Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι από την αρχή. H συναυλία των Rage Against the Machine το 2000 στο Θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη ήταν, είναι και θα είναι στο top 5 των συναυλιών, που έχω παρακολουθήσει στην ζωή μου. Είχα δει κάποιες πριν από αυτή, έχω ζήσει πάρα πολλές μετά από αυτήν. Θα πρέπει να γίνουν, όμως, συνταρακτικά πράγματα τα επόμενα χρόνια για να προκύψουν lives που θα την εκτοπίσουν από αυτή την λίστα, που έχω φτιάξει στο μυαλό και πηγάζει κατευθείαν από κάποια σεκάνς του High Fidelity.
Για να πω την αλήθεια, λοιπόν, κάπως ανησυχούσα σχετικά με την εμφάνιση των Prophets of Rage, της μετεξέλιξης των RATM, στο Tae-Kwon-Do, την Τρίτη 28 Αυγούστου. 19 ολόκληρα χρόνια μετά από εκείνη την βραδιά. Supergroup; Σίγουρα. Κομματάρες; Δεν χωράει ερώτημα. Ένταση; Στα κόκκινα. Θα είναι, όμως, όπως τότε; Αυτή ήταν η αγωνία μου..
Όταν, μάλιστα, μπήκα στο venue ενώ οι γιαννιώτες rappers Taburo Bota «έφτυναν» στίχους (Είμαστε όλοι εν δυνάμει δολοφόνοι/ Η γνώση είναι δύναμη και η δύναμη σκοτώνει…) η αγωνία μου έγινε ακόμη πιο έντονη. Η σκηνή ήταν «τραβηγμένη» πιο μπροστά και όχι στο τέλος της αρένας και ο κόσμος ήταν αρκετός μεν αλλά οπωσδήποτε όχι ικανοποιητικός για τα δεδομένα μιας τέτοιας μπάντας. Ευτυχώς, όμως, αυτό ήταν απλά κάτι πρόσκαιρο, που -αν ισχύει η «ράδιο-αρβύλα» που κυκλοφόρησε- δημιουργήθηκε αφενός από το γεγονός πως αρκετοί από τους παρευρισκόμενους επέλεξαν να αγοράσουν εισιτήρια την τελευταία στιγμή από τα ταμεία του venue αφετέρου από το περίεργο «σαλιγκάρι», που είχε στηθεί στην είσοδο. Κάτι σαν τις ουρές του check-in στα αεροδρόμια…
Όπως και να έχει, κατά τις 10 πάρα τόσο η αρένα του Tae-Kwon-Do όσο και οι κερκίδες είχαν πια γεμίσει. Ο κόσμος έδωσε εντυπωσιακά το «παρών», ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως η συναυλία ήρθε στο τέλος του καλοκαιριού, μετά από αρκετά άλλα lives τους προηγούμενους μήνες και, φυσικά, μετά τις διακοπές. Το αθηναίικό κοινό, όμως, φαίνεται πως είχε κάνει τα κουμάντα του (και) για αυτή την βραδιά, διαψεύδοντας τις όποιες ανησυχίες μπορεί να είχα σχετικά με την προσέλευση.
Στις 10 παρά 20 λοιπόν, περίπου, o DJ Lord (των Public Enemy) έκανε την εμφάνιση του στην σκηνή, ζεσταίνοντας το κοινό για τα όσα θα ακολουθούσαν. Δεν ξέρω αν αυτό γίνεται σε κάθε live ή αν λειτούργησε σαν τρόπος για να μπορέσουν να μπουν όλοι μέσα στο venue, αλλά ο DJ Lord για τα επόμενα 15-20 λεπτά μίξαρε από Bodycount και Βeastie Boys μέχρι Slayer, Metallica και Nirvana. Kανείς δεν «χαλάστηκε»… Σας διαβεβαιώνω…
Στις 22:00, ακριβώς, και με την κατάλληλη ηχητική «assist» από τον DJ Lord και τα υπόλοιπα μέλη των Prophets of Rage ανέβηκαν στην σκηνή μέσα σε αποθέωση. Η τριάδα των RATM και Audioslave (Τom Morrello, Brad Wilk και Tim Commerford), ο συνοδοιπόρος του DJ Lord στους Public Enemy, Chuck D και ο B-Real των Cypress Hill με το γνωστό παλαιστινιακό μαντήλι στο κεφάλι, πήραν τις θέσεις και για την επόμενη μιάμιση ώρα μας σφυροκόπησαν με κοφτερά rifs, rappαρίσματα που «σκότωναν» και ένα τόσο στιβαρό rhythm section, που έκανε όλα τα κεφάλια να κινούνται ασταμάτητα πάνω κάτω.
Η «γιορτή» ξεκίνησε με το Prophets of Rage των Public Enemy για να ακολουθήσει πανζουρλισμός με το Testify και τον Morello να δείχνει το -γραμμένο σε άπταιστα ελληνικά- μήνυμα που είχε κολλήσει στο πίσω μέρος της κιθάρας του: «ΑΔΕΡΦΙΑ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ». Λιγά δευτερόλεπτα αργότερα ο ίδιος καλεί όλους όσους κάθονται στις εξέδρες να σηκωθούν και κανείς δεν τον αγνοεί. Unfuck The World, Guerrilla Radio και Made With Hate ακολουθούν δοκιμάζοντας τις αντοχές της Ολυμπιακής Εγκατάστασης και «στρώνουν τον δρόμο» για το πρώτο κομμάτι της βραδιάς από το εξωπραγματικό ντεμπούτο των RATM το μακρινό 1992.
Know your Enemy και όλα γύρω κουνιούνται. Ανελέητο moshing ενώ μπύρες και νερά μας λούζουν από κάθε κατεύθυνσή. Οι Prophets μας εξηγούν ποια είναι τα «American dreams» και σχεδόν χωρίς ανάσα συνεχίζουν με Hail to the Chief, Heart Afire και τον ύμνο Take the Power Back. Ο κόσμος χορεύει (κάπως βίαια αλλά χορεύει…), τραγουδάει , ουρλιάζει, βγάζει πράγματα από μέσα του, κοιτάζοντας την υψωμένη σφιγμένη γροθιά , που υπάρχει πίσω από το συγκρότημα.
Η ένταση ανεβαίνει αλλά το rap medley που ακολουθεί ( Night of the Living Baseheads / Hand on the Pump / Shut ‘Em Down / Can’t Truss It / Insane in the Brain / Bring the Noise / I Ain’t Goin’ Out Like That) ηρεμεί κάπως τα πράγματα. Ευτυχώς γιατί η συνέχεια θα είναι άκρως εκρηκτική…
Το σύνθημα δίνεται με το Jump Around και όλο το κοινό της αρένας να γονατίζει στην αρχή και να χοροπηδάει στην συνέχεια με το πρόσταγμα του ο B-Real. Αμέσως μετά το Sleep Now in the Fire, για το video του οποίου έκλεισε μέχρι και η διαβόητη Wall Street, ανεβάζει ξανά τα ντεσιμπέλ. Στο κλείσιμο του, ο Morello μας θυμίζει πως κάποιος δεν είναι πια μαζί μας και πρέπει να τον τιμήσουμε. Το Cochise των Αudioslave αρχίζει να παίζει χωρίς φωνητικά και το άδειο μικρόφωνο φέρνει ξανά στο μυαλό όλων τον αδικοχαμένο Chris Cornell. «Όσοι ξέρετε τους στίχους τραγουδήστε…Εσείς είστε τώρα η φωνή του Chris» ήταν τα χαρακτηριστικά λόγια του Morello λίγο πριν ξεκινήσει να παίζει το κομμάτι…
Η συγκίνηση είναι μεγάλη αλλά δεν κρατάει πολύ γιατί οι Prophets έχουν βαλθεί να γκρεμίσουν το μέρος. Βullet in The Head και το πρώτο καπνογόνο ανάβει. Living on the 110 και How I Could Just Kill a Man μας κάνουν να ιδρώνουμε και άλλο ενώ με το Bulls on Parade χάνεται τελείως η μπάλα. Το Fight the Power από Public Enemy χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά ενώ το Killing in the Name σαρώνει τα πάντα. Τα καπνογόνα αυξάνονται, το venue δονείται ολόκληρο, η φωνή του κόσμου μοιάζει να βγαίνει από έναν και μόνο -γιγαντιαίο- άνθρωπο ενώ τα μέλη του crew της μπάντας τραβάνε video αποσβολωμένα πάνω από την σκηνή.
«19 χρόνια πριν οι RATM έδωσαν την πιο τρελή τους συναυλία εδώ στην Ελλάδα. Σήμερα ίσως και να ξεπεράσατε εκείνη την βραδιά» λέει χαμογελώντας ο Morello, ο οποίος θα γράψει κάτι ανάλογο μερικές ώρες αργότερα και στο Instagram. O ίδιος έκανε, πάντως, ότι μπορούσε για να είναι η φετινή εμφάνιση ακόμη καλύτερή από εκείνη του «millennium» με τις φωτιές, τις μολότοφ και τα τρεξίματα με τους αστυνομικούς στην Πετρούπολη. «Πέταξε» και το Bombtrack για τελευταίο κομμάτι –τύπου encore- για να αυξήσει τις πιθανότητες.
Τα φώτα ανάβουν. Αναμνηστική φωτογραφία και Black Hole Sun από τα ηχεία. Όλοι μοιάζουν γελαστοί και ιδρωμένοι. Όλα ήταν άψογα. Δεν υπήρξε ψεγάδι…
Όμως ο Zack De La Rocha δεν ήταν μαζί μας
Κι εγώ δεν θα υπάρξω ποτέ ξανά 18 χρονών…
Το top 5 μου δεν αλλάζει…
