Θυμάμαι τις εποχές που γύριζα από τα δισκάδικα φορτωμένος με όσους περισσότερους δίσκους μπορούσα, η γλυκιά ανάμνηση από την αίσθηση της ζελατίνας που προσπαθούσα να ανοίξω με τρόπο έτσι ώστε να προστατεύει το χάρτινο εξώφυλλο, το άρωμα του βινυλίου και η στιγμή που η βελόνα θα ακουμπούσε επάνω του.
Σε αυτή την αίσθηση γυρίζεις πιάνοντας στα χέρια σου το LP των The Slayerking όπου από τη στιγμή που αγγίζει η βελόνα όσο προετοιμασμένος και να είσαι έχοντας ακούσει την πρώτη τους δουλειά ακούγοντας τις πρώτες νότες και στίχους καταλαβαίνεις πως θα είναι μεγάλο το ταξίδι.
Εισαγωγή με το “Into your darkness” που σε μουδιάζει σχεδόν σαν το βλέμμα μιας κόμπρας και επάνω ακριβώς που νομίζεις πως θα τη γλιτώσεις βρίσκεσαι να χορεύεις Metal Tango μαζί της, με το “Bless those who weep and sell their tears to unbelievers”, riffs κ ρυθμός που σε κρατούν σε αμείωτη ένταση και χροιά που νιώθεις να σε μαστιγώνει.
Χωρίς να πάρεις ανάσα, το “We crucified the pilgrims they believe in you” αλλάζει το ύφος σε Black Melodic Psych δένοντας το με το 4ο κατά σειρά “Story of the snake who grew legs and became a lizard” ακόμα πιο σκοτεινό να grooveάρει υποδειγματικά. Dark Depressive Psych με αρκετές δόσεις Oriental Progg το “My love has died on the vine” προσωπικό κόλλημα με το πρώτο άκουσμα για εμένα τουλάχιστον.
Ακούγοντας το “Where I saw you last time bleeding” γύρισα στα πρώτα χρόνια του Melodic Death Doom μελωδία που σου μένει από τα πιο συναυλιακά κομμάτια του δίσκου.
Στις πρώτες νότες του “Queen of Sheba undresses before pulsating chords” νόμιζα πως άλλαξα δίσκο, μέχρι που σκάει το rhythm section κ με επαναφέρει από την ολίγων δευτερολέπτων Psychedelia στο Stoner / doom με το οποίο εναλλάσσεται μέχρι το τέλος του. “Umbra , penumbra and antumbra” και εδώ πλέον μιλάμε για μια μυστικιστική τελετή, ένα ταξίδι στο πιο σκοτεινό σημείο του δάσους, Dark Doom Psych σε όλο του το μεγαλείο.
Με το “Under the spell of Alice and her virgin sin” κατανοείς για ακόμα μια φορά πως αυτός ο δίσκος δε φτιάχτηκε για να παίζει μόνο ένα ύφος, εκπληκτικοί πειραματισμοί τόσο άρτια δεμένοι μεταξύ τους. Και φτάνοντας στο τέλος με το «Out of your darkness” ένα πανέμορφο instrumental outro μας αποχαιρετά με τον καλύτερο τρόπο. Το θέμα μου τελικά ήταν αν τόση ώρα άκουγα 10 τραγούδια ή διάβαζα 10 βιβλία ή είδα 10 ταινίες, όσο περισσότερο ακούω τη νέα δουλειά των “The Slayerking” βρισκω συνεχώς νέα σημεία να μου τραβήξουν την προσοχή.
Πολύ προσεγμένη παραγωγή σε στίχο και ήχο, 10 διαφορετικά escape rooms που για τον μόνο λόγο που θες να βγεις είναι για να πας στο επόμενο. Δε θα μπορούσα να περιμένω κάτι λιγότερο από τον εγκέφαλο της μπάντας που μαζί με τα υπόλοιπα μέλη έχουν δώσει σάρκα και οστά σε μια από τις καλύτερες δουλειές που άκουσα από το 2019 σε αυτό το χώρο που μπορεί και παντρεύει τόσα πολλά είδη βγάζοντας ένα άψογο αποτέλεσμα δείχνοντας πως η Ελληνική σκηνή εδώ και πολλές δεκαετίες δεν κάνει πλάκα.
