό του είναι εντελώς διαφορετικό.
Κάθε χαρακτήρας παραμένει ανώνυμος από την αρχή ως το τέλος της σειράς, παίρνει το όνομά του από τον όροφο στον οποίο κατοικεί. Κατά κάποιο τρόπο, γνωρίζοντας σιγά σιγά τους χαρακτήρες βλέπουμε ότι αντιπροσωπεύουν ένα υπαρκτό άτομο μιας κοινωνίας.
Ο πρώτος όροφος είναι ο σκληρά εργαζόμενος πατέρας, ο βιοπαλαιστής που θέλει να προσφέρει στην οικογένειά του.
Στον δεύτερο όροφο βλέπουμε έναν κλασσικό σκληρό εξωτερικά αλλά ‘καλό και δίκαιο’ άνθρωπο που βοηθάει τους άλλους.
Ο πρωταγωνιστής, αφηγητής, βρίσκεται στον τρίτο όροφο. Ένας εργαζόμενος που ενώ έχει σπουδάσει, δεν φαίνεται να έχει κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο, αμείβεται με τον κατώτερο μισθό και παλεύει να πετύχει κάτι. (σου θυμίζει κάποιον;)
Κάπου στον τέταρτο όροφο θα βρείτε έναν φιλόδοξο που προσπαθεί – έστω και μάταια – να ανέβει την κοινωνική κλίμακα.
Ο φροντιστής, αυτός που περιποιείται και προσέχει τους άλλους είναι ο πέμπτος όροφος.
Στον έκτο βρίσκουμε πάντα έναν ταραξία.
Ο έβδομος όροφος εκπροσωπείται από έναν έξυπνο, πολυμήχανο, καθαρό, περιποιημένο ‘εγκέφαλο’.
Τέλος, ο όγδοος όροφος είναι εκείνος που αψηφά τους κανόνες, δεν ενδιαφέρεται για κανέναν άλλον εκτός του εαυτού του.
Τι θα συμβεί αν βάλεις αυτά τα άτομα σε έναν κλειστό χώρο;
Θα επιβιώσουν ή θα διαλυθούν;
Μια μίξη Lord of the Flies σε στυλ Hunger Games και Battle Royale, με μια εσανς The Platform και ολίγο από Squid Game μαζί με το κοινωνικό χάσμα του Snowpriercer.
Ναι, αλλά μην βιάζεστε να το συγκρίνετε…
Ναι, ωθούν ανθρώπους που διψούν για μετρητά στα ψυχικά αλλά και σωματικά τους όρια για την ψυχαγωγία των υπερ-πλούσιων. Ομοίως, έχουν χρηματικό έπαθλο που διεκδικούν με κάθε τρόπο οι διαγωνιζόμενοι. Τέλος, ασκούν κριτική για την κοινωνική τάξη, την άνιση κατανομή του πλούτου και την γενικότερη ανισότητα.
Ωστόσο στο The 8 Show έχουμε μια λιγότερο θανατηφόρα προσέγγιση της ψυχικής χειραγώγησης. Είναι γεμάτη όμως με ψευδαισθήσεις και ψεύτικες δικλείδες ασφαλείας υπό το πρόσχημα – δήθεν – της επιλογής.
Κάπου πήρε το μάτι μου την ιστορία του κωμικού Tomoaki Hamatsu, γνωστού και ως Nasubi, που επί 15 μήνες, εκατομμύρια τηλεθεατές τον παρακολουθούσαν ζωντανά, όσο εκείνος ήταν σε πλήρη απομόνωση για ένα ιαπωνικό reality. Θυμίζει και κάτι από αυτή την ιστορία… Just saying!
Money, money, money
Εσύ τι θα έκανες για να αποκτήσεις αυτά τα χρήματα; Σε αυτόν τον μικρόκοσμο μιας κοινωνίας που ίσως δεν διαφέρει πάρα πολύ από τη δική μας, αν το καλοσκεφτείς, οι συμμετέχοντες είναι γνωστοί μόνο από τους αριθμούς τους…
Είμαι σίγουρη ότι βλέποντας την σειρά θα αναλογιστείς πολλές φορές “Έλα τώρα, εγώ δεν θα το έκανα αυτό!” Μήπως όμως να το ξανασκεφτείς; Ίσως σε μια παρόμοια κατάσταση να κάναμε τα πράγματα διαφορετικά απ’ ότι οι ήρωες της σειράς… Είμαστε σίγουροι ότι κάνουμε τις σωστές επιλογές ή παίρνουμε τις σωστές αποφάσεις ανάλογα με τις ευκαιρίες που μας δίνονται ή μας έχουν ήδη θολώσει την κρίση;
Αν βρήκατε κι εσείς συναρπαστικό το The 8 Show να ξέρετε ότι είναι συναρπαστικό για τους λάθος λόγους. Αφού αναφέρθηκα νωρίτερα στο reality show Big Brother, να σας πω και τούτο το παράδοξο… Το Big Brother αρχικά ξεκίνησε με σοβαρή προσέγγιση και προσπάθεια για ένα κοινωνικό πείραμα. Ξέφυγε ΤΕΛΕΙΩΣ όμως όταν οι παραγωγοί συνειδητοποίησαν ότι το να γεμίσουν το σπίτι με ‘μανιακούς΄ή ‘ανισόρροπους’ αντί για απλούς ανθρώπους – της διπλανής πόρτας – θα αύξανε τα νούμερα τηλεθέασης. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και σε αυτή τη σειρά.
Ελπίζω να πιάσατε το consept!
Υποτίθεται ότι ασκεί έντονη κριτική στις μακάβριες και βίαιες ορέξεις των πλουσίων, που κάνουν τους αναξιοπαθούντες υποχείρια τους. Ας πούμε ότι δίνει ένα στιγμιαίο χαστούκι στην κουλτούρας της ριάλιτι τηλεόρασης και των επιρροών των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που αναδιαμορφώνουν την πραγματική εμπειρία ως περιεχόμενο που μπορεί να αποτιμηθεί σε χρήμα.
Βέβαια η ένστασή μου είναι ότι δεν ασκεί κριτική, γίνεται αναφορά χωρίς να εμβαθύνει περαιτέρω. Οι ανώνυμοι παίκτες είναι απλή τροφή. Μέσα στην τρέλα που επικρατεί, οι χαρακτήρες καταφεύγουν πολύ συχνά στην βία, εκτελούν εντολές άλλων χωρίς να σκέφτονται. Κάπως έτσι ξεχνούν ότι μερικές φορές οι προσωπικές ιστορίες, το να μοιραστείς τον πόνο σου ή μια αλήθεια της ως τότε ζωής σου, μπορεί να διασκεδάσει εξίσου κάποιον που παρακολουθεί.
Πειραματόζωα με μια διεστραμμένη αίσθηση ίντριγκας, περιέργειας και συχνά αηδίας… Αυτό θα σας κρατήσει από το ένα επεισόδιο στο άλλο.
Να το δεις ή να το προσπεράσεις;
Απογυμνώνοντας τους χαρακτήρες από την ταυτότητά τους βλέπεις ανθρώπους μονοδιάστατους. Ο καθένας μας μπορεί να γίνει εξίσου καλός ή και κακός, αν φτάσει στα όριά του χωρίς άλλη διέξοδο. Θα μπορούσε ίσως η σειρά να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στην εξερεύνηση της πολυπλοκότητας των χαρακτήρων, αλλά δεν το κάνει.
Οι χαρακτήρες καταστρώνουν στρατηγικές και συνωμοτούν, ίσως περισσότερο ‘παιδιάστικα’ απ’ όσο θα θέλαμε… Οκ, είναι λίγο ‘πικάντικο’ και είναι μια αντανάκλαση του τρόπου με τον οποίο λειτουργούμε ως κοινωνία. Όταν όμως ο φόβος όμως γίνεται ο χειρότερος εχθρός σου, καταφεύγεις στην βία. Η βια φέρνει βία και είναι ένας φαύλος κύκλος. Εκεί γίνεσαι εσύ ο θεατής που θέλεις να βγεις από όλο αυτό είτε γιατί έχεις τρομοκρατηθεί ή γιατί βαριέσαι.
Ποιο είναι το νόημα τελικά;
Πρέπει να τελειώσει με οκτώ επεισόδια – είπαμε 8 όροφοι, 8 παίκτες κτλ – αλλά προς το τέλος νομίζω ότι από θεατής γίνεσαι διαγωνιζόμενος που απλά θέλει να τελειώσει το show!
