Οι Opeth ανήκουν στην κατηγορία των μπαντών που είτε θα λατρέψεις, είτε θα μισήσεις. Εγώ ανήκω στην πρώτη κατηγορία. Μπορεί το πρώτο άλμπουμ που άκουσα να ήταν το “Blackwater park”, αλλά μετά γύρισα πίσω στην αρχική τους φάση. Στα χρόνια της Candlelight. Όπως έχω αναφέρει πολλές φορές από το βήμα που μου έχει δοθεί εδώ, τόσο η Peaceville όσο και η Candlelight με τις κυκλοφορίες τους μεγάλωσαν γενιές και γενιές. Έτσι έγινε και με τους Opeth. Άκουσα το “Orchid” και έπαθα σοκ. Μετά το “Morning rise” το οποίο μας έβαλε να ψαχνόμαστε. Το “My arms, your hearse” μας έδειξε την κατεύθυνση που θα ακολουθούσε η μπάντα από το Sörskogen της Στοκχόλμης. Τα progressive στοιχεία άρχισαν να φαίνονται πιο καθαρά, οι επιρροές από Pink Floyd και Camel διάσπαρτες και αχνές. Έπρεπε να ακούσεις πολλές φορές το άλμπουμ για να το καταλάβεις.
Έρχεται λοιπόν το “Still life” το οποίο κυκλοφόρησε από την Peaceville. Η αλλαγή δεν προκάλεσε φόβο στους οπαδούς, ήξεραν ότι ο Paul Groundwell δεν θα έμπαινε καν στη διαδικασία να τους ενοχλήσει. Δηλαδή να τους υποδείξει προς τα που να κατευθυνθούν. Ο Mikael Åkerfeldt απομακρύνθηκε πιο πολύ από τις Death Metal “ρίζες” του και πήγε περισσότερο προς το Progressive Rock των seventies. Ας τα πάρουμε από την αρχή και από το εξώφυλλο που φιλοτεχνήθηκε από τον Travis Smith.
Το δεύτερο concept άλμπουμ των Opeth μετά το “My arms, your hearse”
Όπως έχει εξηγήσει και ο Mikael Åkerfeldt, το “Still life” έχει αντιχριστιανική θεματολογία. Η ιστορία που πραγματεύεται συμβαίνει πολλά χρόνια πριν, όταν ο χριστιανισμός ήταν πολύ πιο σημαντικός. Ο κεντρικός ήρωας έχει εξοριστεί από την γενέτειρα του επειδή δεν έχει την ίδια πίστη με τους υπόλοιπους κατοίκους εκεί. Έτσι το άλμπουμ ξεκινάει ουσιαστικά με την επιστροφή του ήρωα στη γενέτειρα για να τα βρει ξανά με την κοπέλα του. Όμως αυτό δεν το αποδέχονται τα “μεγάλα” κεφάλια της περιοχής και αρχίζουν να συμβαίνουν πολλά άσχημα πράγματα. Τα αφεντικά της περιοχής τον χαρακτηρίζουν ως υποκριτή. Αργότερα όπως προχωράει το άλμπουμ έχουμε την εξομολόγηση της αγάπης της Melinda προς το πρόσωπο του πρωταγωνιστή. Αργότερα η Melinda δολοφονείται και ο πρωταγωνιστής ξεσπάει εναντίον των ιθυνόντων. Το άλμπουμ τελειώνει με την δολοφονία του πρωταγωνιστή και την συνάντηση του με την Melinda στη μετά θάνατον ζωή.
Το “Still life” είναι “παιδί” του Åkerfeldt
Η δουλειά αυτή έχει γραφτεί εξολοκλήρου από τον Mikael Åkerfeldt. Τα υπόλοιπα μέλη είναι Peter Lindgren στις κιθάρες, Martín Méndez στο μπάσο και ο Martin Lopez στα drums. Ο Méndez κανονικά μπήκε στην μπάντα από το προηγούμενο άλμπουμ των Opeth, απλά δεν πρόλαβε να παίξει το μπάσο και το “έβγαλε” όλο ο Åkerfeldt. Το πρώτο άλμπουμ του με τους Opeth που ηχογραφεί το μπάσο είναι το “Still life”. Όπως και ο Lopez μπήκε στην μπάντα στο “My arms, your hearse” και συνέχισε στο “Still life” μέχρι και το “Ghost reveries”.
Το “κεφάλαιο” Lindgren
Ο Lindgren είναι άλλη ιστορία, μπήκε στο πρώτο άλμπουμ της μπάντας και δεν το κούνησε ρούπι μέχρι και το “Ghost reveries”. Μεγάλο κεφάλαιο για την μπάντα με τρομερές συνθετικές ικανότητες. Έχει γράψει μεταξύ άλλων τα “Black rose immortal” από το “Morningrise”, “Demon of the fall” από “My arms, your hearse” και τα “Dirge for November” και το ομώνυμο από το “Blackwater park”. Με αυτό το “διαστημικό” line up ηχογράφησαν στα Fredman Studios το αριστουργηματικό “Still life”.
Είναι ξεκάθαρο πια, το Progressive Rock “παντρεύεται” με το Death Metal
Εδώ οι επιρροές από το progressive rock που λατρεύουν οι Åkerfeldt και Lindgren παντρεύονται με την άλλη αγάπη τους, το Αμερικάνικο Death Metal αλλά και το NWOBHM σε σημεία. Το ταλέντο του Åkerfeldt να συνδυάζει τα γαλήνια περάσματα των ακουστικών κιθάρων με τις Death Metal πομπώδεις εκρήξεις είναι ότι πιο χαρακτηριστικό έφεραν οι Opeth στη μουσική μας. Είναι η δικιά του προσέγγιση προς τον progressive ήχο και αυτό ξεκινάει από το “Orchid”. Δεν συμφωνείτε? Ακούστε πολλές φορές το ντεμπούτο τους και θα το διαπιστώσετε.
Η συνεισφορά του Nordstrom
Εδώ έχουμε την ωρίμανση των Opeth, αν και κατά την γνώμη μου φαινόταν από το προηγούμενο τους άλμπουμ. Ουσιαστικά ο ήχος τους έγινε πιο διαυγής και αυτό οφείλεται στην παραγωγή του Fredrik Nordstrom που έγινε παρέα με τον Åkerfeldt. Το “Moor” που ξεκινάει το άλμπουμ σε βάζει κατευθείαν στις ράγες που θα ακολουθήσει το τρένο των Opeth.
Το “Still life” λειτούργησε ως πρόλογος για την επιτυχία του “Blackwater park”
Τα προηγούμενα άλμπουμ ήταν πιο αιχμηρά ας μας επιτραπεί ο όρος. Τώρα οι γωνίες εδώ υπέστησαν λείανση. Όλα ακούγονται αρκετά πιο άμεσα και λιγότερο ωμά. Η δουλειά αυτή ουσιαστικά προλόγησε το “Blackwater park”, δεν χωρά αμφιβολία περί τούτου. Μπορεί να έχασαν σε ακρότητα και οι Morbid Angel φάσεις να ελαχιστοποιήθηκαν, όμως δεν δίνεις καμιά σημασία σε αυτά όταν ακούσεις μόνο το πρώτο λεπτό αυτού του δίσκου. Η κατασκευή του κόσμου των Opeth μέσα στις μακροσκελείς συνθέσεις φέρνει μαζί και την “βουτιά” του ακροατή μέσα στο χάος των ιστοριών. Εδώ αυτό το πετυχαίνουν και πάλι οι Opeth. Όπως πετυχαίνουν και την μεταφορά της ψυχοσύνθεσης του πρωταγωνιστή που επιστρέφει στην πόλη. Το “Godhead’s lament” με την παρανοϊκή ακρότητα του σε κυριεύει με αυτό το συναίσθημα. Όλα έχουν λόγο ύπαρξης στο “Still life”.
Οργή, ζήλια, θλίψη, παράνοια, τρόμος, φόβος
Η αγωνία και θλίψη μεταφέρονται υπέροχα με τα κομμάτια “Face of Melinda” και “Benighted”. Το blues των seventies μπορεί να αποδώσει υπέροχα αυτά τα συναισθήματα, όπως και τον τρόμο άλλωστε. Η ατμόσφαιρα μπορεί να θυμίσει και ταινία τρόμου των sixties άνετα π.χ. Dario Argento. Οι Opeth σε αυτό το άλμπουμ έχτισαν έναν τελείως διαφορετικό κόσμο από τις προηγούμενες δουλειές τους. Η μουσική “χημεία” που υπάρχει μεταξύ των Lindgren και Åkerfeldt είναι σχεδόν απόλυτη στον ήχο τους, το rhythm section των Méndez και Lopez είναι ότι πιο Jazz έχουμε ακούσει πριν το “Damnation”. Αυτά που γίνονται στο “Moonlapse vertigo” απλά δεν υπάρχουν, ένα μουσικό χάος σε τάξη θα το χαρακτήριζα.
Το “Still life” αποτελεί “κόσμημα” για την σκηνή και θεμέλιο λίθο για την δισκογραφία τους
Οι Opeth με αυτόν τον δίσκο μεγαλούργησαν και ίσως να τολμήσω να αναφέρω ότι έφτασαν στο peak τους. Ναι, πολλοί θα μου πείτε ότι το “Blackwater park” ήταν αυτό. Θα διαφωνήσω. Από συνθετικής πλευράς, το “Still life” έπιασε δυσθεώρητες κορυφές. Απλά το “Blackwater park” διατήρησε τις αξίες του προκατόχου του. Η αλλαγή στο ύφος τους ήθελε πολλά κότσια εκείνη την εποχή, γιατί κακά τα ψέματα, η ένταξη του progressive rock στην όλη φάση αποτέλεσε ρίσκο. Όπως και η πιο “γυαλιστερή” παραγωγή, ακούς τις κιθάρες στο “Serenity painted death” να μην έχουν την groovy φάση του παρελθόντος, αφήστε που είναι ότι πιο progressive είχαν γράψει τότε, βάλτε το στο 03:10 και θα καταλάβετε.
Στο τέλος…
Το σχήμα σε πέντε ημέρες από τώρα κυκλοφορεί τη νέα της δουλειά, το “The last will and testament”. Άλμπουμ σαν τα πέντε πρώτα δεν θα κυκλοφορήσουν ξανά, ούτε οι ίδιοι δεν μπορούν να τα πλησιάσουν. Βγήκαν την κατάλληλη εποχή και άφησαν το στίγμα τους. Το να δούμε με προκατάληψη το νέο άλμπουμ λόγω του ότι μετά από πολύ καιρό ο Åkerfeldt χρησιμοποίησε brutal φωνητικά είναι άδικο. Οι Opeth, όπως σε κάθε άλμπουμ τους, επιθυμούν να πρωτοπορούν. Αυτό θα γίνει και με τη νέα τους δουλειά, μπορεί απλά να μας αφήσουν “παγωτό”. Εγώ πάντως δεν ανησυχώ, όπως και σε κάθε άλμπουμ τους, έτσι και τώρα είμαι σίγουρος ότι θα πρέπει να το ακούσω πολλές φορές για να γράψω μια αντικειμενική κριτική. Τα σπουδαία λοιπόν στις 22 του Νοέμβρη…
