Οι Nightstalker είναι και θα παραμείνουν στην κορυφή

Η μουσική μου διαδρομή, όταν κατά τύχη συναντήθηκαν οι δρόμοι μας στο Rodon, σε ένα φεστιβάλ με ελληνικές μπάντες το 1993, αν θυμάμαι καλά, άλλαξε και διευρύνθηκε κατά μια έννοια, μιας και τότε δεν υπήρχε Internet και πρόσβαση σε μουσικά είδη άλλου τύπου.

Εκείνη το βράδυ λοιπόν έκαναν  την εμφάνιση τους οι Nightstalker, με έναν τύπο που έπαιζε drums και τραγουδούσε και το σημαντικότερο, δεν έπαιζαν Thrash ή κάτι σε  Metal.
Μια μπάντα που έπαιζε έναν τύπο “rock”, με  μια fuzz-ιλα και μια ψυχεδέλεια, συνυφασμένη με την σκηνή του doom/ southern / stoner που στις αρχές της δεκαετίας του 90 έκανε την εμφάνισή της στο μουσικό στερέωμα με μπάντες όπως οι Kyuss, Monster Magnet, Fu Manchu,Electric Wizard …. (Μεγάλη λίστα), όπου δεν είχαμε πρόσβαση όμως, εκτός και αν μέσα στην παρέα κάποιος μέσα από δικούς του γνωστούς (έμπειρους) έβρισκε κάτι σχετικό και το πέρναγε και στους επόμενους.

Αυτή η μπάντα λοιπόν έβγαινε να παίξει μπροστά σε ένα κοινό που ως επί το πλείστων εκείνη την εποχή άκουγε Thrash Metal και σε γενικότερο πλαίσιο κλασσικές Heavy – Epic Metal μπάντες.

Θυμάμαι ο Αργύρης στο τέλος του κάθε κομματιού ..μετά από παύση δευτερολέπτων και το χειροκρότημα που ακολουθούσε …σε πλήρη ησυχία πήγαινε στο μικρόφωνο και έλεγε «σκατά».

Από εκείνο το βράδυ έψαξα το είδος, τις μπάντες και φυσικά ακολουθώ τους Nightstalker μέχρι και σήμερα.
Το επόμενο Live, η αναμονή του επόμενου δίσκου, βασικά συστατικά αυτής της διαδρομής, όπου κάποια στιγμή ένας φίλος ξεκινάει το Burst Magazine που έγινε Afternoiz και σιγά σιγά άρχισα να γράφω για δισκάκια και να πηγαίνω σε live.

Με το ξεκίνημα, η πρώτη μου συνέντευξη, ήταν 7 χρόνια πριν με το Argy…Τον τύπο που άκουγα από το 1993, έμελλε η δρόμοι μας να συναντηθούν και τον ευχαριστώ για αυτό, μιας και έκανε τον κόπο να έρθει τότε στο Θησείο  να κάνουμε αυτήν την συνέντευξη,  που εξελίχθηκε σε μια κουβέντα που γελάσαμε απίστευτα και μου χάρισε ένα όμορφο απόγευμα.

Μετά από λίγες μέρες θα τους έβλεπα στο Gagarin όπου θα παρουσίαζαν το “Dead Rock Commandos” .
Κατ’ εμέ  ότι καλύτερο είχαν κυκλοφορήσει μέχρι εκείνη την στιγμή, μετά από τρία χρόνια κυκλοφόρησε το “As Above …So Below” ,  που είχα γράψει την άποψή μου εδώ (http://p314.gr/?p=2497) και βρίσκομαι και πάλι  στην αγαπημένη μου θέση, μπροστά από τα ηχεία για να ακούσω το νέο LP “Great Hallucinations”.

Κατά πόσο μπορώ να είμαι αντικειμενικός, δεν ξέρω, αλλά θα σας καταθέσω την άποψη μου για την τελευταία δουλειά των Nightstalker, που βρίσκονται εδώ μετά από 25 χρόνια από την κυκλοφορία του “Side FX”.

To νέο LP έχει «ήχο-ύφος» από τα παλιά και το “Black Cloud”, είναι ότι καλύτερο για έναρξη, παίρνει την σκυτάλη από το προηγούμενο , θα μπορούσε να είναι και εκεί, με την αλλαγή στα μέσα του κομματιού να ανεβάζει την διάθεση για κούνημα κεφαλής.

Σημ: Εξ’ αρχής καταλαβαίνεις τι εστί μπάσο, ο μέγιστος Ανδρέας από το πρώτο λεπτό δείχνει πως πρέπει να παίζεται το όργανο.

Περνάμε στο υπέροχο “Sweet Knife”, λόγο ερμηνείας του Argy, με το βαρύ riff και τα σκασίματα στα drums να ακολουθούν την «καταθλιπτική» του έναρξη,  με τα μικρά solo να κουμπώνουν μέσα μας σας μαχαίρια.

To “Sad Side Of The City” πάει την ακρόαση ένα σκαλί παραπάνω. Θεωρώ ότι είναι από τα καλύτερα  τραγούδια του LP και των Nightstalker γενικά  και  θα πρέπει να το ακούσουμε – δούμε οπτικό-ποιημένο.
Τα έχει όλα, έχει groove riff-αρα, έχει ερμηνεία, το μπάσο γεμίζει και σκάβει αδιάκριτα καθ’ όλη την διάρκεια,. Η εναλλαγή που ακολουθεί περίπου στα μέσα και χαμηλώνει τους τόνους είναι μαγική με το “ξέσπασμα” να σε απογειώνει, κρατώντας συνάμα και τη «μελαγχολία» που διακατέχει την σύνθεση.

Περνάμε στο βαρύ ”Seven Out Of Ten”… κάτι που δεν περίμενα να ακούσω. Οι Nightstalker του 2019 ….είναι οι Nightstalker της δεκαετίας του 1990.
Γυρίσματα στα τύμπανα, βαρύ riff, ψυχεδελικό solo, ο Argy, διαστημικός.

To “Cursed” επιστρέφει το groov-αρισμα αλλά όχι με τον τρόπο που ακούγαμε στο προηγούμενο LP, που είχαμε πιασάρικα riff, εύηχες συνθέσεις, αλλά με περισσότερη ουσία, με συνθέσεις που έχουν φαντασία, έχουν ταξιδιάρικες εναλλαγές και είναι πραγματικά εμπνευσμένες.
Στα ίδια επίπεδα και το “Half Crazy” που επιβεβαιώνει αυτό που αναφέρουμε παραπάνω.
Καμία από τις συνθέσεις δεν είναι απλά ένα καλό riff σε αυτό το LP, όλες είναι δουλεμένες, αλλά όχι τραβηγμένες από τα μαλλιά.

To «Hole In The Mirror” ….αλλάζει τα δεδομένα. Η υπέροχη μπασιά, «θύμισε» κάτι από «The Dog That No One Wanted»,  δεν μοιάζει.. απλά με το που άκουσα την πρώτη νότα  είπα μέσα μου …αυτό πρέπει να σπέρνει.
Αφήνω στην κρίση σας για το αν σπέρνει , εγώ το έλιωσα.

Τέλος με το “Great Hallucinations”. ….. θα πω ότι ανατρίχιασα μέχρι το μεδούλι …τι φτιάξατε ρε μάγκες , ένα διαστημικό έπος και ένα καταπληκτικό finish.. !!!!

Η επιστροφή των Nightstalker μας δείχνει ότι μετά από 30 χρόνια είναι εδώ και οδηγούν μια ολόκληρη σκήνη κατέχοντας την κορυφή, και με  το “Great Hallucinations” η μπάντα έδωσε το παρών με μια από τις καλύτερες δουλειές που έχει δημιουργήσει.