Οι Emergency Stairs είναι άλλη μια κλασσική περίπτωση one man show. Ίσως βέβαια όχι τόσο κλασική . Ο Achille Brunet που είναι ο άνθρωπος πίσω από τους Emergency Stairs δεν είναι ο τυπικός συνθέτης. Δεν χρησιμοποιεί κανένα σύγχρονο μέσο. Δεν χρησιμοποιεί καν σύγχρονα όργανα. Παρόλα αυτά έχει το θράσος να βαφτίζει την μουσική του pop. Μάλιστα κύριοι και κυρίες. Pop. Γιατί όχι δηλαδή;
Με την ευρεία έννοια του όρου, δημιουργεί με γνώμονα την pop. Ή ονειρεύεται να γίνει pop. Ή πιο απλά, τρολαρει την pop. Μην γελιέστε από την κυκλοφορία. Ούτε καν από την εταιρεία που ακούει στο όνομα Raving Pop Blast Records. Μιλάμε για μια εταιρεία μικρού βεληνεκούς. Με καλλιτέχνες μικρότερου βεληνεκούς.
Αλλά κάτι τέτοια όπως έχετε καταλάβει τα λατρεύω. Όταν απλά δηλώνεις την άποψή σου σθεναρά και με πάθος απέναντι σε μια υπερσάπια μουσική βιομηχανία χωρίς κανένα συμβιβασμό, έχεις κερδίσει τον σεβασμό μου. Οι δε Emergency Stairs παίζουν garage punk όπως παιζότανε στα 60’ς. Αν δεν είστε παιδεμένο αυτί θα μπερδευτείτε. Κυρίως από την όμορφη σαπίλα της παραγωγής . Ή την ανυπαρξία της. Όμορφες οριακά κουρδισμένες ή ξεκούρδιστες κιθάρες. Ντέφια για πρώτο όργανο. Φωνή από το υπερπέραν.
Στα 4 τραγούδια που απαρτίζουν το ep, οι Emergency Stairs έχουν (έχει; ) καταφέρει να αναπαράγουν τον ήχο από τις κακές παραγωγές της δεκαετίας του 60. Aυτών των παιδιών που ηχογραφούσαν όπως μπορούσαν στο garage τους σε μια απέλπιδα προσπάθεια να πάρουν λίγη από τη δόξα των ειδώλων τους.
Έχουμε λοιπόν 4 killer low fi πρωτόγονα και ωμά κομμάτια. Αν είστε φαν έστω και λίγο αυτής της αισθητικής, απλά θα τους λατρέψετε. Το μόνο κακό που έχει η φάση είναι πως λόγω της περιορισμένης κυκλοφορίας και του cult του πράγματος , οι Emergency Stairs πουλάνε ακριβά το τομάρι τους. Πολύ ακριβά. Αλλά μάλλον καλά κάνουν!
