Oι Bullets λοιπόν στην Αθήνα στις 19 Νοεμβρίου. ‘Εχουνε φιλοξενηθεί πολλές φορές στο Κύτταρο. Τόσες που θα μπορούσαν να πουν άνετα πως είναι το σπίτι τους στην εξωτική (ΝΟΤ) Αθήνα. Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα είναι ιδιαίτερα. Από πολλές απόψεις. Πέραν της τεράστιας απώλειας του τρισμεγιστοτιτανοτεράστιου Κώστα Χαλκιά στα drums. Εγκυκλοπαιδικά να αναφέρουμε πως ο κατά το rock n roll γνωστός ως Bullet Cost, ήταν το μόνο μέλος από την αρχική σύνθεση της μπάντας όταν ξεκίνησε το 1988.
Εγώ πρώτη φορά τους είδα το 1992,
πρωτοετής άθλιος φοιτητής στη Θεσσαλονίκη. Ήταν το πρώτο live που πήγα να δω. Και ΜΠΑΜ! Το rock n roll είχε σάρκα και οστά στη Θεσσαλονίκη. Η σχέση με την μπάντα πλέον είναι προσωπική. Για αυτό και θα ζητήσω προκαταβολικά συγνώμη από εσένα. Ή μάλλον όχι. Γιατί το rock n roll είναι και αλητεία. Στη μουσική. Κατά τα άλλα, όπως είπε και ο θείος Νώντας, η αλητεία θέλει ευγένεια, αλλιώς είσαι απλώς τσόγλανος.
2 χρόνια μετά λοιπόν, και αφού έχω δει τους Bullets κάμποσες φορές, ξεκίνησα και εγώ το δικό μου ταξίδι με τις μπάντες. Με πολύ ευγενικό τρόπο οι Bullets ως παλαιότεροι, μας χαιρέτησαν, μας κάλεσαν στο τραπέζι τους, και ήπιαμε μπύρες. Πολλές. Από τότε το κανάλι έμεινε ανοιχτό. Είναι παράξενο πως με κάποιους ανθρώπους, ακόμα και αν έχεις να τους δεις καιρό, μόλις ξαναβρεθείς μαζί τους, είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα και απλά συνεχίζεις από εκεί που έμεινες την τελευταία φορά. Με τα απαραίτητα updates. Την τελευταία φορά, τα είπαμε και για λογαριασμό του afternoiz. Εδώ…
Σαν live μπάντα,
οι Bullets είναι κάθε φορά εμπειρία. Το κέφι , η όρεξη και η ενέργεια που απελευθερώνουν τα παιδιά δεν μπορεί παρά να σε παρασύρει. Χορεύεις χωρίς να το καταλάβεις. Ουρλιάζεις γιατί θες περισσότερο, δυνατότερα, γρηγορότερα. Και οι Bullets στο δίνουν. Αλύπητα. Για του λόγω του αληθές, να εδώ ένα videακι από Βόλο. Αυτός που ανυπόμονα βρίζει (σκίστο το γ@μ*δι) πριν αρχίσει το κομμάτι είμαι εγώ….
Χιούμορ;
Απαραίτητο συστατικό στα live τους. Γιατί είναι μια μπάντα που ρουφάει το μεδούλι και τα δίνει όλα . Δεν κάνει οικονομία. Δεν την νοιάζει το αύριο. Ας κλείσει ο λαιμός, ας πονάνε τα πάντα, αύριο πάλι από την αρχή. Και μην νομίζετε πως όλα αυτά γίνονται σε 40λεπτα σετ που θέλουν να μας συνηθίσουν τα σημερινά γατάκια. Αν μια μπάντα φεύγει ιδρωμένη από τη σκηνή και σταματάει μόνο όταν πραγματικά δεν μπορείς άλλο, αυτή είναι οι Bullets. Μερικές φορές μάλιστα (αρκετές) εμένα με ξεκάνανε. Μου άρεσε; Ναι. Θέλω και άλλο; Επίσης ναι. Μιλάμε για άπειρα λίτρα ιδρώτα. Και μπύρας. Beer-a-billy rules ok?
Έχουνε φιλοξενηθεί πολλές φορές στο ΚΥΤΤΑΡΟ.
Αυτή θα είναι η τελευταία όμως. Για απολύτως προσωπικούς λόγους παντελώς άσχετους με την μπάντα, δεν θα μπορέσω να είμαι εκεί. Μια που τα λέμε, και να ήμουν δεν ξέρω πως θα το διαχειριζόμουνα. Αλλά είμαι σίγουρος πως εφόσον διαχειρίστηκαν οι ίδιοι την απώλειά τους (η ψυχούλα τους το ξέρει), σίγουρα θα μπορούσα και εγώ και εσύ. Άλλωστε στη βαριά καρέκλα του Κώστα κάθεται ο γιος του, ο Θωμάς. Μας είχε πει πολλές φορές (με καμάρι) πως τον έχει ξεπεράσει μουσικά. Δεν μπορώ να φανταστώ πιο κατάλληλο άνθρωπο για αυτή τη δουλειά. Μια φυσική συνέχεια του Κώστα . Μπορεί να μην είναι ιδρυτικό μέλος των Bullets, όμως ο Θωμάς έχει κυριολεκτικά στο DNA του τη μουσική της μπάντας. Άσε που πιτσιρίκι ανέβαινε στο σετ μετά το τέλος του live και έπαιζε μόνος του…
Ο Στέφανος, ο Χάρης, ο Βασίλης και ο Θωμάς λοιπόν μας καλούν μια τελευταία φορά να πουν το αντίο όπως πρέπει. Στη σκηνή. Με φίλους. Παλιούς και καινούργιους, όλοι το ίδιο. Μαζί τους θα εμφανιστεί πολύς κόσμος που έχει μοιραστεί τη σκηνή μαζί τους. Και το rock n roll θα πάρει για άλλη μια φορά σάρκα και οστά. Και θα είναι απόλαυση. Θα παρτάρετε δίχως αύριο. Κυριολεκτικά. Ξέρω πως αν ήμουνα μέσα δεν θα ήθελα να τελειώσει. Και εδώ όμως οι Bullets πρόλαβαν και σώσανε την παρτίδα για όλους εμάς. Μας λένε απλώς Keep Howling! Όπως έκανε ο Κώστας στο Fuzzbiten
Έχω σαν εικόνα
στο μυαλό μου το ΚΥΤΤΑΡΟ ασφυκτικά γεμάτο με γνωστές φυσιογνωμίες να ουρλιάζει και να αλυχτά όσο πιο δυνατά μπορεί. Αυτό βέβαια δεν είναι σίγουρο. Το μόνο σίγουρο είναι πως οι Bullets θα τα δώσουν όλα σε μια συναυλία κατάθεση ψυχής. Γιατί έτσι ήταν πάντα.
Καλά θα περάσετε. Και ζηλεύω. Πολύ. Το βράδυ στις 19 θα αλυχτάω και εγώ από μέσα μου. Και δεν θα σταματήσω . Τουλάχιστον για όσο μπορώ να φέρνω στο μυαλό μου ό,τι έχω ζήσει με αυτή την υπέροχη παρέα. Μια μεγάλη αγκαλιά σε όσους πάτε. Μια ακόμα μεγαλύτερη σε όσους θέλετε να πάτε και δεν μπορείτε. Απλά ουρλιάξτε! Δώστε και σεις σάρκα και οστά στο rock n roll όπως κάνουν οι Bullets αδιαλείπτως από το 1988. Αντίο (;)…
