The Steams – Mild Conquest: album review

The Steams . Ονοματάρα. Δεν τους ήξερα. Τους έμαθα αυτό το καλοκαίρι. Mild Conquest λέγεται το δεύτερό τους album που κυκλοφόρησε σε 12ιντσο βινύλιο και σε ψηφιακή μορφή στις 10 Ιουνίου.  Λίγο καιρό μετά ήρθε στα χέρια μου και τελειώνοντας την ακρόαση, έψαξα ευθύς αμέσως και το πρώτο τους! Έχουνε και ένα single πριν από αυτό. Εμείς εδώ όμως καλά μου παιδάκια θα μιλήσουμε για αυτό εδώ το δημιούργημα:

Είναι λοιπόν μερικοί δίσκοι που σε τραβάν από το εξώφυλλο. Άλλοι σε απωθούν από αυτό. Κάποιοι σε αφήνουν αδιάφορο. Κάποιοι  άλλοι όμως σου δημιουργούν το ερώτημα τι να περιέχει μουσικά. Στην τελευταία περίπτωση ανήκει για μένα το Mild Conquest  από The Steams.

9 αυθεντικές συνθέσεις απαρτίζουν το νέο πόνημα της τετραμελούς αθηναϊκής μπάντας που συνεργάστηκε και με άλλους μουσικούς για το αποτέλεσμα που άκουσα.

Στο εισαγωγικό Entrance,

έχουμε λοιπόν βαρύ riff στην κιθάρα, να απλώνει σκοτάδι στην εισαγωγή , μια διφωνία σε όλο το κομμάτι και η ένταση να ανεβαίνει και να κατεβαίνει  καθώς μπαίνουν και άλλα όργανα μέχρι να φτάσει το κομμάτι σε κρεσέντο. Εκεί αναλαμβάνει το λαούτο(;) σε πρώτο ρόλο και εναλλάσσουν πρωταγωνιστικούς ρόλους με την κιθάρα και καθώς τα φωνητικά ανεβαίνουν οδηγούν σε ένα ντελίριο. Άσχετο μεν, αλλά θα το πω γατί θα σκάσω. Η φωνή μου θυμίζει πολύ μια άλλη ελληνική μπάντα από Καβάλα που δεν υπάρχει πια ,τους Dead Ends (λες;).

Προχωράμε. Στο Lament

προλογίζει κάτι σε αρχαία ελληνικά ο Γιώργος Μαζωνάκης και το κομμάτι μπαίνει με ένταση. Τα φωνητικά ψέλνουν από μια άλλη εποχή και όταν σταματάνε η κιθάρα παίρνει τη σκυτάλη και οδηγεί σε ηχητική έκρηξη.  Και εδώ το ύφος είναι βαρύ, το fuzz έντονο και παραπέμπει αρκετά σε progressive rock.

Εκεί που νομίζεις πως έχεις πιάσει το στυλ του δίσκου, έρχεται το Ladies Of The North να σου αλλάξει γνώμη. Με ελαφρύ πρίμο ήχο τίγκα στα βάθια, σε παραπέμπει σε 60’ς ψυχεδέλεια. Μια παύση στη μέση του κομματιού και το συγκρότημα αλλάζει ρυθμό ξεδιπλώνοντας το ταλέντο του στην σύνθεση με ένα ονειρικό σόλο. Το ίδιο συμβαίνει και στο Algerian Eyes όπου μόνο προς το τέλος μπαίνουν και άλλα όργανα γαργαλώντας ευχάριστα τα ταλαίπωρα ώτα μας.

Το The Union

είναι επιστροφή στον βαρύ ήχο στις κιθάρες, το riff εδώ είναι άκρως πορωτικό και οι φίλοι του prog rock, psych rock θα κουνήσουν το κεφάλι μέχρις αυχενικού.

Στο The Horror!

τα έχουμε όλα! Wah Wah pedals, βαθάκι στο 11 και μελωδία! Ταξίδι από μόνο του το κομμάτι με εκπληκτικό ρυθμικό και μπασογραμμή που ξεχωρίζει.

Το Binding Circles

είναι η δικιά μου αγαπημένη στιγμή του δίσκου. Κιθάρες μπάσο ντραμς σε απόλυτο δέσιμο . Ρυθμικό με περίεργη αλλαγή,  εξ’ού και το κομμάτι ξεχωρίζει καθώς φεύγει από τις κλασσικές φόρμες ακόμα και για prog rock!

Little Empires & The Crown

για να τελειώσει με τον καλύτερο τρόπο μια ακρόαση περίπου 45 λεπτών που οδηγεί στην ενδοσκόπηση, φουλ από ηχοχρώματα άλλων εποχών, πιο ανέμελων ίσως, αλλά οι Steams βάζουν την δικιά τους πινελιά ως σύγχρονη μπάντα που είναι, ενσωματώνοντας άποψη και το συνθετικό τους ταλέντο.

Γενικά

να πούμε πως είναι τραγούδια μικρής διάρκειας και εδώ κερδίζουν τον ακροατή γιατί δεν κουράζουν φλυαρώντας. Ίσως η διφωνίες σε όλα τα κομμάτια θα μπορούσαν να αποφευχθούν ή να είναι πιο εμπλουτισμένες, αλλά αυτός είναι ο τρόπος που οι Steams διάλεξαν να πουν τις πραγματικά όμορφες ιστορίες τους. Και δεν είναι άσχημος, ίσα ίσα δίνουν ταυτότητα στη δουλειά τους. Τα κομμάτια είναι όλα προσεγμένα τόσο στην σύνθεση και στην παραγωγή, με πολύ ωραίες αλλαγές που θα πάρουν το αυτί σου από το πρώτο κομμάτι μέχρι το τελευταίο . Ίσως για μένα από τις καλύτερες περιπτώσεις που μπορείς να έχεις στο repeat και να ακούς τις όμορφες στιχουργικά ιστορίες του συγκροτήματος και να πας από το απόγευμα στο βαθύ βράδυ. Μπράβο και πάλι στα παιδιά   που νομίζω πως όταν έκαναν τον δίσκο περάσαν πολύ ωραία και τους βγήκε φυσικά.

Ίσως το ελληνικό ροκ έχει να πει τόσα πολλά που θα σώσει το ροκ σε παγκόσμια κλίμακα, παρόλο που κάποιοι το θέλουν “νεκρό”…

Ακούστε και σεις το δίσκο εδώ

ή αν είστε οπτικοακουστικός τύπος, εδώ:

https://www.facebook.com/theSteams