Πήραμε μια γεύση από το “The Menu”

“The Menu” λοιπόν.  Ή αλλιώς πώς η ελίτ καταστρέφει τη υψηλή γαστρονομία. Ή μήπως πώς η υψηλή γαστρονομία θα καταστρέψει την ελίτ; Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε ταινίες που κριτικάρουν  αδυσώπητα τον υπέρογκο πλούτο. Μετά το “Τρίγωνο της Θλίψης” , έρχεται το “The Menu”  να ρίξει ακόμα μια πέτρα στο παχύδερμο 1% του πλανήτη που έχει συγκεντρώσει το 99% του χρήματος . Και φυσικά δεν του αρκεί.

Δεν θα σας κάνω spoiler λέγοντας σας την ιστορία, θέλω να δείτε την ταινία.

Πάρτε λίγο το trailer και τα ξαναλέμε παρακάτω:

Στο τελευταίο σκηνοθετικό πόνημα του Mark Lynod λοιπόν, έχουμε αυτούς τους φρικαλέους ανθρώπους που ξεδιάντροπα νομίζουν πως μπορούν να κάνουν ότι θέλουν να είναι αποκλεισμένοι στο νησί Hawthorn για να απολαύσουν τις δημιουργίες ενός σεφ που υποδύεται ο Ralph Fiennes. Να κάνουμε μια μικρή παύση εδώ και να πούμε πως σκηνοθετικά και κινηματογραφικά, η φωτογραφία δίνει πολλούς πόντους στην ταινία. Οι λήψεις του νησιού που παρουσιάζονται πριν από τα πιάτα, αλλά και οι λήψεις του εστιατορίου και πολλά overhead πλάνα, διαμορφώνουν μια ξεχωριστή αισθητική . Ο Peter Deming που είναι υπεύθυνος για τη φωτογραφία έχει κάνει εξαιρετική δουλειά.

Το ίδιο μπορούμε να πούμε άνετα και για το σενάριο

των Seth Reiss & Will Tracy. Εξαιρετικά καλογραμμένοι χαρακτήρες. Φυσικά βοηθάει και το εξαιρετικό καστ που βαριέμαι να σας το αραδιάσω. Είπαμε θέλω να δείτε την ταινία. Έχουμε το γελοιωδώς πλούσιο ζευγάρι που τρώει συχνά σε αυτό το εστιατόριο απλά γιατί μπορεί χωρίς να δίνει σημασία στο τι τρώει. Τους γιάπηδες που έχουν επίσης γελοία λεφτά και νομίζουν πως ξέρουν από υψηλή γαστρονομία. Την κριτικό εστιατορίου με το τσιράκι εκδότη της που με την πένα τους κλείνουν μαγαζιά. Τον ξεπεσμένο ηθοποιό και τη βοηθό του. Τον foodie που νομίζει πως τα ξέρει όλα και δεν γνωρίζει ούτε να βράζει αβγό.  Και ένα χαρακτήρα που δεν θα έπρεπε να είναι εκεί. Αλλά σε αυτό θα επανέρθουμε.

Από την άλλη πλευρά, έχουμε το προσωπικό που είναι στρατιωτάκια. Την παράσταση κλέβει βέβαια η Hong Chau που υποδύεται την Έλσα, το δεξί χέρι του σεφ. Και φυσικά τον εμμονικό σεφ που θέλει να λέει ιστορίες ολάκερες για το φαγητό . Παρουσιάζει τα πιάτα με ένα δυνατό χτύπημα των χεριών, και κάθε πιάτο έχει και μια ιστορία. Λες και τον ρώτησαν οι πελάτες. Φυσικά είναι απαραίτητο για την πλοκή, και ίσως αναμένεται σε τέτοια εστιατόρια.  Δεν ξέρω, δεν με νοιάζει, πιτόγυρο forever κλπ.

Γενικά

Η κριτική στον υπέρογκο πλούτο έρχεται από τον χαρακτήρα που υποδύεται η Anya Taylor Joy. Δεν θα έπρεπε να είναι εκεί. Από την αρχή της ταινίας, που μαθαίνει πως για να φας στο Hawthorn πληρώνεις 1250 δολλαριάκια ανά άτομο. Kαι λέει εύστοχα: “Τι τρώμε Rolex;” Συμφωνώ μαζί της όσο δεν πάει. Αλλά εγώ είμαι και καφροπαλίκαρο με γραφικότητα και μπορεί να μην τα πιάνω αυτά. Ίσως γιατί μου φαίνονται ματαιόδοξα.

Επίσης υπάρχει μια έντονη κριτική στην απάθεια που μας διακατέχει όλους μας. Όσο εξελίσσεται η ιστορία και η εκδρομούλα για απόλαυση γίνεται εφιάλτης, παρατηρούμε πως η και καλά ελίτ δεν αντιδρά στην φρικαλεότητα. Μάλιστα κάποιοι συνεχίζουν ανενόχλητοι το φαγητό τους. Και όλα κυλάνε ρολόι προς την κορύφωση. Ο ίδιος ο σεφ σε κάποια στιγμή τους λέει πως αντιδρούσαν μάλλον θα τα είχαν καταφέρει. Για παράδειγμα, εδώ οι θαμώνες μιας ταβέρνας θα το είχαν κάνει το μαγαζί καλοκαιρινό με την πρώτη στραβή. Ίσως το τίμιο ταβερνόξυλο να μην είναι πάντα κακό.

Καλή σκηνοθεσία; Εξαιρετικό σενάριο; Δυνατές ερμηνείες ; Μοναδική φωτογραφία; Μοντάζ που δίνει ρυθμό; Μαύρο χιούμορ; Θριλεροκατάσταση; Το “The Menu” φαίνεται να τα έχει όλα. Σίγουρα, δίνει πολλή τροφή για σκέψη. Παρόλα αυτά, δεν θα θέλατε να φάτε στο Hawthorn για κανένα λόγο, πιστέψτε με…