Οι Sparn Dame είναι μια καινούργια μπάντα . Ορμώμενοι από Αθήνα το τρίο για μένα λέει με δύναμη και πάθος ένα πράγμα: Το ροκ είναι εδώ. Και έχει να πει πολλά ακόμα. Και μου αρέσει τα μάλα.
Πολλοί λένε πως το ροκ έχει πεθάνει μια που τα charts πια σχεδόν δεν ασχολούνται, αλλά τι μας νοιάζει αυτό; Αν δε, το πάρουμε στην πρωτόλεια μορφή του, το ροκ δεν προοριζότανε για αυτό. Μικρή σημασία έχουν αυτά βέβαια. Σημασία έχει πως υπάρχουν συγκροτήματα που όχι μόνο το κρατάνε ζωντανό, αλλά βγάζουν και εκπληκτικές δουλειές.
Μια τέτοια περίπτωση είναι και το Bitter Cherry από τους Sparn Dame. Πρόκειται για δουλειά που απαιτεί την προσοχή μας.
Ξεκινάμε από το εξώφυλλο του cd που είναι δουλειά του Μπάμπη Μουλακάκη που είναι και η φωνή και οι κιθάρες του συγκροτήματος. Κατά πως λέει η μπάντα, υπάρχει και κασέτα που είναι ανακυκλωμένη και κάθε μία είναι μοναδική! Δουλειά της Ftochopone Records. Συλλεκτάκια, αγαπημένα αρρωστάκια σπεύσατε, δεν έχουν μείνει πολλά κομμάτια από όσο καταλαβαίνω…
Οι κιθάρες κυριαρχούν και οι φίλοi του indie , alternative και να τολμήσω και prog kai psychedelic rock θα χαμογελάσουν συνωμοτικά. Οι συνθέσεις τους τα θυμίζουν όλα αυτά με την ανάλογη σειρά επίδρασης και πάνε και λίγο παραπέρα. Τα 9 αυθεντικά παιδιά των Sparn Dame δεν έχουν ίχνος φλυαρίας, κάτι που ανέκαθεν με κούραζε στη μουσική. Με κομμάτια μικρής διάρκειας σου κρατάνε το ενδιαφέρον. Κιθάρες ακουστικές και ηλεκτρικές που χρωματίζουν. Φωνητικά που κάνουν το πικροκέρασο να σου μένει, έχουν ταυτότητα. Ρυθμικό που πατάει γερά, πολύ γερά. Τα synths δίνουν ένα επιπλέον βάρος στον πολύ γεμάτο ήχο τους.
Μικρές ιστορίες που λένε για τη ζωή. Τραγουδισμένες όμως με πάθος. Πότε ήρεμες, πότε θυμωμένες, πότε γρήγορες , τόσο γρήγορες που πρέπει να τις ξανακούσεις. Και αυτό είναι καλό, στην ζωή σπάνια έχουμε δεύτερες ευκαιρίες (φιλοσοφία τζάμπα). Δεν έχω δει την μπάντα ζωντανά, και αδημονώ να τους δω να ανοίγουν για τους Fuzztones στο Gagarin στις 7 του Οκτώβρη. Είμαι σίγουρος όμως πως το μάτι τους θα γυαλίσει στο πάλκο και θα μας παρασύρουν στο μουσικό τους ταξίδι.
All in all..
Σε πολλά σημεία μου θύμισαν μπάντες από τα 90’ς, τότε που η indie , grunge, και άλλα κιθαριστικά ιδιώματα μεσουρανούσαν. Και αυτό δεν είναι καθόλου μα καθόλου κακό γιατί τα παιδιά από την Αθήνα το κάνουν καλά, δυνατά και αληθινά. Συνδυασμός που δεν βρίσκεται εύκολα. Άλλωστε το να προσπαθείς να ανακαλύψεις την πυρίτιδα στη μουσική σήμερα, μάλλον θα σε οδηγήσει σε αυτανάφλεξη… Η παρέα των Μπάμπη Μουλακάκη, Κωνσταντίνου Κόνιου και Κωστή Στεργίου μας έχει δώσει τον καλύτερο οιωνό για μια συνέχεια που ελπίζω να είναι ανοδική. Γιατί για τα δικά μου αυτιά τουλάχιστον το αξίζουν και με το παραπάνω.
Αγαπημένες στιγμές : Chair in Ruins, For A Walk και Lonesome Waves σε μια δουλειά που δύσκολα ξεχωρίζεις αγαπημένο κομμάτι καθώς όλα είναι εξαιρετικά…
Ακούστε το και σεις εδώ .
