Κάποια πράγματα που ίσως δεν ξέρετε για τους Buzzcocks. Γιατί πρέπει να πας σε αυτή τη συναυλία. Πώς οι Buzzcocks άλλαξαν τη μουσική. Γενικά μου έρχονται ακόμα τίτλοι και δεν είμαι σίγουρος πως διάλεξα και τον καλύτερο , αλλά διαβάστε και τα λέμε μετά.
Για μένα οι Buzzcocks είναι οι πατέρες αρχικά του punk σαν μουσική φιλοσοφία. Και εξηγώ πάραυτα. Εντάξει υπήρχαν οι μπάντες στην Αμερική και υπήρχαν και οι Pistols ξέρω γω, αλλά μουσικά τσακίζανε κόκκαλα ή είχαν γίνει παιχτούρες από το πολύ παίξιμο. Των μουσικών οργάνων ε, μην ξεφεύγεις. Το άρθρο είναι σχεδόν σοβαρό. Oι Mancunian punks με το Boredom δείξαν οτι δεν χρειάζεται να είσαι και κανένας παιχταράς για να ηχογραφείς.
Εϊναι μνημειώδες το solo
που είναι και το θέμα και είναι όλο και όλο 2 νότες συνέχεια στο κομμάτι έτσι να σπάνε νεύρα. Και ίσως (λέω ίσως γιατί εκεί δεν ήμανε, ήμανε μικρός) είναι η πρώτη μπάντα που δεν προσπαθεί περισσότερο γιατί απλά δεν την νοιάζει. Καταργεί κάποιους κανόνες; Σίγουρα. Θέτει καινούργια δεδομένα για τη μουσική; Επίσης σίγουρα. Μην ξεχνάτε πως παράλληλα με το punk, η υπόλοιπη μουσική ήταν γεμάτη από arty farty τροβαδούρους επιδειξιομανείς . Οι δε κιθαρίστες ήταν όλοι με πτυχία αντίστιξης, σύνθεσης και ικανότητας να παίζουν 956 νότες σε μιά μπάρα.
Και τι ωραία και καλά, ήρθαν οι punkηδες με καναδυό ακόρντα και πενταλάκια παραμόρφωσης και ξύπνησε ο κόσμος από το λήθαργο. Ήταν όμως οι Buzzcocks αυτοί που τόλμησαν να παίξουν ακόμα πιο απλά. Και μην ξεχνάτε ότι μιλάμε για το πρώτο single της μπάντας που είναι και καλά να σας δείξω και γω τι (δεν) μπορώ να κάνω.
Δεν είναι ότι οι άλλες μπάντες παίζανε παπάδες. Παίζαν όμως αρκετά καλά ώστε να κεντρίζουν το ενδιαφέρον από κάποια labels για να κυκλοφορούν τη μουσική τους.
Και εδώ έρχεται το μεγάλο ΜΠΑΜ από τους Buzzcocks.
Tα έκαναν όλα μόνοι τους, στην αρχή τουλάχιστον. Και μην ξεχνάτε πως όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Τώρα το πόσο θυμόσοφος είναι πλέον ο Έλληνας είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία αλλά τελοσπάντων, δεν μιλάμε γιαυτό. Τα παλικάρια είναι για μένα οι πάτέρες του indie επίσης. Κάνανε μια ηχογράφηση που και οι ίδιοι θεωρούσαν πολύ ερασιτεχνική . Δανείστηκαν λεφτά για να βγάλουν το βινυλιάκι. Σε δικό τους υπερσουπερανεξάρτητο label.
Δεν υπήρχαν ανεξάρτητα label πριν; Υπήρχαν μεν, αλλά οι άνθρωποι που τα έτρεχαν προέρχοταν από μεγάλα labels και κουβαλούσαν μαζί και τις γνωριμίες και το Know how από αυτά. Ο Pete και η παρέα του βγάλανε το single και τρέχανε να το πουλήσουνε ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ στα μεγάλα πολυκαταστήματα. Μάλιστα υπάρχει και μια ιστοριούλα πως οι Status Quo έμμεσα χρηματοδότησαν την ανατύπωσή του, αλλά δε θα σας τη γράψω τώρα.
Από αυτή την οπτική γωνία είναι και οι πατέρες του DIY.
Mάλλον αν διορθώσω, του πετυχημένου DIY. Βέβαια βοηθούσε το ότι η μπάντα είχε δικό της ήχο, ακατέργαστο. Μάλλον κατα λάθος αλλά κάπως έτσι δεν ξεκινάνε όλα τα ωραία; Για την ιστορία, οι πωλήσεις δεν σταματούσαν, κάποια στιγμή ήρθε το βινύλιο στα χέρια του John Peel και απο κει και πέρα το πράμα σταματημό δεν είχε.
Σαν punks τα κάνανε όλα. Σπάγανε τηλεοράσεις, κιθάρες, κεφάλια, πίνανε και καταπίνανε τα πάντα όλα. Για μια πενταετία (νομίζω) καβάλησαν τον κεραυνό με πάθος. Κορίτσια, αρκετά λεφτά σε μια Θατσερική Αγγλία που υπέφερε, και σίγουρα drugs & rock n roll.
Και κάπου εκεί συνειδητοποιούν πως πλέον δεν ανήκουν σε αυτό που θα θέλανε να πρεσβεύουν, Η υπερβολή έχει νικήσει την αλητεία. Οπότε είχε έρθει ο καιρός για την διάλυση. Δεν το συνεχίσαν τραβώντας το από τα μαλλιά. Βέβαια για το είδος είναι απο τις μακροβιότερες μπάντες. Από κει και πέρα θα κάνουν μόνο έκτακτες εμφανίσεις αραιά. Πολύ αργότερα ο Pete Shelley με τον Steve Diggle θα αμολήσουν ένα album με ηλεκτρονικά στοιχεία.
Και κάπως έτσι το punk ‘n’ disorderly τελειώνει(;).
Τουλάχιστον γιαυτούς. Να πω βέβαια την αλήθεια μου, οι Buzzcocks για μένα πέρα από την απλότητα στην μουσική τους, είχαν και μια pop προσέγγιση και μελωδική αξία σε αυτόν το ήχο που τους διαφοροποιεί τόσο ώστε να τους προσέξεις. Κυρίως από θέμα σύνθεσης αλλά και από θεματολογία. Influencers πραγματικοί πολύ πριν την εποχή των γελοίων του ινστα.
Jump cut , κάμερα στον Kurt Kobain και τους Nirvana που περιοδεύουν παρέα κάπου στα 90’s. Και φυσικά ο μακαρίτης τους θαυμάζει και δεν ξεχνάει να τους λέει όσο πιο συχνά μπορεί το πόσο τον έχουν επιρρεάσει.
Και ερχόμαστε στην μετά Pete Shelley εποχή. Στο σήμερα αν θέλετε. Η μπάντα είναι ακόμα ακμαία και μάλιστα σε δημιουργική φάση. Έχουν και δίσκο να παρουσιάσουν μαζί με τις επιτυχίες τους. Και μάλιστα υψηλών οκτανίων κιθάρες. Έχω την εντύπωση πως το μάτι τους θα γυαλίζει. Ακόμα και αν δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα σε κανένα.
Το να πας στο live τους, είναι για μένα το να δεις κομμάτι από την rock n roll ιστορία με σάρκα και οστά. Να ακούσεις ιστορίες και να ανατριχιάσεις στο άκουσμα των κλασικών κομματιών. Nα ουρλιάξεις YEAH στα καινούργια τους κομμάτια . Γιατί όπως και να το κάνουμε, είναι από τις μπάντες που αλλάξανε τη μουσική. Και κυρίως δώσαν φτερά σε άλλους να εκφραστούν όπως να ‘ναι. Και δείξαν πως όλα είναι δυνατά.
Αηδίες περί σχετικότητας με τη μουσική του σήμερα κρατήστε τις για την πάρτη σας όταν ουρλιάζετε για άλλους “δεινόσαυρους”. Kαι στην τελική , όπως λένε και οι ίδιοι, δεν αγάπησες ποτέ κάποιον που δεν έπρεπε;
