O λόγος λοιπόν για το Rock n Roll. Όχι με την ευρεία έννοια του όρου, αλλά με την πιο παλιακή, σκληροπυρηνική έννοιά του. Μπάντες και άνθρωποι που ζουν στο πραγματικό παρασκήνιο, δεν ακούγονται. Πολλές φορές δεν το επιδιώκουν μάλιστα. Περιμένουν στις σκιές και τις παρασκιές . Τρέφονται με ιδρώτα και όνειρα από χρώμιο και βινύλιο. Ζουν για τη στιγμή που θα ανέβουν στο σανίδι και θα μεταδώσουν όσο καλύτερα μπορούν σε όσους περισσότερους μπορούν την τρέλα τους. Συνήθως είναι μικροί στην ηλικία . Και όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια.
Βέβαια το rock n roll σημαίνει να μην κάνεις διακρίσεις. Να δέχεσαι και να αγκαλιάζεις το διαφορετικό. Έτσι λοιπόν υπάρχουν και μπάντες ιεροκύρηκες που είναι προχωρημένης ηλικίας, αλλά ενδεχομένως να ξέρουν το άθλημα λίιιιγο καλύτερα καθώς το πείσμα δεν τους επέτρεψε να το παρατήσουν ή να αλλάξουν μουσική κατεύθυνση στους δύσκολους καιρούς για πρίγκηπες.
Επίσης οι άνθρωποι αυτοί , μακριά από τις παθογένειες του εν λόγω μουσικού ιδιώματος, δημιουργούσαν, δημιουργούν και θα δημιουργούν με αμείωτο κέφι και πάθος την μουσική τους, μόνο και μόνο για να αφήσουν το αποτύπωμά τους λέγοντας ένα ξερό “είμαι και εγώ εδώ ” και τίποτα παραπάνω. Δεν αποσκοπούν ούτε καν στην υστεροφημία.
Μπαντάνθρωποι λοιπόν υπάρχουν . Και σας διαβεβαιώ δεν είναι τόσο λίγοι όσο νομίζετε. Μάλιστα μέσα από δουλειές που παρακολουθώ τον τελευταίο καιρό, όχι μόνο σέβονται τη μουσική τους, αλλά μεγαλουργούν κιόλας. Φανζινάνθρωποι υπάρχουν . Είτε διαδικτυακά είτε σε hard copy , υπάρχουν και υποστηρίζουν όπως μπορούν και όσο τους επιτρέπεται. Άνθρωποι με χώρους που τους διαθέτουν ξέροντας πως ενδεχομένως θα χάσουν και λεφτά , υπάρχουν. Και στην επαρχία. Λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν, ούτε υπήρχαν ούτε θα υπάρξουν δυστυχώς. Μόνο μεράκι και όρεξη και πάθος και τρέλα και αλήθεια.
Τι συμβαίνει λοιπόν και το το rock n roll δεν έχει πια την απήχηση και το λαό που του αρμόζει;
Πριν πρώτα και πάνω από όλα πάλι φταίνε οι άνθρωποι . Εσείς και εμείς. Γιατί δεν πάμε σε ό,τι γίνεται. Και μετά γκρινιάζουμε πως δεν γίνεται τίποτα. Και όταν πάμε , θα βγάλουμε τη χολή μας και θα κριτικάρουμε και δεν θα παραβλέψουμε να ανεβάσουμε και την άποψή μας στα social . Μην τυχόν και δεν τα πούμε γιατί θα σκάσουμε. Και σαν φυσικό επόμενο, δεν περνάμε καλά. Γιατί τι να μας πουν και αυτοί, εμείς τα ξέρουμε όλα, όταν εγώ άκουγα τέτοια αυτοί ήταν αγέννητοι, δεν πάω σε αυτούς γιατί ακούω μόνο originals από τα παλιά. Αλλά και στους παλιούς δεν πάω γιατί είναι πλέον γερόλυκοι. Και ο η προσέλευση μειώνεται . Και στις μικρές και στις μεγάλες σκηνές. Οι χώροι μειώνονται γιατί δεν τα βγάζουνε πέρα. Μετά οι φανζινάνθρωποι μειώνονται γιατί δεν έχουν τι να γράψουν. Οι μπαντάνθρωποι τα παρατάνε με λύπη γιατί δεν αντέχουν τη χολή.
Σε αυτούς που λένε πως δεν γίνεται τίποτα, ενδεικτικά να σας αναφέρω τα εξής που τα έχουμε και στην ατζέντα μας:
19. 20 & 21 /9 οι 10000 Russos σε Death Disco (Αθήνα) , Μανδρακούκο (Πτολεμαΐδα) και Rover Bar (Θεσσαλονίκη)
23,24,25/9 Street Mode Festival στη Θεσσαλονίκη
23/9 Belle & Sebastian στο Anodos Club Αθήνα
23/9 Jethro Tull στο θέατρο Βράχων
O Johnny Brown και oι Minor Mine στο ΗΛΕΚΤΡΟΝ στη Θεσσαλονίκη 25/9
30/9 στο Γιαπί στη Θεσσαλονίκη λοιπόν οι Aqua Barons με τους Sences
1/10 οι Aqua Barons στο Βόλο στο Cafe Society
2/10 οι Polaroid Buffalo club με τους Smoking Hiccup Machine στο Bad Tooth
7/10 οι Fuzztones στο Gagarin 205
‘Ολα αυτά σε μια πολύ μικρή χρονική περίοδο. Έτσι για το γαμώτο. Σίγουρα θα υπάρχουν και άλλα που δεν τα έχει πιάσει το επαρχιακό μου ραντάρ και συγνώμη. Αλλά όταν ξινίζετε μούτρα και δεν πηγαίνετε πουθενά (ειδικά σε μικρές σκηνές που έχουν και μικρό ή καθόλου εισιτήριο) ε μην γκρινιάζετε κιόλας. Να πηγαίνετε και να κοιτάτε να περνάτε καλά. Να χορεύετε και να ουρλιάζετε και να πίνετε (responsibly ή και όχι) και να ερωτεύεστε. Η μουσική πάντα βοηθούσε σε αυτό.
Σήκω λοιπόν από τον καναπέ. Κλείσε την τηλεόραση. Βγες έξω. Και ανακάλυψε την καινούργια αγαπημένη σου μπάντα. Είναι εκεί και σε περιμένει. Μην γίνεσαι κριτικός. Από δαύτους έχουμε πήξει και μας χαλάνε τη φάση. Εσύ λοιπόν τι θα κάνεις;
Και να θυμάστε τα λόγια του Rudi Protrudi των Fuzztones : The drunker you get, the wilder we get… αυτό λέγεται feedback και είναι η τροφή της ψυχής του μουσικού. Σκεφτείτε λοιπόν διπλά και τρίδιπλα πριν θάψετε κάποιον που εκτίθεται για να σας διασκεδάσει.
Και για να μη βαρύνω και άλλο το κλίμα, πάω να διαβάσω Asterix και να κοιμηθώ.
