Δεν υπάρχουν πολλοί στο “μεταλλικό στερέωμα” που θα άντεχαν ότι έχουν περάσει οι Helloween κατά την διάρκεια αυτών των 40 ετών. Μια μπάντα που από τον “Παράδεισο” βρέθηκε στην “Κολάση” και αναγεννήθηκε από τις “στάχτες” της. Δεν είναι εύκολο αυτό, Καθόλου εύκολο. Εμείς εδώ θα κάνουμε ένα αφιέρωμα το οποίο θα χωριστεί σε δυο parts, στην πριν και την μετά Deris εποχή. Αυτό το κάνουμε γιατί είναι αδύνατο να χωρέσουν τόσα χρόνια επιτυχιών και γεγονότων μέσα σε ένα άρθρο. Όπως καταλαβαίνετε, θα είναι ιστορικού χαρακτήρα αυτή η συγγραφή αρρηκτά συνδεδεμένη με αυτή την συλλογή.
March of Time: Μια συλλογή για τα 40 χρόνια εμπειρίας, καταξίωσης και δόξας
Οι Helloween αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν μια συλλογή που να καλύπτει το χρονικό διάστημα από το 1984 μέχρι και το πρόσφατο ομώνυμο άλμπουμ. Βρίσκω πολύ λογικό να κυκλοφορήσει μια τέτοια συλλογή πριν το δεύτερο άλμπουμ του reunion του 2018. Ουσιαστικά εδώ μέσα έχουμε την “γέννηση”, την κατρακύλα στα “τάρταρα”, την “αναγέννηση” και την “συντήρηση”.
Βέβαια, μπορείτε να τσεκάρετε και την συλλογή της Noise Records. Μια συλλογή από το 1984 μέχρι και το 1998. Τώρα αυτή η συλλογή είναι υπο την εποπτεία των ίδιων των Helloween και της Reigning Phoenix Music. Αν και της πρώτης έχει εξαιρετικά πραγματάκια μέσα και σπάνια γενικά, όπως το “Oernst of life” ας πούμε. Στο “March of Time” έχουμε μια πιο συμπιεσμένη συλλογή με τις μεγαλύτερες τους επιτυχίες, από ότι ήταν το “Treasure Chest”. Αυτή ήταν η καλύτερη συλλογή ever για την μπάντα ξεκάθαρα. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την αναδρομή ανά δίσκο.
Οι Helloween με το ομώνυμο “εφτάρι” και το “Walls of Jericho” δημιουργούν ένα Power Speed Metal “χάος” με thrash αναφορές της εποχής. Ο Kai Hansen στα φωνητικά και την κιθάρα δίνει το σύνθημα και ο Michael Weikath ακολουθεί με “ατσάλινα” riffs. Το rhythm section από την άλλη, έχουν τον ήχο καλπάζοντων αλόγων προς την κόλαση.
Από αυτή την εποχή λοιπόν έχουμε τα “Ride the sky”, “Metal invaders”, “Victim of fate” και φυσικά το “How many tears”. Η επιλογή των συνθέσεων είναι πετυχημένη, δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια εδώ αν έχεις χρονικό όριο για μια συλλογή. Κακά τα ψέμματα, θα θέλαμε πενταπλό CD για να χωρέσουμε όλους τους ύμνους των Helloween.
Το “Metal invaders” είναι ο ύμνος των Power Metallers αν βάλουμε μέσα όλο το νοήμα των στίχων που διαθέτει. Αυτό μαζί με το “How many tears”, όπως και το “Ride the sky” φυσικά είναι από τα πολύ αγαπημένα μου από το “Walls of Jericho”. Για το “Victim of fate” δεν χωράνε λόγια για να περιγράψουν το έπος που το διακατέχει. Το ατμοσφαιρικό σημείο στη μέση της σύνθεσης έχει στοιχειώσει πολύ κόσμο στο Power Metal. Kai Hansen, είσαι ο “μπαμπάς” του είδους, πως να το κάνουμε.
Η είσοδος του Kiske στους Helloween και η άνοδος στον θρόνο του Power Metal
Ο Kai Hansen είχε κουραστεί να ερμηνεύει και να παίζει κιθάρα στις ζωντανές εμφανίσεις και στις περιοδείες που γίνονταν όλο και πιο μακροσκελείς. Έτσι λοιπόν, αφοσιώθηκε στις κιθάρες και ήρθε η επαφή με τον τότε άσημο, Michael Kiske για να προσληφθεί στην μπάντα. Η φωνή του ήταν κάτι μεταξύ Geoff Tate και Bruce Dickinson, έτσι λοιπόν η πρόσληψη έγινε άμεσα. Βέβαια, μια συζήτηση που είχαν ήταν ότι οι Helloween θα γίνονταν πιο μελωδικοί στις επόμενες δουλειές. Το “κόκκινο χαλί” στρώνεται με την κυκλοφορία του “Keeper of the seven keys part 1”.
Το “Keeper of the seven keys” ήταν να κυκλοφορήσει ως διπλό άλμπουμ αλλά η Noise Records έκρινε ότι δεν θα ήταν επιτυχημένο εμπορικά και την απέρριψε την ιδέα. Έτσι λοιπόν τo πρώτο μέρος κυκλοφόρησε στις 21 Απριλίου 1987. Οι κριτικές ήταν αστραπιαία θετικές από το σύνολο του μεταλλικού τύπου και πραγματοποιήσαν περιοδεία με Grim Reaper και Armored Saint στις ΗΠΑ. Όλη την δουλειά την έχει κάνει στις κιθάρες ο Kai Hansen και ο Weikath απλά έχει προσθέσει κάποια solos και έγραψε και το “A tale that wasn’t right”. Οι λόγοι που δεν συμμετείχε ήταν υγείας όπως έχει δηλώσει και ήταν πολύ χαρούμενος που διατηρήθηκε στην μπάντα μετά από αυτή την περιπέτεια.
Από αυτό το θηριώδες άλμπουμ έχουν επιλεγεί τα “Halloween”, “Future world” και “A tale that wasn’t right”. Εντάξει και εγώ αν ήμουν θα επέλεγα τα ίδια και θα πρόσθετα το κολοσσιαίο “Twilight of the gods”. Η μπάντα είναι με “σπασμένα φρένα” σε αυτή την κυκλοφορία και ο Michael Kiske έδινε τον καλύτερο του εαυτό στο σύνολο το άλμπουμ. Η μπάντα ήταν “δεμένη” με την επιτυχία.
Οι Helloween με τον επόμενο δίσκο ενθρονίζονται στην κορυφή
Το δεύτερο μέρος του “Keeper of the seven keys” δεν άργησε να έρθει, μιας και ήταν ήδη έτοιμο λόγικά. Η μπάντα όμως στα εσωτερικά δεν ήταν και στα καλύτερα της. Υπήρχαν διαφωνίες μεταξύ των μελών σχετικά με την όλο και πιο μεγάλη διάρκεια των περιοδειών. Το πιο σημαντικό όμως ήταν οι έντονες διαφορές που υπήρχαν σχετικά με την μουσική κατεύθυνση των μελλοντικών δουλειών.
Το “I want out” ήταν ένα “μήνυμα” του Kai Hansen προς την εταιρεία και τους ίδιους τους Helloween ότι εγκατέλειπε την μπάντα. Εντάξει μετά “κερδίσαμε” τους φοβερούς Gamma Ray και το “Land of the free” και όχι μόνο. Η μπάντα συνέχισε μέχρι και την συναυλία στο Donington και το “Monsters of rock” όπου και εμφανίστηκε μπροστά σε 100000 κόσμο. ίσως η τελευταία συναυλία του Hansen.
Εδώ λοιπόν έχουμε τα “Eagle fly free”, “Keeper of the seven keys”, “March of time”, “I want out” και “Dr Stein”. Έχουμε να κάνουμε σοφές επιλογές συνθέσεων που ουσιαστικά ενθρόνισαν τα αλάνια από το Αμβούργο της Γερμανίας στο θρόνο του Power Metal. Η συνέχεια είχε εκτεταμένες περιοδείες και την αποχώρηση του Kai Hansen.
Από τον “Παράδεισο” στην “Κόλαση”
Η απόλυση του τότε management team, η επιρροή του Rod Smallwood και η συνεργασία με τον Chris Tsangarides έκαναν την μπάντα ένα μεγάλο μπάχαλο. Πάνε στην “παγωμένη” Δανία και ηχογραφούν το “Pink bubbles go ape” στα PUK studios. Καλογυαλισμένη παραγωγή και συνθέσεις εμπορικού χαρακτήρα και όλοι έδω καταλαβαίνουμε γιατί ο Hansen εξαφανίστηκε. Μουσικά χωρίς το όνομα Helloween, είναι ένα καλός Heavy Metal δίσκος με pop αναφορές. Αυτά συμβαίνουν όταν φεύγεις από το “μαντρί” και διώχνεις κόσμο που σε έχει στηρίξει.
Από αυτό το άλμπουμ λοιπόν έχουμε τα “Kids of the century” και “Number one”. Αρκετά είναι. Ο Roland Grapow εδώ έχει αντικαταστήσει τον Kai Hansen. Η κατρακύλα συνεχίστηκε με το “Chameleon” οπου έχουν γίνει ακόμα πιο pop, τα heavy metal στοιχεία έχουν εξαφανιστεί και παίζουν ένα AOR πράγμα με ελάχιστες καλές στιγμές για Helloween.
Από αυτό το άλμπουμ έχουν επιλεξει το “Windmill” και μόνο. Μόνο το “Giants” αξίζει και δεν το επέλεξαν. Ο Roland Grapow έχει αναφέρει σε συνέντευξη του ότι δεν περίσσευαν χρήματα ούτε για τις καθημερινές τους ανάγκες. Οι επιλογές της μπάντας που έδειξαν εμπιστοσύνη σε λάθος άτομα και έδιώξαν αυτούς που τους στήριξαν, έφεραν το σχήμα σε αδιέξοδο. Όμως, η “αναγέννηση” δεν άργησε να έρθει…
