The Silent Rage, μια μπάντα με λαμπρό μέλλον

Οι The Silent Rage από την Αθήνα μας πρόσφεραν έναν εξαιρετικό διάδοχο του επιτυχημένου ντεμπούτο τους, “The Deadless Scourge”, που φέρει το όνομα “Nuances of Life”. Πρόσφατα έγραψα και την άποψή μου για το album, την οποία μπορείς να διαβάσεις ΕΔΩ

Επικοινώνησα με τον Νίκο Σιγλίδη, ιδρυτή και κιθαρίστα της μπάντας. Μας έδωσε περισσότερες πληροφορίες για αυτό τον υπέροχο δίσκο, για το τι συμβαίνει στις τάξεις της μπάντας αυτό τον καιρό αλλά και για το μέλλον.

Καλησπέρα Νίκο, για αρχή θα ήθελα να σου δώσω τα συγχαρητήρια μου για αυτό τον εξαιρετικό δίσκο. Γιατί υπήρξε αυτή η καθυστέρηση σχετικά με την ηχογράφηση του και τελικά την κυκλοφορία του;

N: Κυριάκο, καταρχήν σε ευχαριστώ πολύ για το βήμα που μας δίνεις να μιλήσουμε μέσω του Afternoiz για άλλη μια φορά. Ευχαριστώ επίσης τους αναγνώστες που θα μπουν στη διαδικασία να διαβάσουν αυτές τις γραμμές. Αρχικά όταν τελείωσε η φάση με το “The deadliest scourge” και έπαιξαν κάποια shows από εδώ και από εκεί, αποχώρησαν από τις τάξεις της μπάντας ο προηγούμενος τραγουδιστής και ο κιθαρίστας της μπάντας. Όποτε όπως αντιλαμβάνεσαι υπήρξε μια περίοδος αναζήτησης. Τα παιδιά αποχώρησαν τέλη 2017, αρχές 2018 και τα νέα μέλη εντάχθηκαν μέσα στους επόμενους δέκα μήνες. Δηλαδή πέντε μήνες έκανε να μπει στην μπάντα ο κιθαρίστας, Νίκος Σαρμπάνης, και ο Μιχάλης Ρινακάκης που είναι στα φωνητικά, προστέθηκε στην μπάντα τον Απρίλιο του 2018. Οπότε έκτοτε η μπάντα συνεχίζει με μοναδική αλλαγή που έγινε εν τέλει το 2020 που ήρθε ο Γιώργος Χανιωτάκης στη θέση του Σταύρου Τσιλιβαράκου που ήταν στο μπάσο.

Γιατί μπάντα δίχως ΝΙΚΟ προκοπή δεν κάνει!!!

Οπότε, όταν ήρθε ο Νίκος πρακτικά είχα τελειώσει την διαδικασία της προπαραγωγής του δίσκου και είχε προγραμματιστεί η έναρξη των ηχογραφήσεων τη μέρα αρχικά που έγινε το lock down, είχαμε κλείσει studio για εκείνη την μέρα, 20 ή 28 Μαρτίου δεν θυμάμαι ακριβώς. Όπως αντιλαμβάνεσαι, και να θες, δεν σε αφήνει. Πρακτικά χάσαμε δύο χρόνια, ουσιαστικά ξεκινήσαμε να ηχογραφούμε αφού τελείωσε το πρώτο «κύμα», τον Ιούλιο μέχρι Οκτώβριο του ’20. Δεν γινόταν να το κάνουμε σε φάση lock down γιατί υπήρχαν πολλές μπάντες στο στούντιο, γενικά υπήρχε αναβρασμός. Αργότερα ξανά στο δεύτερο σκέλος όταν άνοιξαν πάλι και ολοκληρώσαμε τον δίσκο μαζί με ηχογραφήσεις τον Οκτώβριο του ’21. Ουσιαστικά αν τα βάλεις όλα κάτω, τα δυο χρόνια ήταν η περίοδος της πανδημίας και άργησε, όπως και ένας χρόνος για την αναζήτηση μελών, τρία χρόνια. Δηλαδή στην ουσία, εμείς υπολογίζαμε να κυκλοφορήσουμε τον δίσκο το ’20 και τώρα να είμαστε σε διαδικασία κυκλοφορίας του τρίτου. Βέβαια, όποιος κάνει σχέδια ξέρεις τι λέει η παροιμία. Και να θέλαμε λοιπόν, εκ του αποτελέσματος δεν γινόταν.

Όπως είχε συμβεί και με τον προκάτοχο σας, “The deadliest scourge”, οι αναφορές σας βρίσκονται και στις δυο ηπείρους. Στο “Nuances of life” από την μια ακούμε αναφορές σε Brainstorm, Rage και Helloween και από την άλλη μου έρχονται «γραμμές» από Jag Panzer και Nevermore. Βέβαια, όλα αυτά μέσα από την ήδη διαμορφωμένη από το ντεμπούτο σας, μουσική προσωπικότητα και προσανατολισμό. Συμφωνείς;

N: Κοίταξε, θα το θέσουμε διαφορετικά, το ντεμπούτο τι σου έφερε στο μυαλό?

Το ντεμπούτο σας μου θύμισε μια μίξη Ευρωπαϊκού και Αμερικάνικου Heavy/Power Metal. Helloween σε μελωδίες και αρκετά Nevermore.

N: Πολύ ωραία, άρα όπως διαπιστώνεις το Nevermore στοιχείο παραμένει. Το πιο Nevermore κομμάτι που υπάρχει μέσα στο “Nuances of life” είναι το “Exhaling fear”, πιο Nevermore meets Sanctuary δεν γίνεται. Από εκεί και πέρα όσον αφορά τις επιρροές, από την Ευρώπη είναι οι Rage, Brainstorm όπως πολύ σωστά ανέφερες, Primal Fear, Judas Priest που είναι όλος ο «κόμβος» αυτός. Από τις ΗΠΑ μπορείς να πεις ότι έχουμε ένα «κράμα» από το φάσμα του κλασσικού Heavy Metal, όπως είναι το “Scarlet dawn” στο οποίο συμμετέχει ο Harry Conklin των Jag Panzer, οπότε ενδόμυχα το να χρησιμοποιήσουμε τον Tyrant ήταν και κάτι που το προδίδει. Αναφορικά με το “Another fallen dreamland” στο οποίο συμμετέχει ο Stu Block, είναι ένα πιο European power metal κομμάτι. Αν και έχει «πινελιές» μέσα και από τον χώρο των ΗΠΑ. Οπότε στην ουσία εμείς, αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε είναι να φτιάξουμε τον δικό μας ήχο! Κάτι για το οποίο πασχίζουν οι περισσότερες μπάντες. Ωστόσο δύσκολα επιτυγχάνεται στις μέρες μας. Και να ξέρεις ότι αυτά τα riff που ακούς, είναι χαρακτηριστικό δείγμα της μουσικής των The Silent Rage.

Ναι, θα συμφωνήσω, όπως σου είπα και πρωτύτερα από το ντεμπούτο σας κιόλας είχα διαπιστώσει κάποια πράγματα. Δηλαδή, ότι ναι μου θυμίζουν κάποια πράγματα τα riffs αλλά κομμάτι με κομμάτι έτσι όπως χτίζεται ο δίσκος, λες «Εδώ είμαστε, αυτό είναι The Silent Rage».

Ν: Ξέρεις εμείς αυτό που προσπαθούμε πάντοτε να κάνουμε είναι να φιλτράρουμε τις επιρροές μας. Υπάρχουν σημεία με έντονες επιρροές απο Iced Earth, δεν θα το κρύψουμε. Δηλαδή, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην γουστάρει Iced Earth, ανεξαρτήτως των πολιτικών φρονημάτων ή οτιδήποτε έχει να κάνει με τον Jon Schaffer. Ένα τέτοιο κομμάτι είναι το “The serpent lord”. Έχουμε στοιχεία μέσα που προέρχονται από τον χώρο του μελωδικού death metal, Amon Amarth και Dark Tranquillity, τα οποία είναι φιλτραρισμένα με τέτοιο τρόπο που δεν φαίνονται προς τα έξω. Προσπαθούμε να τα φιλτράρουμε με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να δημιουργήσουμε την δική μας μουσική ταυτότητα. Επιρροές δεν γίνεται να πει άνθρωπος ότι δεν υπάρχουν, μέχρι και οι Iron Maiden και οι Judas Priest διαθέτουν. Το θέμα είναι να τα φτιάχνεις με τέτοιο τρόπο ώστε να προσφέρεις κάτι διαφορετικό και να μην είσαι μπάντα του σωρού.

Ας πάμε λίγο στις αλλαγές στο Line up, τον Μιχάλη τον θυμάμαι από τους Event X Horizon μια μπάντα που είχε έδρα το Ηράκλειο Κρήτης

Ν: Ε ναι, είναι και διπλανός νομός. Ρέθεμνος με Ηράκλειο τι είναι, μια ώρα δρόμος (γέλια)

Aπό την άλλη ο Νίκος και ο Γιώργος έχουν μια εξαιρετική προϋπηρεσία. Ποιοι ήταν οι λόγοι που ο Steve αποχώρησε από την μπάντα και με ποια κριτήρια επιλέχθηκαν τα νέα μέλη; Πόσο δύσκολο είναι σε μια σκηνή σαν την Ελληνική, να κρατηθεί ένα σταθερό σχήμα;

N: Λοιπόν, η μπάντα είναι πολλά χρόνια και έχουν γίνει πολλές αλλαγές σε μέλη. Όταν ο Steve με τον Κώστα Κρίκο αποφάσισαν να αποχωρήσουν, αυτό έγινε καθαρά για οικονομικούς λόγους. Τα παιδιά πέρα από τους The Silent Rage, έπαιζαν και στους Voidnaut, δεν γινόταν να συντηρήσουν δυο μπάντες.

Δεν μαλώσαμε, μπορούμε να πούμε καλύτερα ότι ήταν μουσικές διαφορές παρά οικονομικοί.

Δηλαδή, θέλω να αφοσιωθώ περισσότερο σε αυτό το σχήμα και αυτό ήταν το πιο σωστό. Οι σχέση μας με τα παιδιά είναι τέλεια, δηλαδή έχουμε παίξει και live μαζί, δηλαδή είναι σαν αδέρφια. Με τον Steve γνωριζόμαστε 20 χρόνια, δηλαδή πριν ενταχθεί καν στην μπάντα, οπότε δεν μπορείς να κρατήσεις κακές σχέσεις. Τώρα σχετικά με τον Νίκο και τον Γιώργο, ο Νίκος πριν τους The Silent rage έπαιζε σε κάποιες άλλες μπάντες, κυρίως διασκευών. Ο Γιώργος παίζει στους DivUrge και αυτή την στιγμή παίζει και στους Fatalism η οποία είναι μια death metal μπάντα, οι οποίοι αναμένεται να κυκλοφορήσουν τη νέα τους δουλειά, οπότε stay tuned.

«Γουστάρω, θα έρθω ένα Σ/Κ στην Ελλάδα να κάνουμε ένα δοκιμαστικό»

Το καλό της υπόθεσης με τον Γιώργο και τον Νίκο είναι ότι «δέσαμε» αυτόματα μαζί. Ο Μιχάλης δε, μπορώ να πω κάτι που δεν το έχω αναφέρει γενικά σε συνεντεύξεις. Στην Ελλάδα όταν προσπαθήσαμε να βρούμε γενικότερα τραγουδιστή, εισπράξαμε πολλές αρνητικές απαντήσεις. Πήραμε πολλές “αγνοήσεις” αν θες. Όμως, ο Μιχάλης όταν άκουσε το υλικό, είχαμε να τα πούμε και χρόνια γιατί ο Μιχάλης διαμένει μόνιμα στη Σουηδία, άκουσε το υλικό είπε «Γουστάρω, θα έρθω ένα Σ/Κ στην Ελλάδα να κάνουμε ένα δοκιμαστικό». Ήρθε και ήταν σαν παίζουμε χρόνια. Γενικότερα όταν έχουμε ένα live ο Μιχάλης έρχεται μια δυο μέρες πριν, κάνουμε τις πρόβες μας και τραβάμε να πάμε να εμφανιστούμε. Οπότε η επιλογή του, δεν ήταν λύση ανάγκης, ήταν η φάση ότι στέλνοντας τα demo με τη δική του φωνή ακουγόντουσαν τέλεια. Είπαμε να το δούμε και από κοντά.

Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησης σου…

Στην Ελλάδα δυστυχώς ή ευτυχώς, μάλλον δυστυχώς πάντοτε υπάρχει ένας «πυρήνας» γύρω από τον οποίο περιστρέφεται μια μπάντα.

Αυτός κρατάει την μπάντα για το πως θα μείνει «ζωντανή». Στην προκειμένη περίπτωση, αυτός είμαι εγώ, εγώ ξεκίνησα αυτή την μπάντα από το 2006, δηλαδή αν το βάλουμε κάτω κοντεύουμε σχεδόν την εικοσαετία ως ύπαρξη. Όμως όχι με δισκογραφική μορφή, δηλαδή αυτή η μορφή ξεκινάει τακτικά το 2016 με την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου. Υπάρχουν κάποια demo και EP’s στο παρελθόν αλλά μέχρι εκεί. Οπότε το να βρεις μουσικούς με τους οποίους να μοιράζεστε ένα κοινό όραμα και κοινή όρεξη στο να πάνε να παίξουν πέντε πράγματα μαζί σου είναι πολύ δύσκολο, αλλά αν τους βρεις όλα μπαίνουν σε μια ρότα. Εγώ νομίζω ότι με την παρούσα σύνθεση της μπάντας, αυτή η ρότα έχει βρεθεί.

Οπότε το να βρεις μουσικούς με τους οποίους να μοιράζεστε ένα κοινό όραμα και κοινή όρεξη στο να πάνε να παίξουν πέντε πράγματα μαζί σου είναι πολύ δύσκολο, αλλά αν τους βρεις όλα μπαίνουν σε μια ρότα. Εγώ νομίζω ότι με την παρούσα σύνθεση της μπάντας, αυτή η ρότα έχει βρεθεί.

Παραμείνετε σταθεροί στην επιλογή σας να προτιμήσετε τα Devasoundz Studios για μια ακόμη φορά. Υπήρξε μια διαφορετική προσέγγιση αυτή την φορά, από τον προηγούμενο δίσκο;

N: Κοίταξε σε σχέση με το ντεμπούτο, ο Φώτης μου είχε αναφέρει «Κοίταξε να δεις, για τον επόμενο πρέπει να ακολουθήσεις πέντε βασικούς κανόνες» για το πως θα εξελιχθεί το άλμπουμ ηχητικά. Αυτούς τους πέντε βασικούς κανόνες πήρα και έγραψα το “Nuances of life”, όπως άλλους πέντε κανόνες μου έχει δώσει τώρα για να γράψω τον επόμενο. Παίρνοντας λοιπόν τα στοιχεία μας ο Φώτης ως «οδηγό», κάτσαμε και γράψαμε αν θυμάμαι καλά 13-14 κομμάτια. Από τα οποία τα 12 αποτελούν το άλμπουμ, τα άλλα δυο δεν τα χρησιμοποιήσαμε καν. Η προσέγγιση λοιπόν ήταν ως αφορά τον ήχο περισσότερο, πως δηλαδή θα βελτιώσουμε τον ήχο μας και πως θα βελτιώσουμε κάποια πράγματα μέσα σε αυτόν.

Ο Φώτης έδωσε και αυτός πολύτιμες ιδέες και το αποτέλεσμα είναι αυτό που ακούτε πλέον.

Δηλαδή στην ουσία είναι μια δουλειά κατά βάση της μπάντας, αλλά και ο Φώτης έδωσε αυτό που πρέπει να κάνει ένας παραγωγός, δηλαδή να πάρει μια πρωτόλεια μορφή και να την εξελίξει σε αυτό που ακούμε τώρα. Είτε έχει να κάνει αυτό με μουσικές ιδέες, είτε με φωνητικές μελωδίες, είτε έχει να κάνει με οτιδήποτε.

Πως ωφέλησε η μεταπήδηση σας από την Σαλονικιώτικη Alone Records προς την Ιταλική Scarlet Records; Ποια τα κριτήρια της προτίμησης αυτής;

N: Κοίταξε να δεις ο Μανώλης πάντοτε, ο Μανώλης Εμμανουηλίδης, αυτός που έχει την Alone Records ήταν αυτός που μας έδωσε ένα βήμα για να κυκλοφορήσουμε τον πρώτο μας δίσκο. Είμαστε ευγνώμονες για αυτόν, γιατί χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε πολλά πράγματα. Τον ευχαριστούμε πολύ για την όλη του βοήθεια και προσπάθεια και πάντοτε οτιδήποτε χρειαστεί εμείς θα είμαστε δίπλα του. Η απόφαση να επιλέξουμε μια άλλη εταιρεία αυτή την φορά ήταν καθαρά γιατί είχαμε συμβόλαιο με την Alone Records για ένα δίσκο, τελείωσε το άλμπουμ, του στείλαμε το άλμπουμ, δεχτήκαμε προσφορές και από άλλες εταιρείες πέρα της Scarlet και η εταιρεία που πάσχιζε περισσότερο να μας εντάξει στο billing της ήταν η Scarlet Records.

Με τους όρους της οι οποίοι ήταν ευνοϊκοί τόσο για αυτούς όσο και για εμάς.

Τα βρήκαμε ακριβώς στη μέση, δεν πήραν πολύ καιρό οι συζητήσεις, τους είπαμε τι θέλουμε, μας είπαν τι θέλουν, τα βρήκαμε και ολοκληρώθηκε η συνεργασία. Η συνεργασία αν δεν κάνω λάθος θα είναι για τρία άλμπουμ. Το θέμα είναι λοιπόν ότι η Scarlet μας πήρε από το χέρι, ώστε να μας κάνει rebrand, δηλαδή να μας μάθει μεγαλύτερο κοινό. Να φανταστείς ότι έχουμε λάβει κριτικές από χώρες που δεν είχαμε επαφή, έχουμε λάβει θετικές, αρνητικές, δηλαδή έχει «παίξει» το όνομα των The Silent rage, το οποίο για εμάς αυτό είναι το πιο σημαντικό. Αυτό το βλέπουμε κιόλας και από το merchandise μας, δηλαδή φεύγει υλικό σε χώρες και λες «Τι έγινε τώρα;», για παράδειγμα Εκουαδόρ, που θα ήξερα δηλαδή εγώ κάποιον στο Εκουαδόρ να πουλήσω βινύλιο. Είναι όλα hand to hand, σε παίρνει η εταιρεία από το χέρι και πάμε. Έχεις ένα Α’ υλικό, σου δίνω μια Α’ ώθηση. Είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι από την Scarlet πραγματικά, δεν θα μπορούσαμε να επιλέξουμε κάτι καλύτερο.

Αυτό το βλέπουμε κιόλας και από το merchandise μας, δηλαδή φεύγει υλικό σε χώρες και λες «Τι έγινε τώρα;», για παράδειγμα Εκουαδόρ, που θα ήξερα δηλαδή εγώ κάποιον στο Εκουαδόρ να πουλήσω βινύλιο. Είναι όλα hand to hand, σε παίρνει η εταιρεία από το χέρι και πάμε.

Για να πάμε τώρα στις συμμετοχές που έχουμε στο δίσκο. Στο “Scarlet dawn” έχουμε την συμμετοχή του «τανκ» των θρύλων του Αμερικάνικου παραδοσιακού Heavy/Power Metal, Harry Conklin. Στο “Another fallen dreamland” έχουμε την συμμετοχή του εξαιρετικού Stu Block ο οποίος ήταν για χρόνια στους Iced Earth αλλά και στους αγαπημένους μου, Into Eternity. Τέλος έχουμε την συμμετοχή του πολυτάλαντου Bob Katsionis στο “Black Monday. Πως βοήθησαν στο τελικό αποτέλεσμα αυτές οι συμμετοχές;

N: Λοιπόν, κοίταξε να δεις, ο Tyrant ήταν ο πρώτος με τον οποίο συζητήσαμε, γνωριζόμασταν αρκετά χρόνια μιας και με την δημοσιογραφική ιδιότητα είχαμε πραγματοποιήσει συνεντεύξεις για τους Jag Panzer. Είχε εμφανιστεί στην Αθήνα σε ένα live των The Three tremors στους οποίους τραγουδάει επίσης και συζητήσαμε και του προτείναμε να συμμετάσχει σε ένα κομμάτι. Του το στείλαμε, το άκουσε, τελείωσε. Για το “Another fallen dreamland” είχαμε σκεφτεί αρκετές φωνές. Όταν είχαμε επικοινωνήσει με τον Stu με τον οποίο έχουμε μια μακροχρόνια φιλική σχέση. Του το στείλαμε, δέχτηκε επιτέλους – σοβαρός επαγγελματίας. Το έγραψε, μας είπε ότι έχει χρόνο από τότε μέχρι τότε. Δεν αλλάξαμε ούτε νότα, όπως και στον Tyrant άλλωστε. Νομίζω ότι έχουν προσφέρει και οι δυο στα ντουέτα ένα ιδιαίτερο touch. Δεν μπορώ να φανταστώ τα κομμάτια χωρίς τις φωνητικές τους μελωδίες μέσα, όπως δεν μπορώ να σκεφτώ το “Black Monday” δίχως τον Μπάμπη. Ο Μπάμπης αποτελεί έναν σημαντικό ρόλο στο κομμάτι, ο Νίκος μεν έγραψε την μουσική σε αυτό, στίχους κατά βάση εγώ και με την βοήθεια του Μιχάλη.

Όμως τα πλήκτρα δίνουν την όλη ατμόσφαιρα, δεν θα μπορούσε το συγκεκριμένο κομμάτι να είναι χωρίς ατμόσφαιρα γιατί είναι τέτοια η φύση του ύφους των στίχων του που είναι αφιερωμένοι στα 103 θύματα της πυρκαγιάς στο Μάτι, οπότε έπρεπε να είναι κάτι το ιδιαίτερο.

Άλλωστε, ποιος καλύτερος από τον Μπάμπη για να παίξει πλήκτρα σε ένα τόσο ιδιαίτερο κομμάτι;

Όχι όχι, ο Μπάμπης είναι πολλά χρόνια στη σκηνή, με πολλές συνεργασίες, ανοικτόμυαλος και πολυτάλαντος.

Ν: Όταν του προτείναμε το κομμάτι, ήταν σε φάση στείλε μου το κομμάτι, να το γράψω, να στο στείλω. Οι μακροχρόνιες φιλίες πολύ απλά αποδίδουν.

Θα συμφωνήσω απόλυτα σε αυτό και από εμπειρίες δικές μου. Μπορεί με τον άλλον να έχεις να μιλήσεις μήνες για τον ΑΒ λόγο αλλά όταν χρειαστείς την βοήθεια του να είναι δίπλα σου, το ίδιο και εσύ για αυτόν. Είναι ένα αλισβερίσι.

N: Ούτως ή άλλως, η ζωή δεν είναι ένα αλισβερίσι;

Ουσιαστικά ναι.

N: Βοήθα με να σε βοηθήσω να κάνουμε πέντε πράγματα μαζί. Αν θες να τα κάνεις μόνος σου, μπορείς να τα κάνεις μόνος σου.

Πιστεύω ότι ο νέος σας δίσκος είναι πολυποίκιλος. Έχει μέσα όσα θέλει να ακούσει ένας ακροατής του είδους και είμαι της άποψης ότι είναι αρκετά σκαλοπάτια παραπάνω από το εξαιρετικό σας ντεμπούτο σε εξέλιξη. Δηλαδή, στο “Defy the headhunters” μου ήρθαν στο νου οι Conception και στο ομώνυμο οι Fates Warning με κάτι ψήγματα από Queensryche. Οι Judas Priest στα “Black Monday”, “The man in the mirror”, “Crows fly back” και στο “Carve your rage”. Και τέλος να αναφέρω τους Nevermore στο “Ghost of wayward God”, το οποίο είναι και στην κορυφή των προτιμήσεων μου για το άλμπουμ. Μιλάμε για ένα δίσκο που πιάνει πολλές άκρες και δίνει ένα θαυμάσιο αποτέλεσμα, πως βγήκε αυτό μέσα από την διάρκεια των ηχογραφήσεων και πως βοήθησε η παραγωγή την οποία και την θεωρώ το έκτο μέλος σας;

N: Στο “Ghost of wayward god” θα μπορούσα να πω εγώ από την άλλη είναι πιο Halford φάση, δηλαδή όταν το συνθέταμε σκεφτόμασταν να γίνει αυτό ντουέτο, κάτι ανάλογο δηλαδή σαν το “The one you love to hate”. Δηλαδή να βάλουμε τον Μιχάλη να ερμηνεύσει μαζί με κάποιον άλλον performer, αλλά ο Μιχάλης το λάτρεψε το κομμάτι, δηλαδή το θέλω δικό μου, μόνο δικό μου. Είναι πιο κλασσικό heavy metal, δηλαδή πιο Halford, πιο Dickinson, δηλαδή πιο προς τα εκεί.

Το οποίο μπορώ να σου πω ότι είναι στα αγαπημένα μου από το άλμπουμ.

Ν: Ποιο είναι αυτό που πιάνει «κορυφή παγόβουνου»;

Το “Defy the headhunters”, ήταν συνέχεια στο repeat μάλλον για τις επιρροές που έχει από Fates Warning, μιας και είμαι φανατικός της μπάντας χρόνια τώρα.

N: Μιλάμε για έναν δίσκο που πιάνει πολλές άκρες και έχουμε αυτό το θαυμάσιο αποτέλεσμα. Από το πώς βγήκε αυτό κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων και πως βοήθησε σε αυτό ο Φώτης ως παραγωγός. Με αυτή την ιδιότητα τον θεωρώ ως έκτο μέλος σε μια μπάντα. Όσον αφορά τα κομμάτια, κάναμε πολύ καλό φιλτράρισμα κατά την διάρκεια της προπαραγωγής. Αυτόν τον δίσκο τον συνθέσαμε κατά βάση εγώ και ο Νίκος ο οποίος πρόσφερε και τρεις συνθέσεις. Ο Νίκος έχει συνθέσει μουσικά το “Exhaling fear”, το “Black Monday” και το “Defy the headhunters” είναι αποκλειστικά δικά του. Έχουμε γράψει κάποια άλλα μαζί όπως είναι το ομώνυμο και “Carve your rage”. Από την άλλη εγώ έχω γράψει “Serpent lord”, “Crows fly back”, “Another fallen dreamland”, “Code of destruction”, “Scarlet dawn”, “The man in the mirror” και το “Ghost of a wayward god”. Οπότε δουλεύει η «χημεία». Σχετικά με τον επόμενο δίσκο. Έχουμε αρχίσει να γράφουμε και οι τρεις μαζί, εγώ, ο Νίκος και ο Γιώργος. Οπότε θα είναι ακόμα πιο περίεργος, ίσως να είναι ακόμα και πιο σκοτεινός. Να φανταστείς ότι η εταιρεία, μας χαρακτηρίζει Dark Hellenic Power Metal. Τώρα κατά πόσο ισχύει αυτός ο χαρακτηρισμός δεν μπορώ να το γνωρίζω.

Απο περιοδείες τι έχετε στα σκαριά; Ετοιμάζετε κάτι στην Ευρώπη;

N: Κοίταξε λόγω καταστάσεων και συγκυριών, επειδή ο Νίκος αυτή την στιγμή υπηρετεί την στρατιωτική του θητεία, δεν μπορέσαμε να πραγματοποιήσουμε πάρα πολλά shows για την προώθηση του δίσκου. Φέτος είχαμε το Ghostlands and Ravenlands, δήλαδη το φεστιβάλ το οποίο διοργανώνει η μπάντα και το οποίο θα πραγματοποιήθει ξανά σε λίγους μήνες, στις 28 Ιανουαρίου. Μετά από αυτό, το μοναδικό show που ήρθε μετά ήταν το support act στους Kamelot λίγο πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος μας. Το μοναδικό που έχει κλειστεί αυτή την ώρα είναι η εμφάνιση της μπάντας στο Dragon’s cry festival στη Βιέννη τον Απρίλιο (σ.σ. 20 Απριλίου, Szene Wien). Στο οποίο θα εμφανιστούμε με τους Dragony, Roadwolf, τους Alia Tempora από την Τσεχία, Mythouard και Extreme mind. Δηλαδή τέσσερις μπάντες από την Αυστρία και δύο από το εξωτερικό. Κοιτάζουμε να βρούμε τίποτα σε καμία διπλανή χώρα, μπας και το συνδυάσουμε, ώστε να γίνει ένα μικρό tour. Αυτή την στιγμή όμως όλα είναι σε συζητήσεις.

Υπάρχει ήδη νέο υλικό για το επόμενο άλμπουμ; Αν ναι, έχεις ιδέα σε τι πλαίσια θα κινείται;

Ν: Επίσης, θα ήθελα να σημειώσω δυο πράγματα που δεν αναφέρθηκαν για το άλμπουμ. Πρώτον, για το φανταστικό artwork που έχει κάνει ο Γιάννης Νάκος της Remedy art. Έχει δουλέψει με μπάντες όπως οι Evergrey, Kamelot, Oceans of Slumber κτλ. Με τον Γιάννη όταν συναντηθήκαμε και μας έδειξε το εξώφυλλο που είχε κατά νου για εμάς, πάθαμε ένα απόλυτο σοκ. Κάναμε μια πολύ μικρή αλλαγή και ήταν ακριβώς αυτό που επιθυμούσαμε. Πραγματικά ο Γιάννης έχει κάνει φανταστική δουλειά.

Το όνομα του Γιάννη φαίνεται όλο και περισσότερο σε πάρα πολλά artwork γενικά, είναι ένας εξαιρετικός επαγγελματίας.

N: Κοίταξε εμείς θέλουμε ο τίτλος του δίσκου να απεικονίζεται όσο περισσότερο γίνεται. Τώρα το “Nuances of life” με τα χρώματα που έχουν επιλεγεί για τον δίσκο είναι ακριβώς αυτό που θέλαμε. Θα ήθελα να σημειώσω αναφορικά με τον δίσκο και τη συνεργασία που είχαμε με τον Μπάμπη (Bob Katsionis). Πέρα από το μουσικό κομμάτι, στη δημιουργία του video clip του “Serpent lord”. Με τον Stefano Mastronikola δουλέψαμε πάνω στα lyric videos που έγιναν για λογαριασμό του “Another fallen dreamland” και του “Black Monday”. Κι εκείνος έκανε φανταστική δουλειά επίσης. Ο Stefano είναι ένας Ιταλός καλλιτέχνης ο οποίος τώρα ξεκινάει σιγά σιγά να δημιουργεί. Μείναμε απόλυτα ευχαριστημένοι από την δουλειά του. Τώρα αναφορικά με το τρίτο άλμπουμ… Δουλεύουμε πάνω σε αυτόν ώστε να μην μας πάρει πάλι επτά χρόνια για να κυκλοφορήσει. Ευελπιστώ μέχρι τις αρχές του ’25 να έχει κυκλοφορήσει. Έτσι θέλω να πιστεύω, τουλάχιστον να δώσουμε δυο χρόνια off μεταξύ των δυο άλμπουμ.

Νίκο, είσαι αρκετά χρόνια στο κουρμπέτι. Πόσο δύσκολο είναι για μια μπάντα να τα βγάλει πέρα στη σημερινή εποχή; Διαπιστώνουμε αρκετές μπάντες να ζορίζονται financially. Πρόσφατα είχαμε ακύρωση περιοδείας των Flotsam and Jetsam και παράπονο του Bill Kelliher (Mastodon) ότι υπάρχουν ζόρια στην οικονομική κατάσταση. Πολύς κόσμος τον κατέκρινε, ως αχάριστο. Ποια η άποψη σου;

Ν: Κοίταξε να δεις, αναφορικά με τις περιοδείες αυτό που βλέπεις σε μεγαλύτερες μπάντες. Δυστυχώς ο κόσμος δεν τιμά την προπώληση τις περισσότερες φορές και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Όταν ένας διοργανωτής διαπιστώνει ότι δεν έχει προπώληση το event και όλοι περιμένουν να πάνε να αγοράσουν το εισιτήριο στην πόρτα, δεν μπορεί να γνωρίζει τι να περιμένει. Μπορεί να πάρουν εισιτήριο 20 άτομα και ο διοργανωτής για να βγάλει τα λεφτά του να θέλει 350. Αντιλαμβάνεσαι ότι δεν γίνεται, γιατί μιλάμε για χιλιάρικα, δεν είναι παίξε γέλασε. Όσον πιο μικρή η μπάντα, τόσο πιο εύκολο να διοργανωθεί. Όσο πιο μεγάλη μπάντα, τόσο πιο δύσκολο. Πολλές μπάντες έχουν ακυρώσει στη χώρα μας. Ήταν να έρθουν και δεν μπορούν να επιλέξουν ξανά να έρθουν, για παραπλήσιους λόγους. Από την άλλη αυτό που είπε ο Bill, από όσο ξέρω δηλαδή και αν δεν είμαι τόσο λάθος, ότι και αυτός και οι συμπαίχτες του, ζουν από την μπάντα. Πληρώνουν τα πάντα μέσα από την μουσική τους, όλα. Δηλαδή στην ουσία είναι το day job τους. Και δεν είναι πολύ εύκολο να σε συντηρήσει το day job σου, εγώ τον καταλαβαίνω, δεν μπορώ να τον κατακρίνω.

Στη δίκη μας περίπτωση και οι πέντε μας έχουμε κανονικές δουλειές και μέσα από αυτές τις δουλειές προσπαθούμε να κάνουμε ότι μπορούμε για να τροφοδοτήσουμε το όνομα μας προς τα έξω.

Και εγώ όπως και οι υπόλοιπες μπάντες της Ελληνικής σκηνής είμαστε στην ίδια μοίρα. Δεν νομίζω ότι κάποιος μπορεί να ζήσει από την μουσική, εκτός κι αν είσαι Rotting Christ, Septic Flesh και Firewind.

Επίσης, σίγουρα θα έχεις διαπιστώσει, αρκετές πολύ ποιοτικές μπάντες από την Ελλάδα, ζορίζονται να βγουν προς τα έξω. Πιστεύεις ότι είναι θέμα τύχης;
Δεν υπάρχουν πια κότσια και θέληση ή δεν κάνουν τις θυσίες που θα χρειαστούν σίγουρα για αρκετά χρόνια για να φτάσουν το επίπεδο άλλων μπαντών του χώρου;

Ν: Κοίταξε σίγουρα θέλει πάρα πολλή δουλειά και αρκετό «κυνήγι». Κοίταξε για να καταφέρεις να βγεις έξω, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Δηλαδή πρέπει να έχεις και άστρο, πρέπει να είσαι καλός, να έχεις τα προσόντα έτσι ώστε να πετύχεις. Υπάρχουν αρκετές μπάντες που έχουν πετύχει στο εξωτερικό, δεν χρειάζεται να αναφέρουμε, γνωρίζουμε όλοι λίγο πολύ ποιοι είναι. Αυτές οι μπάντες μόχθησαν πολύ, διοργανώνουν περιοδείες, κάνουν headliner περιοδείες. Αυτή είναι η ευχή κάθε μουσικού πιστεύω, να περιοδεύσει στο εξωτερικό. Άλλωστε για να μπορέσεις να περιοδεύσει στο εσωτερικό, πρέπει να έρθεις εισαγόμενος, αυτό είναι de facto.

Ο Έλληνας έχει την ξενομανία του, γουστάρει το ξένο περισσότερο από το εγχώριο.

Αυτό φαίνεται και στα local events, πόσοι πηγαίνουν να παρακολουθήσουν μια εγχώρια μπάντα και πόσοι όχι. Όποτε το να προσπαθείς να κάνεις όνειρο σου πραγματικότητα είναι το πιο δύσκολο πράγμα στη σημερινή εποχή. Θέλει να δαπανήσεις χρήματα. Έχει βγει πλέον η μόδα που πληρώνεις για να παίξεις σε ένα show. Υπάρχουν πολλοί διοργανωτές που ζητάνε λεφτά για να παίξεις support σε μια μπάντα. Δεν μιλάμε για μια περιοδεία, γιατί εκεί πρέπει να καλύψεις κάποια έξοδα. Αλλά το να πληρώνεις κάποια show για να παίξεις, δεν συμφωνώ.

Θυμάμαι παλαιότερα, και διόρθωσε με αν κάνω λάθος, μια μπάντα πλήρωνε την μεγαλύτερα μπάντα για να συμμετάσχει σε ένα tour.

Ν: Ισχύει ακόμα αυτό, στην ουσία πληρώνεις τα έξοδα του λεωφορείου σου. Εμείς σου παρέχουμε να εμφανιστείς σε μεγάλο κοινό, να πουλήσεις merchandise κτλ

Πόσο πιστεύεις ότι έχει αλλάξει η κατάσταση στην Ελλάδα την τελευταία εικοσαετία σε φεστιβάλ, αριθμό εξειδικευμένων στούντιο για την μουσική μας και ανθρώπων που ασχολούνται με το «κομμάτι» το οικονομικό και ίσως το σημαντικότερο, το marketing κάθε μπάντας. Για παράδειγμα, είμαι από τους οπαδούς των Iron Maiden, που καλώς ή κακώς, η επιτυχία τους οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις συμβουλές του Rod Smallwood. Μήπως λείπουν τέτοιοι άνθρωποι από την χώρα μας; Μήπως δεν φτάνει πια το ατόφιο ταλέντο;

Ν: Αναφορικά με τους χώρους συναυλιών την τελευταία εικοσαετία. Όντας λοιπόν οπαδός από τα δεκατέσσερα μου ακούγοντας αυτή την μουσική και είμαι τριανταοκτώ – αλλά και σαν περιοδικό που κλείνουμε τα δεκαεννέα χρόνια – έχω παρατηρήσει πάρα πολλά πράγματα να έρχονται να φεύγουν και κάποια να μένουν σταθερά. Κάποια φεστιβάλ έχουν πάρει την κατιούσα και κάποια άλλα ανεβαίνουν, μέρα με την μέρα, με τις πράξεις τους οπότε υπάρχει μια μικρή εξέλιξη.

Ευτυχώς πλέον δεν υπάρχει και το μονοπώλιο που υπήρχε πριν αρκετά χρόνια, το διαφορετικό έχει αρχίσει και βοηθάει.

Τώρα όσον αφορά το μάρκετινγκ που με ρώτησες… Το μάρκετινγκ βοηθάει στο πως θα πλαισιώσεις και πως θα πλασάρεις μια μπάντα. Απο το πως θα ποστάρεις μια κριτική, πως θα ποστάρεις μια φωτογραφία στα social media μέχρι και την ώρα που θα γίνει αυτό και πόσος κόσμος θα το δει. Όλα αυτά έχουν να κάνουν με το πόσο καλή είναι η μουσική σου, δεν χρειάζεται μόνο το public relations. Χρειάζεται και η μπάντα να παίζει. Δηλαδή και χωρίς τα προαναφερθέντα, μπορεί κάποιος να ακούσει την μπάντα και να πει «Εγώ αυτούς τους θέλω». Βέβαια πρέπει να μοχθήσει και η ίδια. Tόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, υπάρχουν οι μπάντες «φραπέ». Kαθόμαστε, φτιάχνουμε τον φραπέ μας και περιμένουμε. Υπάρχει μια παροιμία που λέμε ότι αν δεν βρέξεις *&#$, ψάρι δεν πιάνεις. Κοινώς, αν δεν μοχθήσεις, δεν πρόκειται να ανταμειφτείς. Εμείς προσπαθούμε συνέχεια, δεν έχουμε σταματήσει. Σχετικά με τα εξειδικευμένα στούντιο, έχουν γίνει μεγάλες αλλαγές.

Βέβαια το μόνο που με λυπεί είναι ότι παλαιότερα τα στούντιο ήταν προβάδικα/στούντιο ηχογραφήσεων. Τώρα έχουν καταντήσει πια να είναι προβάδικα μόνο για τον ιδιοκτήτη.

Δεν υπάρχουν τόσες νέες μπάντες να βγουν έξω να παίξουν, έχουν σταματήσει να βγαίνουν νέες μπάντες. Το οποίο εμένα αυτό με στεναχωρεί, δεν βγαίνουν πια με τον ρυθμό που έβγαιναν. Ναι μεν ήταν μπάντες σωρού, αλλά έβγαιναν μπάντες.

Αυτά από μένα φίλε Νίκο, θα ήθελα να τελειώσεις την συνέντευξη με ένα μήνυμα στους αναγνώστες του Afternoiz.gr.

N: Σας ευχαριστώ όλους για την υποστήριξη. Τόσο εσένα Κυριάκο όσο και το υπόλοιπο team του Afternoiz.gr όλα αυτά τα χρόνια που μας στηρίζουν. Είναι πάρα πολύ σημαντική η βοήθεια σας και του κόσμου εκεί έξω. Ελπίζω να τους αρέσει το “Nuances of life”. Αν δεν το έχουν ακούσει μπορούν να επισκεφτούν το site μας www.thesilentrage.com . Έχει όλα τα διαθέσιμα links για να μπορέσουν να ακούσουν (Spotify, youtube κτλ) και να δουν ποιοι είναι αυτοί οι The Silent Rage τέλος πάντων, για τι μας μιλάνε.