Τριάντα χρόνια πέρασαν από εκείνο τον δίσκο, που ίσως και να άλλαξε την ζωή των Metallica, βγάζοντας τους σταδιακά από το thrash metal που τους είχαμε μάθει.
*Θα παρακαλούσα οι fans να μου δώσουν μια ευκαιρία πριν πέσουν να με φάνε, ούτως ή άλλως με αγάπη θα τα πω, καθότι είμαι μια μικρή και ταπεινή θαυμάστρια της δόλιας εκείνης εποχής.
Το Black album στα σχολικά χρόνια
Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για το black album, όπως εγώ το έμαθα και το γνώρισα, τότε στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου… τότε που ξεκινούσαμε (και σήμερα θαρρώ) να ανακαλύπτουμε τη μουσική. Έχοντας χιλιάδες μουσικά ερεθίσματα και ευτυχώς για μένα έως και σήμερα δεν έχω κάποια μουσική ταμπέλα, ήρθε στα χέρια μου το πρώτο κομμάτι που με καθήλωσε. Ήταν η μπαλάντα αν θες, Nothing else matters, που δεν υπήρχε περίπτωση να μην παίξει σε κάποιο σχολικό πάρτι. Με θυμάμαι να το ακούω στο walkman ξανά και ξανά, μέχρι να πάρω την απόφαση να επισκεφτώ για πρώτη φορά τότε, το Happening στην Χαριλάου Τρικούπη, στην Αθήνα.
Οι δίσκοι και η μουσική
Νομίζω ένας νέος κόσμος ανοίχτηκε για εμένα τότε. Λίγο πιο σκληρός στον ήχο από ότι είχα μάθει και αυτό όχι λόγω της μπαλάντας, αλλά λόγω του One. Μην με ρωτήσεις γιατί. Δεν ξέρω αν φταίνε οι στίχοι, δεν ξέρω αν φταίει που βρέθηκε λίγα χρόνια μετά, στην ταινία Johnny got his gun του 1971, δεν ξέρω γιατί με αγγίζει λίγο περισσότερο από τα άλλα. Πως έφτασα από το black album στο one; Νομίζω όταν το wherever i may roam, enter sandman και το my friend of misery άρχσαν να δένουν μετά τις μπαλάντες του δίσκου. Ήταν η αρχή για να αρχίσω να ψάχνω δισκογραφίες. Να αγοράζω t-shirts με τάφους και σταυρούς και να φεύγω από το “ρομαντικό” κοριτσάκι που ήμουν τότε.
Ναι ισχύει πως μαζί τους πέρασα την εφηβική μου ψυχρολουσία, έκλαψα, ξέσπασα, ερωτεύτηκα και πάνω από όλα αναρωτήθηκα μαζί με αρκετό κόσμο, τι ρόλο “βαράει” ο Lars. (ας γελάσουμε λίγο..σαλαλα).
Δεν ξέρω αν το θυμάστε, αν το πετύχατε και αν το αγοράσατε, αλλά κάποια στιγμή, την εποχή του Reload, είχε βγει μια βιογραφία – βιβλίο – περιοδικό όπως θέλεις πες το, που ήταν λίγο πολύ η αρχή για την “μουσική” στροφή του συγκροτήματος. Θυμάμαι να το διαβάζω, να κοιτάζω τις φωτογραφίες με τον Kirk, τον James, τον Lars, τον Robert… να φοράνε λευκά αμάνικα και από πάνω τιράντες. Θυμάμαι να το σχολιάζουν παντού ως κάτι κακό. Πως έγιναν εμπορικοί, πως έχασαν την αγάπη τους για αυτό που είχαν ξεκινήσει μαζί με τον Ron McGovney, (1981).
Δεν γνωρίζω πως θα ήταν αν υπήρχε ακόμα ο Cliff Burton, θα συμβάδιζε με το ρεύμα της εποχής;
The Metallica Blacklist
Πέρασαν όμως 30 χρόνια (για να καταλήξω σε αυτό που ξεκίνησα) για να φτάσουμε να ακούμε το remastered από άλλους καλλιτέχνες, ποικίλων ειδών.
Κακό δεν το λες, περίεργο σίγουρα ναι. Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, η μουσική ανακυκλώνεται, αλλάζει και μετροποιείται ανάλογα την “εμπορική” ανάγκη του καλλιτέχνη αν όχι της εταιρείας του. Αν πάρουμε κομμάτια της εποχής του 60 και μετέπειτα. Θα ξαφνιαστούμε όταν καταλάβουμε πόσα τραγούδια νομίζαμε πως ήταν αρχικά γραμμένα από τον αρτίστα που τα πρωτο-ακούσαμε, μέχρι να καταλάβουμε πως όλα είναι θέμα μιας καλής ανακύκλωσης.
Κάπως έτσι σκέφτηκαν και οι Metallica ολοκληρώνοντας το album, με 12 τραγούδια από 53 καλλιτέχνες. Αίσθηση σε αρκετούς έκανε το Nothing else matters, ίσως γιατί τώρα έμαθα τι σήμαιναν οι στίχοι για τον James. Σήμερα, μέσα από αυτό μαθαίνουμε την σημασία του μέσα από την Miley, όπως η ίδια είπε στην εκπομπή The Howard Stern Show.
.
Γεύση διασκευής
Αυτά είναι τα τελευταία που ήρθαν στην δημοσιότητα και σαφώς τα τιμάμε δεόντος!
Να προσθέσουμε εδώ πως τα έσοδα του δίσκου The Metallica Blacklist θα πάνε για καλό σκοπό.
Το κοινό
Όχι, τολμώ να πω πως δεν άφησαν ποτέ παραπονεμένο το κοινό τους. Πάντα έδιναν τον καλύτερο τους εαυτό. Βέβαια σε αυτήν την περίπτωση δεν ξέρω αν θα ήθελαν περισσότερες αλλαγές σε μπασίστα ή σε drummer… δεν ξέρω παιδιά, μεταφέρω τις σκέψεις χρόνων από όλους μας… just saying…
Αλλά για να κάνω και το δικηγόρο του διαβόλου, τι θα ήταν οι Metallica, χωρίς έναν Lars; Μην ξεχνάμε πως είναι από τα βασικά μέλη. Αυτό δείχνει μια σταθερότητα στους δεσμούς του και το γουστάρουμε.
Αν και οι αλλαγές ήταν αρκετές, είτε στο σχήμα είτε μουσικά, κατάφερναν να τους έχουν κοντά τους έτσι ώστε να παίρνει ο κάθε ένας αυτό που θέλει. Γουστάρεις πιο thrash; Από εκείνο το καλό το παλιό, πάρε το. Θέλεις μια μικρή εξέλιξη φεύγοντας για λίγο από τις βάσεις; Πάρε το και αυτό.
Δεν είναι τυχαίο που στα τόσα χρόνια πορείας τους, ο αριθμός ακροατών, θαυμαστών κλπ, είχε μια άνοδο.
