Οι Dirty Granny Tales επιστρέφουν μετά από 5 χρόνια με την καινούρια τους παράσταση «The Philanthropist». Περισσότερες λεπτομέρειες για την παράσταση μπορείτε να “αλιεύσετε” στην agenda μας. Ο Σταύρος Μητρόπουλος και η ομάδα του όλα αυτά τα χρόνια μας έχουν εκπλήξει πολύ ευχάριστα με τις θεατρικές τους παραστάσεις. Η εξέλιξη τόσο της μουσικής και όσο της θεατρικότητας από δουλειά σε δουλειά είναι εντυπωσιακή. Το afternoiz.gr με αφορμή την νέα τους παράσταση συνομίλησε με τον Σταύρο για τι συμβαίνει στο “σύμπαν” των Dirty Granny Tales.
Καλησπέρα Σταύρο, για αρχή θα ήθελα να σου δώσω συγχαρητήρια για ότι έχεις πετύχει μέχρι τώρα τόσο με τους Dirty Granny Tales όσο και παλαιότερα με τους Horrified. Η αλήθεια είναι ότι η πρώτη επαφή με την μουσική σου ήταν με τους δεύτερους. Για αρχή για πες μας σχετικά με την απόφαση σας να μετοικήσετε στο Βερολίνο πριν λίγα χρόνια και να επιστρέψετε μετά, πως πάρθηκε μια τέτοια απόφαση και ποιες οι διαφορές στην αντίληψη της τέχνης? Το Βερολίνο όπως και το Λονδίνο είναι «μητέρες» ολόκληρων μουσικών κινημάτων.
Σ: Καλησπέρα και από μένα. Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια Κυριάκο. Η πρώτη επαφή με τη μουσική σαν συνθέτης ήταν και με άλλα σχήματα πριν τους Horrified που είναι γνωστά σήμερα.
Μετακομίσαμε στο Βερολίνο τέλη του 2012, ουσιαστικά 14 χρόνια πριν. Ήταν μια περίοδος οικονομικής κρίσης. Βασικά ήταν η περίοδος που αυτή η λέξη ΚΡΙΣΗ υπήρχε μόνο στο οικονομικό κομμάτι… Τώρα την ακούμε τόσο συχνά λες και είναι απαραίτητη για να συντάξεις μια πρόταση σωστά.
“Ο Έλληνας το χει περισσότερο το να αφήνεται και να νιώθει.”
Εγώ το 2018 αποφάσισα να γυρίσω πίσω για τον πολύ απλό λόγο ότι μου αρέσει περισσότερο η ζωή μου στη χώρα μου.
Δεν μπορώ να δώσω εύκολα μια απάντηση όσον αφορά την αντίληψη της τέχνης στο Βερολίνο. Είναι μια πόλη που εγώ την λέω φωλιά των καλλιτεχνών και όπου μαζεύονται πολλοί καλλιτέχνες τα πράγματα περιπλέκονται. Εν ολίγοις γίνεται και πόλος έλξης αυτών που αναζητούν τον τίτλο και όχι την ουσία. Για να μην πλατιάζω όμως θα επικεντρωθώ στο feedback που παίρναμε από τον κοινό στις παραστάσεις μας. Ναι θα έλεγα πως ήταν πιο ανοιχτοί στη νέα πρόταση σε νέες ιδέες από το Ελληνικό κοινό κλπ αλλά έβλεπα και μια τάση ανάλυσης. Ο Έλληνας το χει περισσότερο το να αφήνεται και να νιώθει.
Πέντε χρόνια πέρασαν από την τελευταία σας παράσταση. Αυτά τα χρόνια τι γινόταν στις τάξεις των Dirty Granny Tales?
Σ: Ήταν μέσα Μαρτίου του 2020 όταν ήρθε αυτή η αλλαγή στη ζωή μας. Εγώ μέχρι τότε είχα ήδη χτίσει ολόκληρη την καινούρια παράσταση. Είχαν γίνει οι συνθέσεις είχαν σχεδιαστεί οι κατασκευές και είχαμε αρχίσει και πρόβες. Το θέμα του έργου ήταν μια θεότητα της θάλασσας όπου έχανε τις δυνάμεις της μιας και η τεχνολογία όσο έβρισκε λύσης στα προβλήματα των ανθρώπων, οι προσευχές και οι θυσίες στο βωμό του θεού είχαν σταματήσει. Επίσης ετοίμαζα και ένα ακόμα έργο επικεντρωμένο στο χαρακτήρα του Mouldbreath.
“Στα χρόνια της καραντίνας η βρώμικη γριά ήταν σε λήθαργο.”
Όλες αυτές οι δράσεις σταμάτησαν απότομα. Ήταν ένα τεράστιο σοκ αυτό που ζήσαμε. Στα χρόνια της καραντίνας η βρώμικη γριά ήταν σε λήθαργο. Η ανάγκη για δημιουργία δεν μειώθηκε απλά λόγο του τρόπου ζωής μας το ομαδικό έγινε ατομικό και εστίασα σε μελέτη άλλων μουσικών οργάνων όπως το τσέλο κρουστά και κάποια πνευστά γιατί ήθελα να εξελίξω μέσω του looping το one man orchestra.
Οι ιδέες «γεννιούνται» μέσα από τις κρίσεις που διέπουν την ανθρωπότητα. Πριν το “Rejection vol.2” είχαμε την οικονομική κρίση. Τα προηγούμενα χρόνια είχαμε την κρίση της Πανδημίας, πιστεύεις ότι το “The Philanthropist” εμπλουτίστηκε από αυτή την κρίση? Πως «γεννήθηκε» το σενάριο?
Σ: Τα χρόνια της καραντίνας είχαν μια γεύση δυστοπίας. Όλοι είχαμε μια αίσθηση ότι παίζουμε σε ταινία. Η ψυχολογία μας ήταν εμπειρικά δυσάρεστη. Για να ξυπνήσει η βρώμικη γριά θα έπρεπε να αφηγηθεί ένα παραμύθι σχετικό με αυτά τα πρωτόγνωρα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω της. Οπότε η ιστορία με τη θεότητα της θάλασσας μπήκε στο συρτάρι παρόλο που είχε δουλευτεί πολύ.
Σε αυτή την ερώτηση δεν θα ήθελα να προβούμε σε spoilers αλλά ποιες οι διαφορές του “Rejection vol.2” και στο “The Philanthropist” στη θεατρική παράσταση. Τι να περιμένει ο θεατής σε σχέση με το “Rejection vol.2”?
Σ: To κοινό μας έχει συνηθίσει ως αφηγητές παραμυθιών μέσω της μουσικής, παράλληλα ο χορός το κουκλοθέατρο και animation projection δίνουν την εικόνα της ιστορίας. Στην καινούρια μας παράσταση τολμάμε κάτι για πρώτη φορά. Οι μουσικοί δεν έχουν πια ρόλο αφηγητή και γίνονται οι πρωταγωνιστές της ιστορίας. Ο καθένας έχει το ρόλο του. Με την τεχνική του Looping και multi instrument solo performance πολλές φορές η μουσική παράγεται από ένα η δύο άτομα δίνοντας τη δυνατότητα στους υπόλοιπους μουσικούς να αφήσουν τα όργανα τους και να μπουν σε θεατρικό ρόλο.
“Στην καινούρια μας παράσταση τολμάμε κάτι για πρώτη φορά. Οι μουσικοί δεν έχουν πια ρόλο αφηγητή και γίνονται οι πρωταγωνιστές της ιστορίας.”
Ζούμε τα τελευταία χρόνια στον πλανήτη ένα θέατρο του παραλόγου. Για αυτό η ατμόσφαιρα στο Φιλάνθρωπο πλάθεται μέσα από ένα σκηνικό σαν τσίρκο του τρόμου. Είναι μια παράσταση περισσότερο ειρωνική με ένα σκοτεινό χιούμορ.
Γνωρίζοντας ότι εσύ είσαι ο «εγκέφαλος» των Dirty Granny Tales, ποιοι είναι οι υπόλοιποι συντελεστές της παράστασης “The Philanthropist”?
Σ: Τα σταθερά μέλη εκτός από μένα είναι ο Μιχάλης Κασβίκης στα κρουστά και η Χριστίνα Συριοπούλου στο πιάνο. Ο αδερφός μου ο Θάνος Μητρόπουλος δυστυχώς μιας και είναι ακόμα στο Βερολίνο δεν είχε το χρόνο να κατεβαίνει για πρόβες. Τον έχει αντικαταστήσει ο Γιώργος Σμακ παίζοντας κιθάρα, φλογέρα, μελόντικα πλήκτρα και φωνητικά ο οποίος δεν ήθελε πολύ χρόνο για να γίνει κομμάτι της βρώμικης γριάς. Τις κατασκευές έχει αναλάβει ο ταλαντούχος Διονύσης Ανδριόπουλος. Όλα τα μέλη όπως προανέφερα έχουν και ρόλο θεατρικό στη σκηνή.
Είμαι από τους ακροατές που πιστεύω ότι σε μεγάλο βαθμό κράτησες το σκότος, την θεατρικότητα και ίσως, την ειρωνεία από τους Horrified. Όλα αυτά τα μετουσίωσες με υπέροχο τρόπο στο θέαμα που παρουσιάζεις στους Dirty Granny Tales. Συμφωνείς?
Σ: Ναι ισχύει αυτό θα έλεγα πως οι Dirty Granny Tales είναι μια συνέχεια αυτού του σχήματος. Δεν είναι τυχαίο που αρκετές μελωδίες από Horrified τις έχω και σαν σημείο αναφοράς και στις παραστάσεις μας. Για όσους γνωρίζουν κομμάτια Horrified θα ακουστεί πιστεύω ελκυστικό πως το main theme της καινούριας παράστασης είναι το “Funny Man”.
Θέλουμε να έχουμε μια χροιά σκοτεινή ειρωνική ατμοσφαιρική
Θεωρώ πως η μουσική σας είναι ένα σκοτεινό και παρανοϊκό «σύμπαν» που πιάνει από την εκπληκτικό Danny Elfman μέχρι και τους Arcturus, King Diamond και Ved Buens Ende. Όπως καταλαβαίνεις, προσπαθώ να σας βάλω σε «καλούπια», αλλά δεν τα καταφέρνω και καλά. Θα μπορούσα να βάλω τον γενικό όρο «σκοτεινή τέχνη», αλλά και πάλι δεν μου «κολλάει». Μήπως μπορείς να μου δώσεις ένα χέρι βοηθείας?
Σ: Θέλουμε να έχουμε μια χροιά σκοτεινή ειρωνική ατμοσφαιρική σε κάποια σημεία και παρανοϊκή και αν κρίνω από το feedback που παίρνουμε νομίζω ότι το μεταδίδουμε στον κόσμο. Πάντα έχω σαν κανόνα να αφήνομαι όταν συνθέτω χωρίς να σκέφτομαι επιρροές. Τις αφήνω να κάνουν τη δουλεία τους υποσυνείδητα. Αλλά σίγουρα έχω την αίσθηση και μπορώ να αναφέρω κάποιες από αυτές. Εκτός από Danny Elfman και King Diamond υπάρχουν επιρροές από The Residents Τiger Lillies γενικά από το χώρο του Black Metal μέχρι τις μελαγχολικές μελωδίες του Μάνου Χατζιδάκι. Επίσης τα soundtracks σίγουρα έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στο ηχόχρωμα των Dirty Granny Tales
Η αλληγορία στη δομή των ιστοριών των Dirty Granny Tales υπάρχει σε μεγάλο βαθμό. Στο έργο «Πολιτεία», ο Πλάτωνας φέρνει την αλληγορία του Σπηλαίου για να εξηγήσει τις επιπτώσεις της παιδείας και της έλλειψης της στη φύση του ανθρώπου. Σε τι βαθμό έχει επηρεάσει τους Dirty Granny Tales ο μεγάλος φιλόσοφος?
Σ: Πάλι θα απαντήσω με τον ίδιο τρόπο λέγοντας πως ακόμα και στο σενάριο της παράστασης βασική επιρροή είναι η επικαιρότητα. Οι υπόλοιπες επιρροές λειτουργούν υποσυνείδητα.
Πότε σου ήρθε η έμπνευση για την δημιουργία των Dirty Granny Tales, ήταν κατά την διάρκεια της δισκογραφικής σου πορείας με τους Horrified ή μετά την διάλυση της μπάντας? Δηλαδή οι ανησυχίες προϋπήρχαν ή θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε την μουσική των Horrified ως μια από τις αφετηρίες των Dirty Granny Tales? Ας πούμε ένα κομμάτι από το τελευταίο αλμπουμ των Horrified, είναι το “Once upon a time?” που θυμίζει τους Dirty Granny Tales.
Σ: Ήταν γύρω στο 2003 2004 , που ετοίμαζα κομμάτια για το επόμενο Άλμπουμ των Horrified . Tελικά για διάφορους λόγους το αφήσαμε… Κάποια στιγμή καθαρά και μόνο για να πειραματιστώ στο σπίτι διασκεύασα ένα απο αυτα τα κομμάτια σε πιο ακουστικό με φαλτσέτο φωνητικα ετσί απλά για να δω πως θα βγεί. Αυτό το κομμάτι τώρα θεωρείται από τα χιτ μας και λέγεται “Didis Show”.
Το έβαζα δειλά δειλά να το ακούσει κόσμος έτσι για να δω τις αντιδρασεις τους και ένιωσα ένα ενθουσιασμό που ήταν το κίνητρο να φτιαχτεί αυτό το μουσικοθεατρικό σχήμα.
Αν δεν έκανα και μια ερώτηση για το Metal παρελθόν σου, θα «έσκαγα». Τα “In the garden of the unearthly delights”, “Animal” και “Deus diabolus inversus” θεωρούνται από τα κλασσικά άλμπουμ της ατμοσφαιρικής Death Metal σκηνής της χώρας μας και όχι μόνο. Τώρα γυρνώντας τον χρόνο πίσω, πως νιώθεις για αυτά τα εξαιρετικά άλμπουμ?
Σ: Μ’αρέσει που και που να βάζω με δυνατό volume στο αμάξι το DEUS. Παντα το ευχαριστιέμαι. Και τα άλλα 2 αλμπούμ τα ακούω αλλά πιο σπάνια. Σίγουρα αν γυρνούσα το χρόνο πίσω ίσως να άλλαζα κάποια σημεία σε κάποια κομμάτια. Άλλα όταν τα ακούω ουσιαστικά είναι ένα ταξίδι για μένα στο χρόνο και αυτά που μου ακούγονται σαν λάθη έχουν την αξία τους. Κάποιος λόγο υπήρχε τότε που γράφτηκαν έτσι.
Πόσο έχει αλλάξει ο Σταύρος από την εποχή των mid 90’s μέχρι τώρα?
Σ: Δεν θα έλεγα πως έχουν αλλάξει και πολύ τα πράγματα. Όταν η μουσική είναι παιδί σου τόσα χρόνια πάντα θα είσαι ένας χαζομπαμπάς που βυθίζεται στο δικό του σύμπαν.
Αυτά από μένα Σταύρο, εύχομαι ότι καλύτερο για την συνέχεια σχετικά με την παράσταση “The Philanthropist”. Είμαι σίγουρος ότι για μια ακόμη φορά θα μας εκπλήξετε με την τέχνη σας. Ένα τελευταίο μήνυμα για τους αναγνώστες του afternoiz.gr…
Σ: Καταρχήν ευχαριστώ το Afternoiz για άλλη μια φορά για το ενδιαφέρον που έχει δείξει για μας.
Το μήνυμα που θα ήθελα να αφήσω είναι πως όποιος έλκύεται απο σκοτεινές ειρωνικές μελωδίες, και θέλει να προβληματιστεί μέσα από ένα τσίρκο του τρόμου, ας έρθει να μας δει από 22 Μαΐου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
