Από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας των Avatarium, φάνηκε ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι διαφορετικό από το συνηθισμένο doom ύφος, ακόμα και αν μιλάμε για τον τύπο που όρισε εν πολλοίς το ιδίωμα, τον μεγάλο Leif Edling! Αυτό οφείλεται κατά ένα μεγάλο μέρος φυσικά στην ύπαρξη της Jennie-Ann Smith πίσω από το μικρόφωνο, μια παρουσία ξεχωριστή, που φέρνει την jazz-blues αισθητική στη βαρύτητα των riffs του Leif, αλλά και του Marcus (Jidell, κιθάρα). Μια συνέντευξη λοιπόν με την καλλιτέχνιδα ήταν άκρως δελεαστική, ειδικά στα πλαίσια των εμφανίσεων της μπάντας στην Ελλάδα για την προώθηση του 2ου δίσκου τους, “The Girl With The Raven Mask”…
Afternoiz: Καλησπέρα από την Ελλάδα! Τι κάνεις?
Jennie-Ann Smith: Είμαι πολύ καλά αν και εδώ έχει πολύ κρύο, είναι παγωμένη η Σουηδία! Εσύ?
Α: Καλύτερα να μην αναφέρω ότι είμαστε περίπου στους 15ο εδώ (την ημέρα της συνέντευξης)…!
J-A: Σοβαρά μιλάς?? Εδώ έχουμε -15ο !
Α: Θα το διαπιστώσετε πάντως και από κοντά, όταν θα μας επισκεφτείτε στις 19-20 Φεβρουαρίου.
J-A: Ναι, και ανυπομονούμε να έρθουμε, ακόμα περισσότερο εγώ, καθώς θα είναι η πρώτη φορά που επισκέπτομαι τόσο την Αθήνα όσο και τη Θεσσαλονίκη.
Α: Μιας και είναι η πρώτη φορά που μιλάμε, θα ήθελα να μάθω αν όντως ο Mikael Åkerfeldt συμμετείχε στην αρχική μορφή των Avatarium
J-A: Xμμ όχι ακριβώς. Ο Leif και ο Mikael μιλούσαν ως φίλοι να γράψουν μουσική μαζί και ο Leif το πήρε τελείως στα σοβαρά, όπως κάνει κάθε φορά με τη μουσική του! Τελικά ο Mikael δεν μπορούσε να συμμετάσχει σε μια νέα μπάντα λόγω του φορτωμένου προγράμματος των Opeth, οπότε ο Leif επικοινώνησε με τον Marcus Jidell, ο οποίος έχει εδώ στην Στοκχόλμη ένα studio όπου γράφει μουσική αλλά κάνει και παραγωγές. Έχουν δουλέψει και στο παρελθόν μαζί, τόσο στους Candlemass όσο και στους Krux, οπότε άρχισαν να δουλεύουν πάνω σε αυτό το νέο υλικό. Αρχικά έψαχναν για άντρα τραγουδιστή, αλλά ήθελαν κάποιον που να ακούγεται κάπως σαν τον…Robert Plant. Δεν μπορούσαν να βρούνε οπότε ο Marcus μου τηλεφώνησε και με ρώτησε αν ήθελα να περάσω από το studio και να κάνω κάποια demos (η Jennie-Ann και ο Marcus είναι παντρεμένοι). Με το πρώτο άκουσμα και οι τρεις μας συμφωνήσαμε ότι έχουμε κάτι πραγματικά διαφορετικό στα χέρια μας, που μας άρεσε πολύ, οπότε… να ‘μαστε!
A: Άρα δεν τίθεται θέμα και ιεραρχίας μέσα στην μπάντα από ότι καταλαβαίνω…
J-A: Όχι, και οι τρεις μας είμαστε ο πυρήνας του συγκροτήματος, αν και φυσικά και ο Lars (Sköld, drums) και ο Carl (Westholm, keyboards) προσθέτουν τη μουσική τους ταυτότητα και προσωπικότητα.
Α: Τα τραγούδια ήταν ήδη γραμμένα ή έγινε συλλογική δουλειά?
J-A: Αρχικά υπήρχε στο πλάνο ο Mikael Åkerfeldt και τα πρώτα 3 τραγούδια, που ήταν ήδη έτοιμα, είχαν γραφτεί για αυτόν. Ταίριαζαν και στο δικό μου το ύφος ευτυχώς (γέλια) Έπειτα γράφτηκαν τα υπόλοιπα, κυρίως από τον Leif, αν και μαζί με τον Marcus έχουμε γράψει τραγούδι από το EP μας (σ.σ.: “All I Want”, 2014). Θεωρώ τον Leif έναν κορυφαίο συνθέτη αλλά και στιχουργό, οπότε η δουλειά στον πρώτο δίσκο ειδικά έγινε από αυτόν.
Α: Έχοντας ένα διαφορετικό υπόβαθρο στη μουσική σου καριέρα, κυρίως στον jazz-blues χώρο, γράφονται τα τραγούδια με βάση τη φωνή σου ή προσπαθείς εσύ να προσαρμοστείς σε αυτά?
J-A: Ο Leif έχει ένα μοναδικό προσωπικό τρόπο που γράφει τα τραγούδια του… Τα demos που φέρνει αρχικά, είναι αρκετά διαφορετικά από το τελικό αποτέλεσμα και σε αυτό συμβάλλει σίγουρα ότι βάζω τη δική μου προσωπικότητα και τον χαρακτήρα μου, διαμορφώνοντας τα με το δικό μου τρόπο.
Α: Δεν πιστεύω όμως να έχεις αφήσει πίσω τελείως αυτή τη μουσική τώρα που μπήκες για τα καλά στο metal…
J-A: (γέλια) Σε καμία περίπτωση, ακόμα μου αρέσει και τραγουδάω έτσι. Για να πούμε την αλήθεια, δεν με ενδιαφέρουν και πολύ οι ταμπέλες. Αν μου αρέσει κάτι, δεν ασχολούμαι για το πώς το ονομάζει κάποιος, αν και ξέρω πολλοί αρέσκονται στο να κατηγοριοποιούν τη μουσική. Προσπαθώ από την πλευρά μου να κάνω τους ανθρώπους να σκέφτονται έξω από τα στεγανά, αρκεί να τους αρέσει αυτό που ακούν, να αισθάνονται κάτι από αυτό.
Α: Είναι νομίζω ένα από τα χαρακτηριστικότερα στοιχεία της επιτυχίας σας, αυτό το κράμα που παρουσιάζετε εκτός αυστηρών ορίων…
J-A: Ευχαριστώ! Αυτό ελπίζω να συμβαίνει… ξέρω μόνο πώς να είμαι ο εαυτός μου και αυτό προσπαθώ να δείχνω. Ο κόσμος είναι έξυπνος, μπορεί να καταλάβει αν ένας μουσικός, ειδικά στη σκηνή, είναι αληθινός και δεν προσποιείται. Θα περιέπλεκε πολύ τα πράγματα αν προσπαθούσα να γίνω κάποιος άλλος για να ταιριάξω σε κάποιο τραγούδι ή γενικότερα στην ιδέα που μπορεί να έχει κάποιος για μένα.
Α: Για να πιάσουμε τον δεύτερο δίσκο που βγάλατε πριν λίγο καιρό, “The Girl With The Raven Mask”. Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο νόημα πίσω από τον τίτλο αυτό?
J-A: Υπεύθυνος για τον τίτλο, όπως και για τους περισσότερους στίχους είναι ο Leif, οπότε θα ήταν καλύτερο να γίνει σε αυτόν τέτοια ερώτηση. Προσωπικά πάντως πιστεύω ότι οι στίχοι έχουν διαφορετική σημασία στην αντίληψη του καθενός. Ο τρόπος που το βλέπω εγώ, που το μεταφράζω στο μυαλό μου είναι ότι κάθε λίγο γνωρίζεις ανθρώπους που δεν είναι ο εαυτός τους, κυρίως εξαιτίας των εμπειριών τους… και αυτό περιπλέκει τη ζωή τους, αλλά και τις σχέσεις τους. Όλοι κρύβουμε πράγματα, είτε από τον εαυτό μας είτε από τους άλλους… οπότε υπάρχει ένα κορίτσι με μια κορακίσια μάσκα μέσα σε όλους μας (σ.σ.:a girl with a raven mask in all of us αυτολεξεί) και με αυτό πρέπει να πορευτούμε.
Α: Με βάση αυτό στο μυαλό, μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει μια γενική κοινή ιδέα πίσω από όλα τα τραγούδια?
J-A: Όχι, δεν γράφτηκαν με τέτοιο σκοπό, νομίζω ότι κάθε ένα μπορεί να σταθεί αυτοτελώς. Η μόνη κοινή συνισταμένη των τραγουδιών είναι ότι γράφονται ώστε να αρέσουν σε εμάς πρώτα! Και απ’ ότι φαίνεται λειτουργεί καλά, μιας και αρέσουν τα τραγούδια και στον κόσμο (γέλια).
Α: Ήταν χρονοβόρα διαδικασία για εσάς η δημιουργία του δίσκου?
J-A: Δεν μπορώ να μιλήσω φυσικά για τον Leif, δεν ξέρω πόσο χρόνο του παίρνει να γράψει τα κομμάτια… αλλά μας πήρε αρκετό χρόνο από τη στιγμή που ο Leif έφερε στον Marcus τα πρώτα rough demos. Αφότου τα έφερε, καθίσαμε με τον Marcus να δουλέψουμε πάνω στις ενορχηστρώσεις, στον τρόπο που θέλαμε να ακούγονται… μιλούσαμε αρκετά για αυτό το θέμα, για τον ήχο που θέλαμε να βγάλουμε. Πριν να ηχογραφήσουμε, μιλήσαμε για καλλιτέχνες όπως ο Neil Young, οι Mountain, οι Led Zeppelin, μιας και θέλαμε μια τέτοια προσέγγιση στον ήχο μας. Όταν δουλεύουμε οι δυο μας, με τον Marcus, μας αρέσει να δοκιμάζουμε διαφορετικά πράγματα, διαφορετικές ενορχηστρώσεις και επειδή πάντα θεωρούσα το εαυτό μου ως μουσικό και όχι απλά ως τραγουδίστρια, είναι πολύ σημαντικό για μένα να συμμετέχω σε όλη τη διαδικασία δημιουργίας του δίσκου. Θέλω να πιστεύω ότι αυτό φαίνεται στο album…και αυτό νομίζω είναι ένα πρόβλημα στο χώρο του rock, όταν οι μπάντες περιλαμβάνουν τραγουδίστριες. Είναι απλά οι τραγουδίστριες και είτε καθοδηγούνται από άντρες ή δεν συμμετέχουν καθόλου στη διαδικασία.
Α: Δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει διαχωρισμός ανάλογα με το φύλο…
J-A: Ακριβώς! Όχι απλά να είναι κάτι το όμορφο μπροστά από τη μπάντα (γέλια), για τη σκηνή ή για τις φωτογραφίες…
Α: Τα τραγούδια ήταν έτοιμα για να μπείτε στο studio για την ηχογράφηση ή ακόμα και τότε αλλάζατε πράγματα?
J-A: Υπάρχουν στοιχεία που αλλάζουμε έστω και τότε καθώς, αφού τα δουλέψουμε με τον Marcus, τα προβάρουμε με την υπόλοιπη μπάντα και εκεί προσθέτει για παράδειγμα τις δικές του πινελιές και ο Lars. Είναι στ’ αλήθεια μια συνολική δημιουργική διαδικασία. Θέλαμε οι ηχογραφήσεις να είναι όσο το δυνατόν πιο ζωντανές και να έχουμε έναν αναλογικό/οργανικό ήχο. Οπότε ηχογραφήσαμε όλοι μαζί στο studio αλλά ακόμα και τότε, όταν θεωρούσαμε ότι κάτι λείπει ή κάτι μπορεί να μπει επιπλέον, το κάναμε επί τόπου. Πάντως, μετά τις πρόβες ήμασταν έτοιμοι να δημιουργήσουμε τον ήχο που θέλαμε.
(Κάπου εδώ δεν κρατήθηκα και έκανα μια παρένθεση ρωτώντας την Jennie-Ann να μου πει για τον Marcus και τους Soen, μιας και μπορούσα να τον ακούσω στο βάθος να γυρνάει μέσα στο σπίτι! “Καλύτερα θα ήταν να μιλήσεις μαζί τους για τα νέα τους αλλά μπορώ να σου πω ότι γράφουν τον νέο δίσκο αυτόν τον καιρό με τον Marcus να έχει σημαντικό ρόλο” μου λέει και με καλύπτει!)
A: Πρόσφατα ολοκληρώσατε και την πρώτη περιοδεία για την προώθηση του δίσκου, με τους The Vintage Caravan και τους Honeymoon Disease… οι δεύτεροι μάλιστα μπήκαν ως αντικαταστάτες των Spiders…
J-A: Ναι, έτσι είναι και πήγε πολύ καλά! Ήταν ένα πολύ ωραίο μείγμα συγκροτημάτων στο line-up που διεύρυνε τους μουσικούς ορίζοντες κάθε βραδιάς. Ήταν ένα πολυποίκιλο πακέτο αλλά και ένα ποικίλο και πολύχρωμο κοινό επίσης. Μου αρέσει αυτό γιατί δίνει σε όλες τις μπάντες την δυνατότητα να γνωρίσουν νέο κοινό. Ειδικά το κοινό στο Γερμανικό κομμάτι της περιοδείας ήταν συναρπαστικό, όπου οι συναυλίες μας ήταν sold-out και ο κόσμος τόσο εκφραστικός, κάτι που το βρίσκω υπέροχο.
Α: Άρα ο κόσμος υποδέχτηκε ωραία τα νέα τραγούδια?
J-A: Ναι, είναι εκπληκτικό το πόσο ήξεραν τα τραγούδια και τα τραγουδούσαν μαζί μας!
Α: Ειδικά φαντάζομαι με το “Pearls And Coffins”, με chorus που κολλάει στο μυαλό κατευθείαν…
J-A: Χαίρομαι που το ακούω, μιας και είναι και το δικό μου αγαπημένο από το δίσκο!
Α: Βγήκε πρόσφατα και το video για το τραγούδι αυτό, βάζοντάς σε να “σκοτώσεις” μερικούς…
J-A: Τουλάχιστον προσπάθησα (γέλια), αλλά προφανώς με πολύ κακό σημάδι! Αν και εν τέλει τους πέτυχα… Να σε ενημερώσω πάντως ότι είναι μια χαρά από άποψη υγείας (γέλια). Να πω την αλήθεια πάντως, προσωπικά, με ανησυχούσε κάπως το θέμα του video. Το γυρίσαμε τον Νοέμβριο και λίγο αργότερα συνέβησαν τα τραγικά γεγονότα στο Παρίσι (σ.σ.: η τρομοκρατική επίθεση στο Le Bataclan κατά τη διάρκεια συναυλίας των Eagles Of Death Metal). Δεν θέλαμε να φανούμε αναίσθητοι και να στείλουμε λάθος μηνύματα, αλλά πιστεύω βγήκε σωστό το αποτέλεσμα και ο κόσμος κατάλαβε ότι είναι φυσικά απλά συμβολισμός της απογοήτευσης και της οργής που νιώθει κάποιος μέσα σε μια σχέση. Σε καμία περίπτωση δεν προωθούμε τη βία, ούτε σε αυτό το video ούτε φυσικά ως συγκρότημα γενικά. Ως αποτέλεσμα πάντως, μου άρεσε πολύ το video, ο τρόπος που το παρουσιάσαμε και επίσης είμαι πολύ χαρούμενη που και ο Leif μπόρεσε να είναι μαζί μας.
Α: Θα σε ρωτούσα και στη συνέχεια, αλλά μιας και το ανέφερες, ποια είναι η κατάσταση του Leif τώρα, θα είναι σε θέση να παρευρίσκεται στις συναυλίες εδώ?
J-A: Ελπίζω να μπορέσει να έρθει στην Ελλάδα μαζί μας, αλλά δεν θα βρίσκεται επί σκηνής, δυστυχώς [σ.σ.: τον αντικαθιστά στις συναυλίες ο Anders Iwers (Ceremonial Oath, Tiamat)]. Η κατάστασή του βελτιώνεται αλλά χρειάζεται χρόνο και όσον αφορά τέτοια ζητήματα, πάντα λέω ότι κανείς μας δεν μπορεί να προβλέψει αυτά τα θέματα υγείας. Χαιρόμαστε που υπάρχει βελτίωση και δεν θέλουμε να τον υποβάλλουμε σε αχρείαστη ταλαιπωρία. Αυτό ευτυχώς δεν επηρεάζει τη δημιουργικότητά του και είναι πολύ σημαντικό που μπορούμε να δουλέψουμε μαζί του, με δεδομένες τις συνθήκες.
Α: Για να γυρίσουμε πίσω στο δίσκο, ηχογραφήσατε και ένα τραγούδι των Led Zeppelin, μιας και αναφέραμε το στυλ τους, για την ειδική έκδοση του album, το “In My Time Of Dying”…
J-A: Για την ακρίβεια, δεν είναι των Led Zeppelin, είναι ένα παλιό gospel τραγούδι και δεν νομίζω ότι είναι γνωστό πόσο παλιό είναι… αλλά είναι ένα παραδοσιακό τραγούδι. Έχει διασκευαστεί από πολλούς καλλιτέχνες, με τη δική μου αγαπημένη εκτέλεση να είναι αυτή του Bob Dylan. Είμαι μεγάλη οπαδός του Dylan και, αν και ξέρω ότι έκαναν μια πολύ δημοφιλής διασκευή του και οι Led Zeppelin, άκουγα την εκτέλεσή του και θεώρησα ότι μπορούμε να το αποδώσουμε ωραία…. Και νομίζω το αποτέλεσμα είναι πολύ καλό.
Α: Κατά τη δημιουργία του δίσκου, απομονώνεστε από άλλες μουσικές ή είστε ανοιχτοί σε επιρροές?
J-A: Όταν γράφεις και ηχογραφείς δεν υπάρχει και πολύς χώρος για να ασχοληθείς με κάτι άλλο, αλλά μπορείς σίγουρα να εμπνευστείς. Και έμπνευση μπορείς να αντλήσεις από διάφορες πηγές, όχι μόνο από τη μουσική. Μπορεί να βρεθεί σε απλές στιγμές ακόμα, όπως ένας περίπατος στο δάσος ή μια στιγμή σιωπής, τη φύση, μια συνομιλία ή ακόμα και ένα καλό γεύμα! Η έμπνευση μπορεί να έρθει από πράξεις, μουσική, άλλες τέχνες…
Α: Τι επιλογές έχεις στη μουσική γενικά, τι σου αρέσει να ακούς?
J-A: Χμμ, ακούω αρκετά πράγματα, δύσκολο να φτιάξω μια λίστα… Μπορώ να σου πω τι άκουγα αυτή την εβδομάδα! Το “White Album” των Beatles, κάτι από Bach, ένα project πάνω στο οποίο δουλεύει ο Marcus… υπάρχει αρκετή ποικιλία.
Α: Πραγματικά μεγάλη ποικιλία! Προσπαθείς να εντάξεις στον τρόπο που τραγουδάς και που δουλεύεις πάνω στη μουσική, στοιχεία από τα ακούσματά σου?
J-A: Νομίζω ότι είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα πάρεις στοιχεία από αυτά που ακούς, έτσι κι αλλιώς όλα όσα έχω ακούσει μέχρι τώρα τα έχω μέσα μου σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό, τα οποία συγχωνεύονται όταν δημιουργώ μουσική. Το να πει κάποιος το αντίθετο θα ήταν ψέμα, απλά γίνεται με έναν έμμεσο τρόπο.
Α: Πρέπει να σου πω ότι χαίρομαι πολύ που δεν υπερισχύει σε εμφανή βαθμό το “κλασσικό μέρος”, με την έννοια του να τραγουδάς οπερετικά!
J-A: (γέλια) Το σέβομαι απόλυτα! Αγαπώ την όπερα και την κλασσική μουσική αλλά πραγματικά η ένωσή τους με τη rock μουσική δεν είναι για μένα.
A: Να σε ρωτήσω για την αφιέρωση που υπάρχει στο δίσκο, καθώς τον αφιερώνετε στον Detlef Dengler (συντάκτης του γερμανικού Metal Hammer, R.I.P. 2/11/2014). Ποια ήταν η συνεισφορά του σε αυτόν και στη μπάντα γενικά?
J-A: Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που μπορούμε να μιλάμε αυτή τη στιγμή εγώ και εσύ. Μας έφερε σε επαφή με την εταιρία μας, τη Nuclear Blast, και επέμενε ότι πρέπει να μας ακούσουν. Προσφορές είχαμε από διάφορες εταιρίες αλλά αυτός μας συνέστησε στη Nuclear Blast και έτσι προχωρήσαμε.
Α: Σκεφτήκατε ποτέ να κυκλοφορήσετε το δίσκο μόνοι σας, μέσω ας πούμε μιας fundraising καμπάνιας? Γνώσεις αν μη τι άλλο έχετε στη μπάντα σίγουρα, με τον Leif και τον Marcus…
J-A: Καταρχήν είναι πολύ ευχάριστο ότι υπάρχουν αρκετές επιλογές στη σημερινή εποχή για την διανομή της μουσικής και συζητήσαμε και αυτό το ενδεχόμενο όταν μαζευτήκαμε για το δίσκο. Από την άλλη, σύμφωνα με την δική μου εμπειρία, οι εταιρίες που ασχολούνται με τη rock μουσική κάνουν πολύ καλή δουλειά σε αυτό το κομμάτι και ειδικά η Nuclear Blast. Γνωρίζουν την αγορά, το τμήμα του marketing τους είναι άρτια καταρτισμένο και υπάρχει μεγάλη φιλοδοξία για την επιτυχία τους. Αρκετοί φίλοι μου εδώ στη Σουηδία ασχολούνται με τον χώρο της ποπ και έχουν άσχημες εμπειρίες από τις δικές τους μεγάλες εταιρίες. Νομίζω ότι η συνεργασία με τη Nuclear Blast λειτούργησε ευεργετικά και για τις δύο πλευρές…
Α: Καλύτερα να αφήνουμε κάθε κομμάτι στους επαγγελματίες, σωστά?
J-A: Ακριβώς, έτσι ώστε να επικεντρωθούμε κι εμείς σε αυτό που ξέρουμε καλύτερα, τη μουσική αυτή καθ’ εαυτή. Χρειάζεται πάντως να έχεις γνώση και άποψη και για το οικονομικό μέρος, είναι σημαντικό στοιχείο για να προχωρήσεις στη σημερινή εποχή.
Α: Υπάρχει καθόλου υλικό το οποίο να έμεινε έξω από το δίσκο, είτε γιατί δεν ταίριαζε στο ύφος ή επειδή απλά περίσσευε?
J-A: Δεν θα το έλεγα έτσι, δεν έχουμε τραγούδια στην άκρη που δεν μπήκαν για τον ένα ή τον άλλο λόγο. Ιδέες όμως είχαμε όλοι μας, που δεν προχωρήσαμε να δουλεύουμε πάνω τους οπότε θεωρώ ότι δεν θα αργήσουμε να μαζευτούμε και πάλι για να φτιάξουμε κάτι νέο. Από την άλλη βέβαια, όταν έρχεται η ώρα για να δημιουργήσουμε νέα κυκλοφορία, κυρίως καταπιανόμαστε με νέες ιδέες, χωρίς να κοιτάμε στο παρελθόν.
Α: Νέες ιδέες και νέες προκλήσεις αυτό το χρόνο? Όπως για παράδειγμα η επίσκεψη στην Ελλάδα…
J-A: Αυτό είναι και κάτι που ανυπομονούμε να έρθει σίγουρα και ξεκινάμε έτσι! Κοιτάμε προς το παρόν και τι μπορούμε να κλείσουμε σε διάφορα festivals αλλά και θα έχουμε φυσικά και νέο merchandise. Ήταν μια γεμάτη χρονιά το 2015, ειδικά το φθινόπωρο, οπότε χρειαζόμαστε λίγο να φορτίσουμε τις μπαταρίες μας και φυσικά να ετοιμαστούμε για την καλοκαιρινή περίοδο με τις εμφανίσεις. Προς το παρόν μελετάμε διάφορες προσφορές.
Α: Θα περιμένουμε λοιπόν το νέο υλικό στις εμφανίσεις σας εδώ! Να ζητήσω το Lady Of The Lamp ή όχι?
J-A: Κι εγώ περιμένω τον ερχομό μας εκεί, ειδικά με τους 15ο που μου ανέφερες ότι έχετε! (γέλια). Όσον αφορά το setlist, ελπίζουμε ότι θα έχουμε κάποιες εκπλήξεις για τον κόσμο, θα τα ακούσετε όταν έρθει η ώρα…
Α: Το setlist είναι προκαθορισμένο για όλη την περιοδεία ή υπάρχουν και αλλαγές?
J-A: Όταν έχουμε τη δυνατότητα, το κάνουμε, ειδικά όταν είμαστε οι headliners. Όλα εξαρτώνται από τα χρονικά όρια, πιστεύω όμως ότι υπάρχει χώρος για εκπλήξεις. Χρειάζεται βέβαια να υπάρχει ένας κορμός τον οποίο θα ετοιμάζουμε πριν από κάθε εμφάνιση. Θα είσαι σε κάποια από τις συναυλίες να το διαπιστώσεις και μόνος σου?
Α: Φυσικά, θα βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη.
J-A: Χαίρομαι που το ακούω, θα τα πούμε από κοντά τότε!
Α: Και βέβαια. Ήταν μεγάλη χαρά που μιλήσαμε, σε ευχαριστώ πολύ και αναμένω, όπως πολύς κόσμος, τις εμφανίσεις σας εδώ!
J-A: Εγώ ευχαριστώ για την συνέντευξη!
