Συνήθως όσων αφορά τη doom metal, προσωπικά, είμαι τουλάχιστον μεροληπτικός. Όταν όμως πρόκειται για το διαμάντι τις σκανδιναβικής doom, από μια χώρα που φαίνεται ότι υπάρχει μόνο για να παράγει καλή μουσική, μάλλον από εμένα δεν θα δεις ιδιαίτερα αξιόπιστη άποψη. Μιλάμε βέβαια για τους Φινλανδούς Insomnium, που εδώ και 20 χρόνια τώρα έχουν κατοχυρώσει το σημείο αναφοράς για την μελωδική doom.
Υιοθετώντας από σχετικά νωρίς ένα μουσικό στιλ που κατάφερε άψογα να διατηρήσει μία σκοτεινή και μελαγχολική ατμόσφαιρα, κάτω από βίαια και επιθετικά riff, το τετραμελές αυτό γκρουπ μόλις το 2005 ξεπέρασε τα ακουστικά σύνορα της χώρας του για να καλύψει και την υπόλοιπη Ευρώπη κάτω από το μελωδικό του σκότος. Έχοντας μόλις χτυπήσει τα μεγάλα διεθνή δισκοπωλεία δύο χρόνια νωρίτερα, με την προσθήκη πλήκτρων και με την συνθετική ισχύ να βρίσκεται σε νέα κορυφή, δημιουργήθηκε ο πρώτος κλασσικός και ευρέως αναγνωρισμένος δίσκος “Above the Weeping World”. Με την μελωδικότητα και τον νεόφερτο πλούσιο ήχο τους, οι Insomnium είχαν πλέον πλήρη ορμή διεθνούς συγκροτήματος, κάνοντας μεγάλα Ευρωπαϊκά tour και χτίζοντας το setlist τους με τα πρώτα σταθερά fan-favorite τραγούδια τους όπως τα “Mortal Share” και “The Killjoy”. Από εκεί βέβαια, η μόνη κατεύθυνση να κινηθούν ήταν προς τα επάνω. Ήταν και οι επόμενοι δύο δίσκοι, “One for Sorrow” και “Shadows of the Dying Sun” που από τη μία στιγμή στην άλλη είχαν ανυψώσει αυτή την μπάντα σε μία από τις αγαπημένες μου. Ότι και να περιγράψει ή να σχολιάσει κανείς για την μουσική που παράγουν αυτοί οι άνθρωποι από αυτό το σημείο και μετά είναι επιεικώς ανούσιο. Οι μελωδίες πιασάρικες και ταυτόχρονα διαχρονικές, τα καθαρά φωνητικά του κιθαρίστα Ville Friman ταιριάζουν με το μουσικό τους στιλ σαν γάντι και στο σύνολό τους, οι δύο δίσκοι αυτοί έχουν όλα τα συστατικά ενός αριστουργήματος.
Ερχόμαστε τώρα στον ομώνυμο δίσκο της τωρινής τους περιοδείας, το “Winter’s Gate”. Όσοι το έχετε ακούσει θα στοιχημάτιζα με αυτοπεποίθηση ότι έχετε ήδη στο συρτάρι σας εισιτήρια για την συναυλία τους στις 25 Μαρτίου. Όσοι δεν το έχετε ακούσει, θα σας πρότεινα να καθαρίσετε αμέσως τα 45 επόμενα λεπτά του προγράμματός σας και να ακολουθήσετε τους Vikings που εξυμνεί αυτό το μοναδικό και πολυδιάστατο κομμάτι, στην μυθική τους αναζήτηση με τον θανατηφόρο χειμώνα να πλησιάζει. Ένα ταξίδι που από το πρώτο λεπτό χτυπάει σαν φορτηγό και καθ’ όλη τη διάρκεια του – όσες φορές και να το ακούσεις – σε βάζει να ανακαλύπτεις νέα επίπεδα και νέες πινελιές, σε κάτι που για εμένα τουλάχιστον είναι αναμφίβολα ένα από τα μεγαλεία του είδους.
