Doggerel : Η άτεχνη ποίηση των Pixies

Doggerel λέγεται το καινούργιο album των Pixies. Αλλά αυτά σας τα είχαμε πει και εδώ. Κυκλοφόρησε λοιπόν στις 30 του Σεπτέμβρη (χθες) στις πλατφόρμες και γω σαν αδηφάγο αυτί έσπευσα μη χάσω! Και δεν έχασα. Και έχω να σας πω τα εξής σοβαρά και σοβαροφανή.

Όταν μια μπάντα σαν τους Pixies κυκλοφορεί καινούργια δουλειά για μένα την παλιοσειρά έχει πάντα ενδιαφέρον για 2 κυρίως λόγους. Πρώτα και πάνω από όλα είναι η μουσική. Να ακούσεις τι έχει να σου πει η μπάντα. Τις ιστορίες της και το πόνημά της συνθετικά. Ο δεύτερος είναι αν όντως έχουν να πουν το κάτι έξτρα σε σχέση με αυτά που έχουν ήδη πει. Και για τους Pixies αυτή είναι βαριά κουβέντα γιατί έχουν πει πολλά και όλα αξιόλογα.

Να διευκρινίσουμε επίσης πως το Doggerel

δεν είναι μεγάλη επιστροφή, τουλάχιστον όχι για μένα, δεν θεωρώ πως οι Pixies σταμάτησαν από το 2013. Είναι το 4 album τους νομίζω από τότε, και δεν τους παρακολουθώ και στα στενά. Πατάω λοιπόν το play έχοντας αναμμένο τσιγαράκι και καφεδάκι και περιμένω . Ε λοιπόν δεν χρειάστηκε να περιμένω και πολύ. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα του Nomatterday με έχουν για πλάκα. Τα τύμπανα παρέα με το μπάσο και τη φωνή σε παίρνουν από το χεράκι και σε οδηγούν σε σκοτεινά Pixies μονοπάτια για 2 λεπτά και θυμάσαι το Surfer Rosa. Στο διλεπτάκι όμως έχουμε αλλαγή στο ρυθμό, και πάμε από τη λύπη στη χαρά, από το σκοτάδι στο φως από το indie στο garage rock (ναι θα το τολμήσω) και έχουμε λοιπόν την κλασική ταυτότητα ενός κομματιού που τόσο αγαπήσαμε.

Αν μου λείπει η Kim Deal από το Doggerel;

Αν και παλιοσειρά, πάλι θα πω ευθαρσώς και πεντακάθαρα ΟΧΙ. Συνεχίζουμε. Αυτό κάνουν και οι Pixies! Στο Vault Of Heaven έχουμε την κιθάρα να παραπέμπει σε σπαγγέτι western, έτσι λίγο επικό 50’s κινηματογράφο και το χιουμοριστικό ύφος στους στίχους , που άλλωστε είναι και χαρακτηριστικό της μπάντας. Το Dregs Of The Wine είναι για μένα το πιο Pixies κομμάτι του δίσκου . Χρησιμοποιούν όλα τα σωστά συστατικά που τους έχουν καθιερώσει και σου προσφέρουν την κομματάρα έτοιμη να την πιείς στο ποτήρι. Και το ξαναπατάς  και το ξανακούς. Πιο δυνατά. Και θα το ξανακάνεις για όλο το δίσκο.  Αλλιώς να το κοιτάξεις.

Στο Haunted House έχουμε ιστορίες για φαντάσματα κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και εδώ συνειδητοποιείς πόσο μπροστά ήταν αυτή η παρεούλα γιατί με την συνταγή τους έχουν καταφέρει να είναι μέσα στα πράγματα για 30 χρόνια. Να κάνουμε και μια αναφορά στην παραγωγή που όχι μόνο δεν έχει αλλοιώσει την ταυτότητά τους, αλλά την έχει ενισχύσει κιόλας με μια φρεσκάδα και σωστές εντάσεις .

Το Get Simulated που  ακολουθεί είναι μάλλον από τος πιο ιδιαίτερες στιγμές του δίσκου. Η μπάντα δοκιμάζει νέα πράγματα και η συνταγή για άλλη μια φορά είναι επιτυχής. Το έντονο μπασάκι και τα υποβλητικά φωνητικά το κάνουν να δουλεύει άψογα΄! Στο The Lord Has Come Back Today έχουμε μια πανέμορφη indie pop μελωδία όπως και στο Thunder & Lighning, με το δεύτερο να έχει μια λιτή μεν, δεσπόζουσα δε δωδεκάχορδη κιθαρούλα. Μπορεί να είναι και ακουστική δεν παίρνω όρκο. Δεν έχει σημασία.

There ‘s A Moon On

Το κομμάτι που θα θέλετε να παίζετε κάθε βράδυ. Εκπληκτικές κιθάρες χτίζουν το άσμα και το οδηγούν σε ένα σύντομο ξέσπασμα σόλο.  Για μένα το καλύτερο από αυτά που δεν είχα ακούσει. Το Pagan Man μου θύμισε Tom Petty. Εδώ ξεδιπλώνει ο τραγουδιστής την έκφρασή του. Δεν ξέρω ίσως του αρέσει πολύ το κομμάτι (προφανώς ρε πανίβλακα, αλλιώς δεν θα το έβαζε στο δίσκο). Στο Who’s More Sorry Now έχουμε όμορφο reverb στις κιθάρες, τις ωραίες διφωνίες τους στο ρεφραίν, και ενώ περιμένεις το κλασικό ξέσπασμα, εδώ δεν έρχεται. Αλλά έχει μια γλυκόπικρη αίσθηση το κομμάτι , σαν τον Σεπτέμβρη ένα πράμα. Σου φέρνει χαμόγελο αλλά και μελαγχολία. Μόνο η μουσική μπορεί να προκαλέσει τέτοια πράγματα. Όποιος ξέρει να ξέρει τι σημαίνει το Sadducee να το πει γιατί εγώ δεν ξέρω. Αλλά το κομμάτι μου κόλλησε με το κοφτό – σε πετσοκόβω- drumming και τα αιθέρια πλήκτρα και φωνητικά.

Doggerel

Είναι το ομώνυμο του δίσκου, για κλείσιμο. Σημαίνει άτεχνη χιουμοριστική ποίηση. Αν δεν είμαι τραγικά λάθος, οι στίχοι είναι από ένα Βρετανό στρατιώτη του 18ου αιώνα και το λιγότερο που έχω να πω είναι πως είναι εκκεντρικοί. Αλλά δεν μας πειράζει αυτό.

Συνολικά το Doggerel μόνο άτεχνο δεν το λες. Είναι από τους δίσκους που θες να ακούς δυνατά ακόμα και στις ήρεμες στιγμές του. Νομίζω πως πρόκειται για δουλειά που θα ευχαριστήσει όλους τους υπάρχοντες ακόλουθους του συγκροτήματος. Και θα τους φέρει πάρα πολλούς καινούργιους αρκεί να το ακούσουν.

Ακούστε το και σεις εδώ ξέρω γω να έχουμε να λέμε αν ποτέ με βρείτε !