Μπορεί να περάσαμε ανά τους αιώνες με τον Δάντη, τον Poe, τον Καββαδία, την Πολυδούρη, τον Λόρκα ακόμα και τον Ντίκενς και όλα αυτά να χάθηκαν ή και να δημιούργησαν μέσα στο κεφάλι μας, σίγουρα όμως η ποίηση άγγιξε τα πιο σκοτεινά σημεία της ανάγνωσης μας. Τι είναι άραγε οι θλιμμένοι ποιητές; Τι συμβαίνει με τον συγγραφικό κόσμο και την φαντασία; Τι γίνεται όταν η σιωπή αγγίζει το μαύρο χρώμα και όλα γίνονται πιο μουντά;
Πριν καιρό, βρεθήκαμε στην παράσταση ’ Ξενοδοχειο Ελπίς’’ του Γιώργου Μπελαούρη, όπου και είχαμε την χαρά να δούμε και ένα νέο αίμα να δημιουργεί και να καταθέτει επί σκηνής κομμάτια των σκέψεων του.
Μιλήσαμε μαζί του και μάθαμε τι νέο να περιμένουμε αλλά και τι τον έφερε μέχρι το σήμερα.
1. Είχα την τιμή να παρακολουθήσω την θεατρική παράσταση ‘’ Ξενοδοχειο Ελπίς’’, όπου δε σου κρύβω πως μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ο τρόπος που προσπάθησες να προσεγγίσεις την σχέση μεταξύ ζωντανών και νεκρών, φαινομενικά είναι δύο άκρα. Από την άλλη η αντίθεση της ζωής δημιουργεί σκέψη πνοή και πορεία. Ζεις και πεθαίνεις. Ποιος ήταν ο στόχος σου, οι σκέψεις σου και τη άλλο ήτανε αυτό που σε ενέπνευσε ένα ιδιαίτερο έργο?
Μου αρέσει να σκέφτομαι με συμβολισμούς και το θέατρο μου δίνει την ευκαιρία να παίξω σε πολλά επίπεδα. Το πρώτο επίπεδο είναι πάντα το εύπεπτο, να μην κουραστεί το κοινό και να περάσει καλά, να κυλάει το έργο και να σε συνεπαίρνει. Το δεύτερο είναι το ουσιώδες αν θες, το διδακτικό, το τι θα πάρει στο σπίτι του ο καθένας για να επεξεργαστεί, με βάση τα όσα βίωσε κατά την παράσταση. Η ζωή και ο θάνατος ήταν μεταφορικά στην παράσταση, γιατί όπως θα είδες οι νεκροί ήταν πιο ‘’ζωντανοί’’ από τους θνητούς, ενώ οι ζωντανοί ήταν σαν πτώματα με παλμό. Ήταν μία βάση που μου έδινε πάτημα να παίξω όπως ήθελα με τις προεκτάσεις που μπορούσα να δώσω, όπως για παράδειγμα οι νεκροί μπορούν να είναι οι όποιες μειονότητες και οι ένοικοι που έρχονται πρώτη φορά σε επαφή μαζί τους οι ρατσιστές… Αυτό που ήθελα κυρίως να περαστεί όμως –και αναφέρεται και στο τέλος του έργου- είναι το γεγονός ότι σπαταλάμε την ζωή μας με το να αναλωνόμαστε με πράγματα που δεν έχουν σημασία. Το κυνήγι του χρήματος, το τι θα πουν οι άλλοι για εμάς, η ματαιοδοξία κλπ είναι άγκυρες που μας κρατάνε προσκολλημένους στα επίγεια, χάνοντας έτσι το νόημα. Το νόημα της ύπαρξης, πιστεύω ότι είναι να αδράξουμε την απόλυτη ελευθερία, δίχως τους περιορισμούς που μας επιβλήθηκαν από την κοινωνία ή το εκάστοτε σύστημα. Να προσπαθούμε συνεχώς να ωθήσουμε το πνεύμα μας σε πτήσεις που ίσως το σώμα μας να μην μπορεί να ακολουθήσει. Κατ εμέ, η αγάπη σε κάθε έκφανσή της, είναι ο καταλύτης που πυροδοτεί τις πτήσεις αυτές και δίνει φτερά στον μίζερο άνθρωπο.
2. Τι θεωρείς από μέρους σου ότι το κάνει ιδιαίτερο ?
Πιστεύω ότι αυτό που κάνει το ‘’Ξενοδοχείον Ελπίς’’ ιδιαίτερο είναι η συνύπαρξη των ζωντανών με τους νεκρούς και το πώς οι τελευταίοι είναι πιο ζωντανοί από τους πρώτους. Οι μόνιμοι κάτοικοι του Ξενοδοχείου θεωρούν αυτονόητο το να συγχρωτίζονται με πνεύματα, ενώ οι περιστασιακοί Ένοικοι τρομοκρατούνται. Οι νεκροί επίσης, έχουν μία σοφία που κανείς ζωντανός δεν μπορεί να έχει, διότι όντας αποστασιοποιημένοι από τα πάθη τους και τις παραπλανήσεις της σάρκας τα βλέπουν όλα ωμά και αντικειμενικά –με κάποια ξεροκέφαλα παραδείγματα φυσικά. Η ζωντανοί από την άλλη είναι φθαρμένοι από την τριβή της ζωής, παραιτημένοι από το κυνήγι της ελευθερίας, κουρασμένοι από τους περιορισμούς της κοινωνίας. Πιστεύω οι διαφορές στην αντίληψη των γεγονότων είναι το στοιχείο που κάνει ιδιαίτερη την όλη ιστορία του θεατρικού. Τα διαφορετικά πρίσματα του να βλέπει κανείς την ίδια κατάσταση.
3. Τι ήτανε αυτό που σε ώθησε στην συγγραφή θεατρικών έργων? Και κατά πόσο είναι εύκολο ? Είναι για σένα κάτι σαν απόδραση από την πραγματικότητα ?
Ήταν δύο πράγματα αυτά που με ώθησαν να ασχοληθώ με την συγγραφή θεατρικών: το πρώτο ήταν το όνειρο να δω κάτι δικό μου να έρχεται στην ζωή και έπειτα η απογοήτευση και η κούραση. Το πρώτο θεωρώ είναι αυτονόητο, κάθε δημιουργός θέλει να μοιραστεί αυτό που φτιάχνει και όταν το μέσο σου είναι το κείμενο, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι ο καθένας θα αφιερώσει χρόνο για να σε διαβάσει. Έπρεπε να βρω κάτι πιο προσβάσιμο και εύπεπτο για το κοινό, ενώ για εμένα παραμένει τρομερά συγκινητική διαδικασία το να βλέπω νεκρές λέξεις να έρχονται στην ζωή από ανθρώπους που παλεύουν να τις κάνουν δικές τους και παλλόμενες από ζωή. Να εξηγήσω λίγο το δεύτερο: έχοντας δεχτεί αρκετές απορρίψεις κυρίως λόγω είδους (dark fantasy) από διάφορους εκδοτικούς οίκους και δίχως την πολυτέλεια για κάποια αυτοέκδοση λόγω έλλειψης των απαιτούμενων χρημάτων, αποφάσισα να μην παρατήσω τα όπλα μου και να αλλάξω μέσο –προσωρινά- με το θέατρο. Η αρχή έγινε το 2012 και ο έρωτας ακόμα καλά κρατεί. Γι αυτή τη μεταπήδηση θα πρέπει να ευχαριστήσω την Μαργαρίτα Κατρή, η οποία με έβαλε και στο μαγικό κόσμο του θεάτρου.
Η συγγραφή θεατρικού κειμένου, για εμένα προσωπικά μιλώντας πάντα, θεωρώ ότι είναι περίπατος αν έχεις ασχοληθεί με άλλα είδη κειμένου. Το παν είναι να ρέουν οι διάλογοι και να είναι φυσικοί. Είναι απελευθερωτική και πολύ γρήγορη διαδικασία, διότι δεν χρειάζονται περιγραφές και ανοίγματα, γράφεις μόνο τα ουσιώδη και εκφράζεσαι μέσω του διαλόγου ή του μονολόγου. Έχω γράψει κείμενα έκτασης 460 σελίδων, οπότε εξήντα σελίδες που είναι μια κανονική παράσταση είναι λιγότερη δουλειά ποσοτικά. Το ‘’Ελπίς’’ για παράδειγμα, γράφτηκε σε δύο βράδια, ενώ τα περισσότερα μονόπρακτά μου γράφονται πια σε λιγότερο από μία ώρα. Μεγάλη βοήθεια για τους φυσικούς διαλόγους ήταν οι ταινίες του Σακελάριου και –όσο αστείο και αν ακουστεί- η σειρά Τόλμη και Γοητεία (αν για σαράντα λεπτά, δεκαπέντε χαρακτήρες μιλάνε για μια χαμένη κολεξιόν μόδας και δεν κουράζεται ο θεατής, σαν συγγραφέας κλέβεις πολλά μυστικά για τη δομή του διαλόγου, αν παρακολουθείς πέρα από το ανόητο περιεχόμενο).
Το θέατρο είναι η μέγιστη απόδραση από την πραγματικότητα, ένας ολοκαίνουριος κόσμος που μοιράζεσαι με κάποιους συνοδοιπόρους που έχετε το ίδιο όραμα. Είναι ότι πιο υπέροχο και με τον καιρό από απλή ανάγκη σου γίνεται ναρκωτικό.4. Ποια η πηγή της έμπνευσής σου ? Κάθε συγγραφέας έχει κάποια μούσα η κάτι άλλο στη σκέψη του. Εσένα τη δίνει πνοή στις σκέψεις σου και στα έργα ?
Η έμπνευσή μου είναι πάντα ο Έρωτας και ο Θάνατος. Το τελευταίο ρίχνει μια βαριά σκιά πάνω μας από την μέρα που ανοίγουμε τα μάτια μας, σχεδόν μας γονατίζει η ‘’απειλή’’ του, ενώ το πρώτο είναι τα φτερά να ξεχάσουμε αυτό το βάρος και να πετάξουμε. Εμένα η μούσα είναι πάντα η Γυναίκα: είτε φεμ φατάλ, είτε αθώο κοριτσάκι, είτε μυστηριώδης βαμπ, οποιαδήποτε πτυχή της. Μια ζωή δίχως γυναίκες θα ήταν για εμένα φριχτά βαρετή και κουραστική, οι άντρες μου φαινόμαστε μονοδιάστατοι και ανώριμοι, οι γυναίκες είναι… δεν θέλω να κατεβάσω λίστα με επίθετα, ας πω απλά ουάου.
5. Το θέατρο ήτανε πάντα ένα κομμάτι σου ? Από πια ηλικία το θυμάσαι και πότε πήρες μέρος σε αυτό ?
Το θέατρο, για του λόγου το αληθές, παλαιότερα δεν το αγαπούσα, το σνόμπαρα. Θεωρούσα ότι εφόσον δεν είναι κινηματογράφος ποιο το νόημα να ασχοληθώ; Είχα παίξει σε μια παράσταση στο δημοτικό αλλά δεν ασχολήθηκα ξανά μέχρι και τα 22 μου χρόνια, που αποφάσισα να μπω σε μια φοιτητική θεατρική ομάδα για να δω κάτι δικό μου να έρχεται στην ζωή. Μόλις πήρα μια γεύση, εθίστηκα.
6. Έχεις πάρει μέρος ποτέ σε κάποιον διαγωνισμό συγγραφής γενικότερα ? Αν ναι , μπορείς να μας περιγράψεις το συναίσθημα αλλά και την εμπειρία?
Τρεις φορές: η πρώτη στέφθηκε με επιτυχία, η δεύτερη με αποτυχία και την τρίτη την αναμένουμε εντός των ημερών. Δεν μπορώ να πω ότι είναι ότι καλύτερο, είναι πολύ αγχωτικό να χωρέσεις την ιστορία που ζητείται στο όριο των λέξεων, να έχει αυτοτέλεια και να είναι γραμμένη σωστά, ενώ το deadline σε βοηθάει μεν να βγάλεις δουλειά, ποτέ δεν είσαι ικανοποιημένος αφού την στείλεις. Είναι μια καλή ευκαιρία, αν πάρεις κάποια διάκριση, αλλά γενικά το αποφεύγω. Η απογοήτευση όταν χάνεις είναι πλήγμα στον εγωισμό σου. Από την άλλη, η πρώτη μου απόπειρα ήταν καλή και συμπεριλήφθηκε μάλιστα και στην έκδοση της πρώτης steampunk ανθολογίας στην Ελλάδα (Οι Θεοί του Ατμού, εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές) , χαίρομαι ιδιαίτερα που το κείμενό μου κλείνει το συγκεκριμένο τόμο. Οπότε ναι, κάτι χάνεις κάτι κερδίζεις, αλλά γενικά δεν θα το πρότεινα, πολύ στρες και πολύ άγχος άνευ λόγου…
7. Συνήθως σε βρίσκουμε σε ‘’σκοτεινά μαγαζιά’’ η σκηνές παράδειγμα στη Death Disco. Αυτό συμβαδίζει με τα έργα και το κοινό σου η απλά είναι κάτι που τυχαίνει?
Αυτό είναι κάτι που επιδιώκω, κυρίως εξαιτίας του περιεχομένου του έργου μου και του είδους μου που είναι το dark fantasy. Ο Γιώργος Σαφελάς και το Death Disco μου προσέφεραν ανεκτίμητη βοήθεια στο ξεκίνημά μου και γι αυτό τους είμαι αιώνια ευγνώμων. Με εμπιστεύτηκαν και μου έδωσαν βήμα να εκτεθώ κι έκτοτε το έχω κάνει με 5 αναγνώσεις κειμένων Ελλήνων και ξένων συγγραφέων, 8 αναγνώσεις δικών μου διηγημάτων, παρουσίαση ενός μονόλογου μου, δύο θεατρικών μου σκετς και ανέβασα και δύο μονόπρακτα μου εκεί. Φυσικά, δεν ξεχνώ και την βοήθεια του Γιώργου Φακίνου, ο οποίος με εμπιστεύτηκε να ανεβάσω ένα μονόπρακτό μου στο Second Skin -το πρώτο που ανέβασα στην Αθήνα μάλιστα- οπότε τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση και σε αυτόν γιατί συνέβαλε στο ξεκίνημά μου.
8. Φήμες λένε πως σύντομα θα δούμε κάτι δικό σου και πάλι. Τι ακριβώς θα αφορά αυτό το έργο και τι θα συμπεριλαμβάνει?
Μέσα στο 2015 ανέβασα 3 μονόπρακτα, δύο θεατρικά σκετς και μία μεγάλη θεατρική παράσταση, οπότε θα ήθελα να ανεβάσω κάτι ακόμα, έχοντας μια εμμονή με τον αριθμό 7. Η αλήθεια ήταν ότι ήταν σχεδιασμένο να ανέβει κάτι στα τέλη του Σεπτέμβρη αλλά αυτό το σχέδιο ναυάγησε λόγω αναπάντεχων κακοτυχιών, ελπίζω να κάνω κάτι ακόμα και όλα να πάνε καλά αυτή την φορά. Ετοιμάζω κάτι για τέλη Νοέμβρη, κανονική παράσταση και πάλι, αλλά δεν θέλω να πω πολλά γιατί ίσως να μην συμβεί. Αν όμως όλα πάνε κατ ευχήν, το κυρίως θέμα είναι η ψυχή και θα είναι δράμα με κάποια κωμικά στοιχεία.
9. Πού μπορούμε μαθαίνουμε νέα σου υπάρχει κάποιος ιστότοπος?
Μπορείτε να με βρείτε στο fb ως George Belaouris. Επίσης το βασικό μπλογκ μου είναι το ‘’Ροδοπέταλα, αίμα και στάχτη’’ (http://mpelaouris.blogspot.gr/) όπου κάθε μήνα ανεβαίνουν τουλάχιστον τρία διηγήματα και το πιο προσωπικό μου μπλογκ είναι το Lifetime at Dusties (http://lifetimeatdusties.blogspot.gr/) όπου ανεβαίνουν σκέψεις και σύντομα θα ανέβουν κάποιες συνεντεύξεις που έχω πάρει κατά καιρούς, αν όλα πάνε κατ ευχή. Τέλος, στο facebook υπάρχει και η σελίδα της νουβέλας μου LC DLVI (https://www.facebook.com/LC-DLVI-468401843331786/timeline/) όπου μπορείτε να διαβάσετε τις περιπέτειες της ηρωίδας που δημιουργήσαμε μαζί με την Lena Decay (εγώ γράφω το κείμενο κι εκείνη το εικονογραφεί). Να προσθέσω εδώ ότι στην τελευταία σελίδα, κάθε καλλιτέχνης είναι ευπρόσδεκτος να δημιουργήσει οτιδήποτε θέλει εμπνευσμένος από το κείμενο. Είναι ένα εγχείρημα που ονειρευόμαστε να μεγαλώσει κι άλλο με το χρόνο και έχει ξεκινήσει ήδη πολύ δυναμικά. Οπότε όσοι πιστοί προσέλθετε, χεχε…
10. Ποιό θεατρικό έργο θα ήθελες να φέρει το όνομα σου?
Δεν μου αρέσει να σκέφτομαι έτσι, ανταγωνιστικά ή ματαιόδοξα. Ο καθένας έχει το δικό του στίγμα και γι αυτό θα τον θυμούνται ή θα ξεχαστεί… Αν όμως είχα τους πόρους και με εμπιστεύονταν σα σκηνοθέτη οι άνθρωποι του χώρου, το όνειρό μου είναι να ανεβάσω τρεις παραστάσεις των οποίων το κείμενο δεν είναι δικό μου. Αυτές είναι: ‘’Η Χριστουγεννιάτικη Ιστορία’’ του Ντίκενς γιατί λατρεύω τον Σκρουτζ του, το ‘’Αλίμονο στους νέους’’ γιατί θαυμάζω τον Σακελάριο και ειδικά αυτή την ταινία και τέλος το ‘’Ο Θάνατος σου πάει πολύ’’, η πρώτη μαύρη κωμωδία που είδα και παραμένει αγαπημένη.
11. Μια ευχή και μια φράση που σε αντιπροσωπεύει για τους Noizers μας.
Noizers σας εύχομαι ολόψυχα, η σελίδα σας να πάρει τις προεκτάσεις που ονειρεύεστε και ακόμα μεγαλύτερες. Μια φράση που με αντιπροσωπεύει ε; Οκ. Όλα είναι ανούσια και μάταια στην ζωή φίλοι μου, οπότε βρείτε το πλασίμπο σας και μετατρέψτε το στο νόημα της ύπαρξής σας. Κάπως πρέπει να βγει η φάση ‘’ζωή’’ και η αυτοκτονία δεν είναι πάντα η λύση…
