Αν και έχω δει εδώ και πολύ καιρό την δεύτερη σεζόν της σειράς του Netflix Gyeongseong Creature ήμουν σε δίλημμα αν αξίζει ή όχι να αναφερθώ σε αυτή.
Παρόλο που δε θεωρούσα την 1η σεζόν αριστούργημα, καθώς προσωπικά είχα εντοπίσει κάποια προβλήματα στην πλοκή αν συγκριθεί με την 2η είναι Ξ Ε Κ Α Θ Α Ρ Α ένα αριστούργημα!
ΕΔΩ μπορείτε να διαβάσετε την αληθινή ιστορία πίσω από τα τέρατα που γεννήθηκαν μέσα από τα πειράματά του ο στρατηγού Kato σε ανθρώπους, σχεδιασμένα αποκλειστικά για να γίνουν όπλα στον πόλεμο και να αποδείξουν την υπεροχή της Ιαπωνικής Αυτοκρατορίας.
Στην πρώτη σεζόν λοιπόν, έχουμε ένα σκηνικό βίας, ένα κίνητρο, αν και κάπως γενικευμένο. Το κύριο πρόβλημα της δεύτερης σεζόν είναι κυρίως η πλοκή και η εκτέλεσή της.
Τι είδαμε; Ξανά και ξανά αποσπάσματα από την πρώτη σεζόν, flashbacks.
Καμία εξήγηση, καμία εξέλιξη. Κομμάτια διάσπαρτα ενωμένα σε σελοτέιπ. Τουλάχιστον το σκηνικό της 1ης σεζόν είχε ενδιαφέρον τόσο ιστορικά όσο και κινηματογραφικά. Στη 2η δεν υπάρχει καμία γοητεία, καμία ισορροπία.
Ας τα βάλω σε μια σειρά για να καταλάβετε τι εννοώ.
Η 2η σεζόν του Gyeongseong Creature φέρνει το Najin, το τέρας δηλαδή, στη σύγχρονη εποχή και παρουσιάζει και νέους χαρακτήρες. Παρά τη σκληρή δουλειά που έκαναν ο Tae-Sung, ο Chae-Ok και οι φίλοι τους στην 1η σεζόν, τα πλάσματα παρέμειναν ζωντανά στη σύγχρονη εποχή.
Σύγχρονη εποχή, σύγχρονη ιατρική! Τώρα μοιάζουν με ανθρώπους που είναι σχεδόν αδύνατο να καταλάβεις ποιος είναι Najin και ποιος όχι. Ωραία τροπή αυτή, ειδικά για εμάς τους fans της πιο ψυχρής βίας. Οπτικά το θέαμα είναι πιο ζοφερό, τα χρώματα της σειράς πιο ψυχρά. Το ειρωνικό του θέματος όμως είναι οι πρωταγωνιστές είναι μονίμως λυπημένοι ή θυμωμένοι.
Ο Park Seo-Jun στην αρχή της δεύτερης σεζόν είναι ο αστείος, γοητευτικός εαυτός του. Αλλάζει σαν χαρακτήρας μέσα στα επεισόδια και έχει κάποιο ενδιαφέρον. Βέβαια δεν έχει καμία πρωτοτυπία σεναριακά whatsoever, ειδικά για εμάς που βλέπουμε κυρίως και κατά κόρον τέτοιου είδους σειρές και ταινίες.
Η Han So-hee αν και πολύ δυναμικός χαρακτήρας βρίσκεται μονίμως με δάκρυα στα μάτια. Η περιπέτειες των πρωταγωνιστών τυλίγονται διαρκώς με ένα πέπλο ανεκπλήρωτου έρωτα, μιας αγάπης που άντεξε μέσα σε άπειρα χρόνια… και κάπως έτσι η περιπέτεια γίνεται κλασσικό kdrama που σε κάνει να χασμουριέσαι. Δεν μπορείς να στηρίζεις μια ολόκληρη σειρά στη χημεία 2 ηθοποιών.
Υπάρχουν και κάποια θετικά στοιχεία στη σεζόν αυτή, ας είμαι και λίγο επιεικής.
Η Claudia Kim που υποδύεται τη Lady Maeda ήταν ήδη εξαιρετική στην πρώτη σεζόν. Και σε αυτή, με το μοντέρνο ντύσιμό της και την αυτοπεποίθηση μιας σύγχρονης γυναίκας, είναι ένα must-see από μόνο του. Ίσως η Lady Maeda είναι ο πιο περίπλοκος χαρακτήρας της σειράς, όχι επειδή έτσι έχει γραφτεί αλλά κυρίως με τον τρόπο που υποδύεται. Βέβαια αν παρατηρήσεις ως villain δεν έχει και πολύ ξεκάθαρη ατζέντα.
Αξίζει να παρακολουθήσετε αυτή η σειρά;
Σίγουρα ναι, αν είστε και ρομαντικές ψυχές. Ωστόσο, και μ’ ένα fast-forward της 2ης θα έχετε και πάλι μια ολοκληρωμένη αντίληψη του τι συμβαίνει!
Ξέρετε ότι είμαι λάτρης της δράσης. Παρόλο που το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν αναλώνεται στη δράση και μιλάμε για πολύ έξυπνα χορογραφημένες σκηνές που κρατούν τους θεατές σε εγρήγορση, δυστυχώς από μόνη της η δράση χωρίς πλοκή δεν είναι και πολύ πετυχημένη συνταγή.
Ήθελα πραγματικά να μου αρέσει η 2η σεζόν του Gyeongseong Creature γιατί και το cast ήταν πολύ καλό και το concept ήταν καλοστημένο. Νομίζω ότι θα ήταν καλύτερη αν είχε μόνο μια σεζόν με περισσότερα επεισόδια. Μου άρεσε η ιδέα των Najin στον σύγχρονο κόσμο, αλλά ήταν μισοψημένη και κακοφουρνισμένη!
