Ανακαλύπτοντας τους Mystery Lights

Θα μπορούσα να βάλω και τίτλο “H πρώτη φορά που άκουσα τους Mystery Lights” αλλά δεν το έκανα. Ας διαβάσετε όμως για το κοκομπλόκο που έπαθα όταν άκουσα το πρώτο τους single…

Ήταν το μακρινό (πλέον) 2015.(Νομίζω, δεν είμαι σίγουρος, τότε έπινα κιόλας). Στην αέναη αναζήτηση για μουσική, έπεσα πάνω στους Mystery Lights. To “Too Many Girls” μου έριξε μια γερή σφαλιάρα.

To κομμάτι τα είχε όλα.

Snotty vocals. Πριμαριστές καθαρές κιθάρες και μια fuzzαριστή από πίσω να σε τσιμπάει σαν κουνούπι. Backing vocals σε αρμονία και διάρκεια σφηνάκι. Επίσης στιχουργικά εναντιώνονταν στο αρχετυπικό borν loser garage στερεότυπο. Ο τύπος παραπονιόταν ότι ζούσαν πολλά κορίτσια σπίτι του. Ξέρω ότι μπορεί να είναι μπελάς αν είναι και η πεθερά μέσα αλλά εδώ η περίπτωση είναι διαφορετική. Συνήθως στο  garage ακούμε για χυλόπιτες και αδικοχαμένες αγάπες. Εδώ ο τύπος το έχει σιχαθεί το σπορ και θέλει να μείνει μόνος. Loser θα πεις και πάλι ΑΛΛΑ με χαρακτήρα και μετά από επιλογή. Βασικές διαφορές. Και το κομμάτι αισθητικά σου έδινε την αίσθηση πως ενώ είναι μουσική που είχε βγει πριν λίγες βδομάδες, νόμιζες πως είναι του τότε.

Και ευθύς αμέσως  μετά από κανα διωράκι που έιχα στο repeat το Τοο Μany Girls, έβαλα και το “Too Tough To Bear” για να ακούσω και το flip side να έχω ολοκληρωμένη αποψάρα (γιατί όλοι έχουν άποψη, είναι σαν τιε κωλοτρυπίδες) για το single. E εκεί μου έπεσε λίγο ακόμα περισσότερο το σαγόνι. Αργόσυρτο garege-psych κομματάρα. Snotty vocals και εδώ αλλά με κορώνες και η fuzzαριστή κιθάρα να κεντάει. Και η 60΄ς αισθητική να σε πνίγει. Με κοφτές κιθαριές και χωρίς πολυλογίες αλλά μόνο έξυπνα σημεία.

(ο uploader εδώ έγραψε τον τίτλο λάθος αλλά δεν πειράζει, κανείς δεν είναι τέλειος ρε)

Ήταν ξεκάθαρα από τις περιπτώσεις

που αμέσως τρέχεις να τις μοιραστείς. Με ποστ στα social σου γιατί νομίζεις πως τους νοιάζει όλους. Αλλά είναι πραγματικά από τις περιπτώσεις που υψώνουν περήφανα το μεσαίο δάχτυλο σε όλους όσους λένε πως το garage και γενικότερα το rawk n roll πέθανε. Όχι μόνο πέθανε, αλλά στη Νέα Υόρκη (τότε ζούσαν εκεί) φαινόταν πως η 60’s φάση της ανατολικής ακτής και η μουσική της έιχε αναζωπύρωση.

Και όσο το άκουγα, τόσο καταλάβαινα και άλλα. Θα μου πεις από 2 κομμάτια ρε μεγάλε πόσα μπορείς να καταλάβεις; Πολλά θα σου πω εγώ. Για μένα ήταν ξεκάθαρες οι επιρροές τους. Eπίσης ήταν ξεκάθαρη η μουσική τους έκφραση. Πατούσαν γερά στα παλιά, αλλά ο ήχος τους είχε μια φρεσκάδα. Ίσως γιατί βάζανε και λίγο punk και λίγο από velvet Underground μέσα. Όσο τους άκουγα, κατάλαβα ότι δώσαν βάση και στο ρυθμικό κομμάτι αρκετά στη μίξη. (Πράγμα που δεν συμβαίνει και τόσο συχνά). Έχει μια παλιακή αισθητική σίγουρα, αλλά κλέινει το μάτι πονηρά σε όλες τις και καλά αναβιωτικές μπάντες που προσπαθούν…

Ίσως αυτό είναι το κάτι extra που τους κάνει να ακούγονται γεμάτοι ψυχή. Ίσως είναι τα ιδιαίτερα φωνητικά του Mike Brandon που παρόλο που δεν τον λες αηδόνι , στάζουν αλητεία και geekness ταυτόχρονα. Μπορεί να είναι και η ιδέα που είχα πως αυτά τα 2 κομμάτια πρέπει να τα παίζουν μόνο όταν είναι ιδρωμένοι και πιωμένοι στα live τους, μέσα σε κάποιο καπνισμένο υπόγειο. Ίσως γιατί αυτό που άκουγα μου έλεγε πως η συνέχεια, αν υπάρχει θα είναι συναρπαστική. (Εδώ και αν δικαιώθηκα και με το παραπάνω). Μπορεί γιατί περίμενα να ακούσω την επόμενη δουλειά για να δω τι θα παρουσιάζανε μετά.

Από ότι ανακάλυψα ψάχνοντας πάραυτα

το single των Mystery Lights ήταν στην Wick Records και μάλιστα ήδη ξεπουλημένο. Η Wick Records για να ξέρετε, είναι το , ας πούμε, rock n roll παρακλάδι της Daptone. Αν το έχετε και δεν το θέλετε, μπορείτε να μου το χαρίσετε, ευχαριστώ πολύ, θα σας φιλήσω και στο μάγουλο προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Είναι δυστυχώς εξαφανισμένο και από τις περιπτώσεις που πρέπει να τα σκάσεις για να το αποκτήσεις.

Aγχώθηκα; Όχι. Κυρίως γιατί είμαι σε κρίσιμη ηλικία (και τότε ήμουν). Στενοχωρέθηκα; Ναι γιατί μου φαινόταν αδιανόητο να μην προλάβω να πάρω κάτι που είχε βγει πριν από λίγο καιρό. C’est la vie που λένε και στο χωριό του μπασίστα μας. Τι να γίνει. Λιώσε το Mp3 μέχρι να δεις τι θα γίνει.

Η αλήθεια είναι πως τους έψαξα και το έψαξα το βινυλιάκι όσο μπορούσα αλλά όταν το τράκαρα, η τιμή του ήταν απαγορευτική. Χρειαζόμουνα καμιά τριανταριά κοακόλες για να το χωνέψω. Βέβαια μετά από λίγο καιρό λυτρώθηκα γιατί βγήκε το πρώτο τους album που περιείχε μέσα τα κομμάτια του single και όταν το κράτησα στα χέρια μου μια βαθιά ανάσα – εκπνοή  ανακούφισης βγήκε από μέσα μου.

Αλλά αυτό είναι μια διαφορετική ιστορία garage psych παλιγενεσίας που με έκανε να χαμογελάω για πολύ καιρό με Α_ΠΙ_ΣΤΕΥ_ΤΑ κομμάτια μέσα ….

Oι Mystery Lights έρχονται στα πολύ κοντά και στη χώρα μας για δεύτερη φορά.  Και μάλιστα με ολόφρεσκο (τρίτο) album. Την πρώτη φορά τους έχασα λόγω άθλιας οικονομικής κατάστασης καθώς το πήρα πρέφα πολύ αργά. Τώρα δεν έχει αλλάξει κάτι στα οικονομικά μεν, έκανα τον προγραμματισμό μου δε… Ελπίζω το Purgatory να το πάρω από τα χεράκια τους. ΑΧΑΣΤΟ