Κατηφορίζοντας προς το Fuzz το βράδυ του Σαββάτου 21 Σεπτεμβρίου, στο μυαλό μου είχαν καρφωθεί μερικές σκέψεις που μου γεννήθηκαν λίγες ημέρες πριν. Πιο συγκεκριμένα, την Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου κατά (και μετά) την προβολή του ντοκιμαντέρ «Μurder in the front row» στο πλαίσιο του Φεστιβάλ «Nύχτες Πρεμιέρας». Για όποιον δεν το γνωρίζει, η ταινία πραγματεύεται το ξεκίνημα του Thrash Metal κύματος στο Bay Area του San Fransisco και εστιάζει ιδιαίτερα στην δημιουργία αυτού που αποκαλούμε «σκηνή», όπου δεν ανήκουν μόνο οι εκάστοτε μπάντες αλλά και οι fans, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κινούνται γύρω τους, ανεξάρτητα του βαθμού εμπλοκής τους.
Στην Ελλάδα, λοιπόν, η σκηνή του λεγόμενου stoner metal (που περιλαμβάνει σαν έννοια για να πούμε την αλήθεια πάρα πολλά) είναι εδώ και χρόνια αρκετά δυνατή. Το αποδεικνύει δε σε κάθε ευκαιρία και το live των Orange Goblin δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Το Fuzz κατόρθωσε να προσελκύσει αρκετό κόσμο και όπως σημείωσε και ο τραγουδιστής της μπάντας Ben Ward αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που το ελληνικό κοινό έδειξε την εκτίμηση του για τους Orange Goblin. «Eρχόμαστε στην Ελλάδα από το 2002 και πάντα νιώθουμε την αγάπη σας» ήταν η χαρακτηριστική αναφορά του κάπου στην μέση του set. 17 ολόκληρα χρόνια, λοιπόν, η «σκηνή» δηλώνει παρών στα live των λονδρέζων. Αν μη τι άλλο εντυπωσιακό…
Μέρος της σκηνής αποτελούν, φυσικά, και οι Sadhus ”The Smoking Community” που εδώ και μια δεκαετία σκορπάνε αφειδώς sludge ηχοχρώματα έχοντας μοιραστεί την σκηνή με ονόματα ορόσημα του είδους όπως οι Eyehategod, Weedeater και Dopethrone, ενώ έχουν αποτελέσει part του line up σε φεστιβάλ όπως το DesertFest. Με τα αργά και μακρόσυρτα riffs τους αλλά και τις πιο γκαζιάρικες και γκρουβάτες στιγμές τους σε συνδυασμό πάντα με τα «σάπια» φωνητικά από τα βάθη των βάλτων, αποτέλεσαν το καλύτερο ορεκτικό για τους Οrange Goblin. Aανέβηκαν στην σκηνή στις 21:15, διασκέδασαν εμφανώς το 45λεπτο set τους και έκαναν αρκετούς σβέρκους να «ζεσταθούν» με την δυναμική τους εμφάνιση.
photos : Δέσποινα Σταματάκη
Μετά από ένα μισάωρο κενό για να στηθούν μια σειρά από ενισχυτές Marshall, oι Οrange Goblin, εγγλέζοι και στην τήρηση του προγράμματος, έκαναν την εμφάνιση τους ακριβώς στις 22:30 και με το «It’s a Long Way to the Top (If You Wanna Rock ‘n’ Roll)» των ΑC/DC να ακούγεται από ηχεία.
Όπως το περιμέναμε, τα επίπεδα της έντασης και της ενέργειας ήταν «στα κόκκινα» από την αρχή και το μαυροφορεμένο θηρίο, που ακούει στο όνομα Ben Ward ζήταγε moshing από το πρώτο κομμάτι. Άκρως επικοινωνιακός μιλούσε συνέχεια στο κοινό κάνοντας αναφορά στην επιστροφή για lives στην Ελλάδα, στην διαδρομή των 25 χρόνων για το συγκρότημα («όταν ξεκινούσαμε νομίζαμε πως δεν παίζαμε ποτέ έξω από το Λονδίνο..») αλλά και για την σημασία της στήριξης από τους fans. Μοιραζόταν τις μπύρες του με το κοινό (τις παραχωρούσε σε όποιον έβρισκε από κάτω μετά από δυο γουλιές), «τσούγκριζε» χρησιμοποιώντας το μικρόφωνο του με όσους ήδη είχαν μια μπύρα στα χέρια και ζητούσε συνεχώς από όλους να «go fuckin’ crazy».
Για περίπου 1 ώρα και 30 λεπτά οι Orange Goblin μας βομβάρδισαν με τους heavy -με stoner πρόσημο- ήχους τους, τους οποίους μπολιάζουν με doom στοιχεία αλλά και punk πινελιές και, φυσικά, αρκετές «τζούρες» Motorhead. Δυνατά και γκρουβαριστά riffs, γκάζια και κολλητικά chorus γέμισαν το Fuzz, με την μπάντα να δίνει τον καλύτερο εαυτό της παρουσιάζοντας κομμάτια από όλη την διαδρομή της: από το ντεμπούτο «Frequencies from Planet Ten «(1997) μέχρι το πρόσφατο “The Wolf Bites Back” (2018). Xαμός έγινε σε κομμάτια όπως τα «Τhe Fog» , «Some You Win, Some you Lose», «Stand for Something» , «Τhe Filthy and the Few», «Sons Of Salem» αλλά και στην διασκευή –για να τιμηθεί ο Lemmy– του «No class» των Motorhead, της «greatest rock n roll band of all times» σύμφωνα με τον Ward, όταν και τα singalongs έγιναν πιο έντονα.
Καθώς δε το live στην Αθήνα ήταν ο τελευταίος σταθμός στο διεθνές tour που «τρέχει» το συγκρότημα το 2019 και που τους οδήγησε πέρα από διάφορες πόλεις στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, ο Ward μας αφιέρωσε το «Time Travelling Blues», που συνήθως δεν εμφανίζεται στο setlist, ευχαριστώντας για άλλη μια φορά την στήριξη όλων αυτών των χρόνων. Το αθηναϊκό κοινό αποδέχθηκε με ευχαρίστησε το «δώρο» και ίσως για αυτό στο «They Come Back (Harvest of Skulls)», που ακολούθησε άνοιξε το πιο μεγάλο mosh pit της βραδιάς .
Aν τσεκάρετε το setlist.fm, αυτό ήταν το τελευταίο κομμάτι του κανονικού set, αλλά οι Orange Goblin χωρίς να προχωρήσουν στο καθιερωμένο (και τετριμμένο μάλλον) «σκετσάκι» της δήθεν «αποχώρησης» και του «we want more» παρέμειναν στις θέσεις τους και με ακόμη πιο «τσίτα τα γκάζια» έπαιξαν τρία ακόμη κομμάτια, μεταξύ των οποίων και τον ύμνο «Red tide rising».
Η βραδιά έκλεισε ελάχιστα λεπτά πριν την αλλαγή της ημέρας με όλους μέσα στο Fuzz να έχουν ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο. Κάποιοι, μάλιστα, πολύ τολμηροί αντάλλαξαν και high five με τον Ben Ward, αγνοώντας ή αψηφώντας ίσως πρόσφατες εξελίξεις…
Άλλη μια feelgood βραδιά, ακόμη ένα live που έκανε το κοινό χαρούμενο.
Ακόμη μια νίκη για την σκηνή…
