Encore σημαίνει κι άλλο. Το ότι οι Fuzztones θα έβγαζαν καινούργιο δίσκο σας το είχαμε πει καιρό πριν εδώ. Και όταν ο Rudi Protrudi βγάζει δίσκο, δεν το σκέφτομαι καθόλου. Τον ακούω ξανά και ξανά. O δίσκος κυκλοφόρησε λοιπόν από την Cleopatra Records τον Απρίλη που μας πέρασε, αλλά με την επερχόμενη συναυλία στο Gagarin 205, ίσως είναι η καλύτερη στιγμή να παρουσιάσουμε και την τελευταία τους δουλειά.
Το mini Lp λοιπόν ξεκινάει με το Barking Up The Wrong Tree. Αυθεντική σύνθεση του Rudi. Psych Punk στα καλύτερά του. Fuzz κιθάρα, αρχετυπικό riff, philicorda από τη Lana Loveland και γίναμε! Όσοι είστε γνώστες της δουλειάς των Fuzztones εύκολα θα αναγνωρίσετε το ύφος . Το garage psych punk έχει την τιμητική του! Και μάλιστα από τον μετρ του είδους. 40 χρόνια είναι αυτά, είναι δεύτερη -μπορεί και πρώτη- φύση του ανθρώπου αυτού. Περισσότερα χρόνια έχει υπάρξει ως Fuzztone , παρά ως Rudi …. Respect!
Συνεχίζουμε με διασκευάρα από τους Wildwood , το Plastic People. To κομμάτι είναι του ’68 και οι Fuzztones εδώ κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα: Να παρουσιάζουν κομμάτια από τα 60’s δίνοντας φόρο τιμής στην αγαπημένη τους μουσική. Σας έχω πει πως στις στις psych punk στιγμές τους είναι εξαίρετοι; άλλωστε για πολλούς από εμάς τους αλκοολικούς του είδους, οι Fuzztones μας άνοιξαν τα μάτια και μας έμαθαν πολλά κλασικά από τα 60’s.
Αυτό συνεχίζουν να κάνουν και για τον υπόλοιπο δίσκο. Tο Μarble Hall από την ομώνυμη μπάντα από το Μόντρεαλ ήταν μια τέτοια περίπτωση για μένα, δεν το είχα ξανακούσει και ευχαριστήθηκα τόσο ανακαλύπτοντας το αυθεντικό όσο και τον δημιουργικό οίστρο αυτού του ανθρώπου που παίρνει ό,τι κομμάτι γουστάρει και το κάνει δικό του.
H δεύτερη πλευρά του Encore ξεκινάει με μια μεγάλη έκπληξη.
Εδώ οι Fuzztones δεν ψωνίζουν από τα σιγουράκια, αλλά από το Inner Marshland των Bevis Frond που κυκλοφόρησε το 1987 . Διαλέγουν το Eyes In The Back Of My Head . Και το απογειώνουν! Είναι από τις περιπτώσεις που το αυθεντικό είναι ένα κομμάτι που μου αρέσει πάρα πολύ , αλλά οφείλω να ομολογήσω πως η διασκευούλα μου αρέσει περισσότερο! Totally nailed it!
Σειρά για να αναθεωρήσουμε έχουν οι Rare Earth. Το αυθεντικό Land of Nod που διασκευάζουν οι Fuzztones, είναι ένα ελαφρώς ψυχεδελικό χαρούμενο soul κομματάκι που προσωπικά δεν μου λέει και πολλά. Η διασκευή όμως έχει λίγο περισσότερο ψυχεδελικό σκοτάδι και του δίνει αυτό το έξτρα που μάλλον του λείπει. Στο σαξόφωνο ο Steve Mackay των Stooges παρακαλώ!
Και για το κλείσιμο, τα πράγματα πάνε στην αγαπημένη βρετανική ψυχεδέλεια των Pretty Things. To Alexander είναι από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Αξίζει να αναφέρουμε πως ο Wally Waller των Pretties παίζει το μπάσο εδώ ενώ στα drums κάθεται ξανά μετά από πολύ καιρό ο καλύτερος drummer που είχε η μπάντα (προσωπική άποψη) Mad Mike Czekaj.
Από λοιπούς συντελεστές
να πούμε πως ο Rudi παίζει σχεδόν όλες τις κιθάρες , κάνει τα lead και backing φωνητικά, παίζει και μπάσο σχεδόν σε όλα τα κομμάτια. Η Lana Loveland το philicorda organ. Ο Marco Rivagli τα drums.
Ξέρω πως πολλοί θα προτιμούσατε να έχει περισσότερα αυθεντικά κομμάτια ο δίσκος, όμως το ταλέντο των Fuzztones όταν διασκευάζουν απλά δεν υπάρχει. Και αν αυτό δεν είναι δημιουργικό, τότε δεν ξέρω τι είναι. Γιατί άλλο πράγμα είναι να κάνεις μια επανεκτέλεση ενός κομματιού και άλλο να το διασκευάσεις στο προσωπικό σου ύφος και να το κάνεις δικό σου. Και οι Fuzztones στο Encore το κάνουν (για άλλη μια φορά) καλύτερα από όλους.
Και αν έχεις αμφιβολίες , άκουσε το και συ εδώ.
Ειλικρινά δεν ξέρω αν θα το έχουν μαζί τους στις 7 του Οκτώβρη, αλλά μπορείς να το πάρεις από εδώ.
