Στην δημιουργία του συνεργατικού τους album, με τίτλο «44/876», που ξεχωρίζει για το εξωτικό του στυλ, ο Sting και ο Shaggy πήραν τις απροσδόκητες ομοιότητες από την καρδιά την μουσική τους. Ο τίτλος «44/877» αποτελεί αναφορά στον ταχυδρομικό κώδικα των πόλεων που μεγαλώσαν, καθώς πρώτα από όλα τιμάνε την βαθιά ριζωμένη τους αγάπη για την Jamaica: Την γεννέτηρα του Shaggy και το μέρος που ο Sting συνέθεσε μερικά από τα πιο κλασσικά του τραγούδια, όπως το “Every Breathe You Take” των The Police. Συνεχίζοντας την εξερεύνηση τους στην reggae και τους υπερβατικούς της ρυθμούς, τραγούδια όπως «Don’t Make Me Wait” αποκαλύπτουν το κοινό πάθος του Sting και του Shaggy να δημιουργούν διαχρονική μουσική που ξεπερνά τις προσδοκίες.
Το πρώτο single από το «44/876», «Don’t Make Me Wait» ήρθε στη ζωή όταν οι μουσικοί γνωριστήκαν από τον Martin Kierszenbaum (Manager του Sting και πρώην υπευθύνου Α&R του Shaggy). Παρόλο που το αρχικό πλάνο ήταν να χαρίσει ο Sting τη φωνή και την μουσική του φινέτσα στο κομμάτι, οι δυο τους ανακαλύψαν ότι οι ιδιαίτερες φωνές τους ενωθήκαν με απίστευτη ευκολία. Τροφοδοτούμενοι από την άμεση χημεία τους, το «Don’t Make Me Wait» ανήλθε σαν ένα πνευματικό τραγούδι αγάπης, χτισμένο πάνω σε έντονους ρυθμούς, ζεστές αρμονίες και χαρούμενες κιθάρες.
Οδηγούμενοι από την δημιουργική τους συνεργασία, ο Sting και ο Shaggy αποφασίσαν να δουλέψουν μαζί για άλλο ένα κομμάτι και σύντομα για υλικό που αποτελούσε ένα σχεδόν ολόκληρο album. «Τα πάντα γύρω απ’ αυτό βγήκαν με φυσικό τρόπο – τίποτα δεν ήταν προσχεδιασμένο», λέει ο Shaggy για το «44/876». Ηχογραφώντας στην Νέα Υόρκη, σχηματίσαν ένα line up με αξιότιμους μουσικούς και συνθέτες από την Τζαμάικα και την Νεα Υόρκη, συμπεριλαμβανομένων των θρυλικών Robbie Shakespeare των Sly and Robbie, τον Aidonia, τους Morgan Heritage (του CTBC Music Group), Agent Sasco, καθώς και τον Brandford Marsalis και τον διαχρονικό κιθαρίστα του Sting, Dominic Miller.
Η παραγωγή έγινε από τον Kierszenbaum και αρχικά από την Sting International – έναν συχνό συνεργάτη του Shaggy που δουλέψαν μαζί σε παγκόσμια hits, όπως τα «Oh Carolina», «Boombastic», και «It Wasn’t Me». Το «44/786» ενώνει τους κολλητικούς Afro-Carribean ρυθμούς με ακαταμάχητες ποπ μελωδίες και πολλά δυνατά σημεία. Για τους στίχους τους, ο Sting και ο Shaggy πήραν έμπνευση από τον κοινό τους ήρωα, Bob Marley, και παρουσιάζουν ένα ισχυρό μήνυμα αγάπης, ελπίδας, ελευθερίας και ενότητας. «Το θέμα, που είναι κοινό σε όλη τη δουλειά μας, είναι να ψάχνεις για κάτι καλύτερο στο αύριο», σημειώνει ο Sting.
Αυτός ο σκεπτικιστικός οπτιμισμός συμπεριλαμβάνεται σε κομμάτια όπως το «Waiting For The Break of Day» (ένα mid-tempo κομμάτι πιάνου) και στο «Morning Is Coming». Στο «Just One Lifetime», το δίδυμο γίνεται παιχνιδιάρικο και με λίγη ποίηση που πηγάζει από το Through the Looking Glass του Lewis Caroll, η αφήγηση ιστοριών που ζεσταίνουν την καρδιά, εναλλάσεται από την απαλή φωνή του Sting στο ισχυρό flow του Shaggy. Και στο πολύ βαθύ «Dreaming in the USA» με τα άμεσα beats και τις ανεβαστικές μελωδίες, το δίδυμο αναλύει τις κοινές του εμπειρίες ως τα outsiders που κυνηγούν την υπόσχεση του Αμερικάνικου ονείρου. «Νομίζω πως το καλύτερο πράγμα της Αμερικής είναι το καλωσόρισμα που δίνει στον κόσμο», λέει ο Sting.
Ένας από τους πιο αξιοσημείωτα καινοτόμους μπασίστες, ο Sting ακολουθεί την αγάπη του για την reggae με τις βασισμένες στο μπάσο μελωδίες του που ήταν πρώιμη έμπνευση της δουλειάς των The Police. Με το πρωτοποριακό αυτό συγκρότημα, μέσα σε σχεδόν μία δεκαετία κυκλοφόρησαν 5 studio albums και κέρδισαν 6 Βραβέια Grammy, την εισαγωγή τους στο The Rock and Roll Hall of Fame το 2003 – και η μοναδική solo καρριέρα του Sting απέφερε άλλα 10 Βραβέια Grammy, 2 Brits, μία Χρυσή Σφαίρα, ένα Emmy, τέσσερις υποψηφιότητες για Oscar, μία υποψηφιότητα για TONY, βραβείο χιλιετία από το περιοδικό Billboard, και το βραβείο MusiCares’ 2004 Person of the Year. Έχει πουλήσει 100 εκατομμύρια αντίτυπα των album του είτε solo είτε με τους The Police.
Γεννημένος και μεγαλωμένος στην Jamaica, ο Shaggy μετακόμισε στο Flatbush του Brooklyn ως έφηβος, όπου και πήγε σχολείο και κατάλαβε για πρώτη φορά το ταλέντο του ως στιχουργός, καθώς έκανε freestyle με τους συμμαθητές του. Αφότου υπηρέτησε το ναυτικό της Αμερικής για 4 χρόνια, έκανε την πρώτη του εμφάνιση στα μουσικά δρώμενα το 1993 με το «Oh Carolina», ένα κομμάτι που κατέχει την διάκριση ως το πρώτο νούμερο 1 dance κομμάτι στα charts της Αγγλίας (όπου και παρέμεινε για 2 εβδομάδες στο Νο.1 των Singles Chart του Ηνωμένου Βασιλείου). Με αυτό το δυναμικό ξεκίνημά του που αύξησε την δημοτικότητα της reggae και dancehall μουσικής, ο Shaggy κέρδισε το βραβείο Best Reggae Album το 1996 στα Βραβεία Grammy, για το 3ο του album “Boombastic” (συμπεριλαμβανομένου του πλατινένιου ομώνυμου τραγουδιού). Το ρεπερτόριό του περιέχει πολλά no.1 hits, όπως τα «It Wasn’t Me” και «Angel», τα οποία υπάρχουν στο album «Hot Shot». Ο Shaggy πλέον κατοικεί στην Jamaica με την γυναίκα και τα παιδιά του.
Στην συνεργασία τους στο «44/876» και οι δύο καλλιτέχνες νιώθουν την ίδια πρόκληση και έμπνευση από την ατομική δημιουργική φύση του καθενός. Καθώς ο Shaggy λέει ότι έμαθε από την πειραματικότητα του Sting στην διαδικασία σύνθεσης μουσικής, ο Sting ξεκαθαρίζει ότι ο αυθορμητισμός του Shaggy τον ώθησε να επεκτείνει την καλλιτεχνικότητά του. «Όλος ο δίσκος φτιάχτηκε με αυτό το είδος φιλικού ανταγωνισμού μεταξύ μας, στον οποίο ο καθένας προσπαθούσε να παίξει το παιχνίδι του», λέει ο Sting.
Και οι δυό τους είναι αφοσιωμένοι στην φιλανθρωπία (ο Sting είναι συνιδρυτής του Rainforest Fund με την σύζυγο Trudie Syler το 1989), ενώ παίξαν για πρώτη φορά το “Don’t Make Me Wait” σε πρόσφατη εκδήλωση στήριξης του Νοσοκομείου Παίδων Bustamante (εγκαταστάσεις στο Kingston, όπου υποστηρίζει ο Shaggy με την κίνηση Shaggy Make a Difference). Παρόλο που κανείς δεν είχε ακούσει το τραγούδι, 20.000 κόσμος τραγούδησε με την μία το τραγούδι- ένα δείγμα της ξεκάθαρης χημεία του διδύμου. «Το να μπάινεις στο studio με τον Shaggy και να μην ξέρεις ποιο θα είναι το αποτέλεσμα- είναι απότομο, είναι σκοτεινό, είναι ρίσκο», λέει ο Sting. «Αλλά πάντα αξίζει να παίρνεις το ρίσκο σε θέματα δημιουργικότητας, γιατί τα καλύτερα πράγματα έιναι πάντα αυτά που γίνονται καταλάθος… Πρέπει να πεις ‘Οκ. Λοιπον, θα βγάλω τον εαυτό μου από την ζώνη της βόλεψης μου και θα δούμε τι θα γίνει.’ Και ουσιαστικά αυτό που κάναμε, αυτό είναι».
Η φωτογραφία ανήκει στον Salvador Ochoa
