Επιτέλους! Περίμενα με περίσσια ανυπομονησία το νέο και δεύτερο άλμπουμ των Wings of Steel. Οι Αμερικάνοι αποτελούν αδυναμία μου από το ντεμπούτο τους, το ομώνυμο EP. Μετά ήρθε στα χέρια μας και το “Gates of twilight” και με “διέλυσε”. Αναμέναμε λοιπόν το δεύτερο τους άλμπουμ με μεγάλη προσμονή.
Η νοσταλγία για την δεκαετία του ’80 που έχουν αυτοί οι τύποι είναι κάτι εντυπωσιακό και χαίρομαι πολύ που έχω την τύχη να τους ακούω.
Στο Repeat συνέχεια το “Winds of time” των Wings of Steel
Έχω βάλει στο repeat το άλμπουμ, την πρώτη φορά που το άκουσα, μένει το αυτί στο “Lights go out”. Θα ήταν πολύ περήφανοι οι Rainbow της εποχής “Gates of Babylon” και “Stargazer” ακούγοντας το. Απίστευτο κομμάτι με τον χρόνο να βρίσκεται κάπου στα seventies με Καλιφορνέζικη επιμετάλλωση.
Οι Queensryche των πρώτων δίσκων έρχονται στο “We rise” και συναντάνε για μπύρες τους Crimson Glory. Η φωνή του Leo Unnermark είναι ότι καλύτερο κυκλοφορεί εκεί έξω, θυμίζοντας τον αδικοχαμένο Midnight μαζί με κάποιες “πινελιές” από Geoff Tate. “Διαστημικές” ερμηνείες σε όλο το άλμπουμ.
Όλη η παράδοση του Αμερικάνικου Heavy Metal και του NWOBHM έχει μπει στο “χυτήριο” των Wings of Steel. Οι Iron Maiden, Judas Priest, Crimson Glory και Queensryche αναφορές σε όλες τις συνθέσεις τους είναι μπολιασμένες με ατόφιο συναίσθημα και την προσωπικότητα των Wings of Steel.
Ακούγοντας το “Flight of the eagle” να σε ταξιδεύει με τις υπέροχες μελωδίες του στο ένδοξο παρελθόν κοιτώντας ταυτόχρονα στο ένδοξο παρόν και μέλλον που έχουν οι Αμερικάνοι. Δεν υπήρχε καλύτερο κομμάτι για το τέλος. Οι θεότρελοι πήραν το δεκάλεπτο ομώνυμο κομμάτι που είναι τίγκα στα Judas Priest riffs εποχής “Painkiller” και το έκαναν επίσημο clip. Δεν το πετσόκοψαν, τίποτα, και τα δέκα λεπτά εδώ είναι.
Στο solo ακούμε έντονες επιρροές από την κιθαριστική δουλειά των John Sykes και Joel Hoekstra από τους Whitesnake. Ενώ στα drums ο Damien Rainaud είναι σκέτο “βομβαρδιστικό”, ακούγεται ότι έχει “εικόνισμα” τον Tommy Aldridge πάνω από το κρεβάτι του. Μέσα σε ένα κομμάτι όλη η καριέρα των Wings of Steel.
Το δεύτερο κομμάτι “Saints and sinners” είναι ένα NWOBHM αμάλγαμά που απλά συνεχίζει ότι άφησε το ομώνυμο.
Φτάνοντας στο “Crying” που διακρίνουμε την αγάπη της μπάντας για τους παλιούς και καλούς Motley Crue αλλά και στους Tokyo Blade. Στο “Burning sands” συναντάμε την αγάπη των Wings of Steel για τους παλιούς Helloween και Riot. Η “βελόνα” είναι κολλημένη στο 1988.
Το “To die in a holy war” είναι μια σύνθεση που οι Iron Maiden θα πρέπει να καμαρώνουν για την κληρονομά που αφήνουν πίσω τους. Η φωνή του Unnermark έχει στοιχεία τόσο από Dio και Midnight έως και τον τρομερό εξίσου James Rivera. Βέβαια στο αντιπολεμικό “To die in a holy war” φέρνει και κάτι έντονο από Bruce Dickinson. Σε αυτή την σύνθεση όπως και σε όλες τις υπόλοιπες βλέπουμε από τους κιθαρίστες μια αγάπη για τα blues solos στα ατμοσφαιρικά μέρη και καταιγιστικά solos που έχουν την βάση τους στο NWOBHM στα δυναμικά σημεία.
Σε αυτές τις εναλλαγές θυμίζουν τους φανταστικούς Tokyo Blade του “Night of the blade”.
Το “We rise” με τον λυρισμό του στην αρχή σε εντυπωσιάζει, οι “χαμηλές” του Unnermark είναι τόσο μα τόσο Dio. Αργότερα βάζει την μάσκα του Midnight και το “We rise” εκτοξεύεται μαζί με την τρομερή κιθαριστική δουλειά του Parker Halub.
Για το “Flight of the eagle” σας αναφέραμε παραπάνω διθυραμβικούς χαρακτηρισμούς. Το “Winds of time” έρχεται στο τέλος του και εμείς μόλις αποκτήσαμε άλλο ένα άλμπουμ που θα ακούμε για χρόνια. Όπως ακριβώς έγινε και με το “Gates of twilight”.
Για το τέλος
Είναι από τα καλύτερα Heavy Metal άλμπουμ που έχω ακούσει την τελευταία δεκαετία. Ένα άλμπουμ με την προσωπικότητα των Wings of Steel να μεγαλοπρεπή μέσα από τα ακούσματα τους. Αυτή η αγάπη και η νοσταλγία των μελών αυτής της μπάντας για την δεκαετία του ’80 σε αφήνει στον τόπο. Η παραγωγή είναι δική τους, το artwork είναι του Spencer Caligiuri και το mastering όπως και η μίξη έχουν πραγματοποιηθεί στα Mix unlimited από τον drummer της μπάντας.
Όταν είσαι υπεύθυνος για όλα
Όλα έχουν γίνει από την μπάντα, εκτός από το artwork. Όλη η ευθύνη σε ότι ακούγεται στο “Winds of time” είναι επάνω τους. Το αποτέλεσμα είναι μεγαλειώδες το λιγότερο που μπορώ να πω. Θα ακούγεται για πολύ καιρό ακόμα στις playlist μου λόγω του συναισθήματος που βγάζει. Αυτό το ατόφιο και μαγευτικό συναίσθημα μπαντών που αγαπήσαμε για τα αριστουργήματα τους. Αυτά που δεν προλάβαμε εμείς οι νεότεροι και τα μάθαμε μετά.
Τώρα τα ζούμε σε Real time φάση εμείς.
Τι άλλο να ζητήσει κάνεις?
