Έχουμε γιορτή στο Deathcore όποτε κυκλοφορούν οι Whitechapel μια δουλειά. Η Metal Blade σπάνια πέφτει έξω στις επιλογές της. Για αυτό και τους “ψάρεψε” από την Siege of Amida Records όταν ήταν έτοιμοι να κυκλοφορήσουν το δεύτερο τους άλμπουμ.
Whitechapel: Δισκογραφία για πολλές συζητήσεις
Τα αγαπημένα μου άλμπουμ είναι το ντεμπούτο τους, όπως και το “The valley” και το τελευταίο τους “Kin”. Δουλειές που τις ακούς συνέχεια και ξεχνάς να σταματήσεις τη ροή του κάθε άλμπουμ. Σίγουρα στα υπόλοιπα άλμπουμ θα μπορούσαν να ήταν με περισσότερες εμπνευσεις. Είναι ένα δύσκολο ιδίωμα άλλωστε που για να ξεχωρίσεις και να πιάσεις τον παλμό του κοινού έχει ζόρι. Πάντως στις συνειδήσεις των οπαδών τους είναι πολύ ψηλά. Τα “Kin” και τα “The valley” πάντως που ήταν τα προηγούμενα τους άλμπουμ, έκαναν απίστευτο come back. Δισκάρες και τα δυο. Πάμε στο “Hymns in dissonance”.
Το “Hymns in dissonance” είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ και άξιος διάδοχος
Το “Hymns in dissonance” είναι από τα άλμπουμ που ξεχωρίζουν στο χώρο του Deathcore. Οι Whitechapel συνεχίζουν την παράδοση των “Kin” και “The valley” σε ποιότητα, ωριμότητα και καινοτομία. Πάμε στα “Prisoner 666” και το ομώνυμο. Το πρώτο ξεκινάει με εφιαλτικές μελωδίες και παρανοϊκό ρυθμό. Έρχεται το ομώνυμο και δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης, χαοτική σύνθεση με ασταμάτητο thrash metal riffing και εξαιρετικό video clip.
Το άλμπουμ συνεχίζει με αγριότητα και ωμότητα
Θυμάστε την ατμόσφαιρα που κουβαλούσε το “True detective” στην πρώτη σεζόν? Ακριβώς αυτή η ατμόσφαιρα υπάρχει εδώ και την έχουν επιτύχει στο έπακρον. Ακρότητα, αρρώστια και ωμότητα συναισθημάτων. Τα “Diabolic slumber” και “A visceral retch” σε διαλύουν με “άρρωστα” riffs και το χαοτικό rhythm section. Drumming ασταμάτητο στο πρώτο κομμάτι με αδυσώπητα riffs που δεν σε αφήνουν να ηρεμήσεις. Το δεύτερο που έχει γίνει και φοβερό clip συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο με εκρηκτικά break downs. Οι Whitechapel σε έχουν βάλει σε μια κολάση μιας εγκαταλελειμένης Αμερικάνικης πόλης. Εύκολα γινόταν soundtrack η μουσική του “Hymns in dissonance” σε μια ταινία που να διαδραματιζόταν εκεί.
Μέσα στον κόσμο των “Hate cult ritual” και “The abysmal gospel” βγάινει όλη η αρρώστια της κοινωνίας. Κομμάτια που χαρακτηρίζονται από τρομερής έντασης ακρότητες και φωνητικά γεμάτα οργή και μίσος από τον Phil Bozman. Προετοιμάζει για τα καλά τον ακροατή άλλωστε το “Ex infernis”. Ειδικά το “Hate cult ritual” έχει απίστευτο drumming και death metal riffs εμποτισμένα στο μίσος. Λατρεία το Slayer solo στην αρχή του “The abysmal gospel”.
Η ακρότητα των Whitechapel
Και τώρα που το σκέφτομαι η μουσική των Whitechapel άνετα “ετρεχε” και για μυθιστόρημα του Stephen King. Για την ώρα έχουμε να κάνουμε με ένα θαυμάσιο άλμπουμ με μεγάλες στιγμές μέσα που συνεχίζουν την παράδοση του “Kin”. Τα “Bedlam” και “Mammoth god” συνεχίζουν να προσφέρουν Deathcore υψηλής ποιότητας με το “κοπάνημα” να δίνει και να παίρνει. Το πρώτο είναι midtempo φάση με λίγες μελωδικές γραμμές να δίνουν ένα τόνο αρρώστιας. Το δεύτερο σε βάζει στην άβυσσο με τα πρώτα δευτερόλεπτα που “τρέχουν” και στη συνέχεια έχουμε “κοπάνημα” χωρίς έλεος με εναλλαγές tempo. Στο τέλος μπαίνουν και κάτι περίσσιες μελωδίες.
Ένα ιδανικό τέλος για άλμπουμ των Whitechapel
To “Nothing Is Coming for Any of Us” είναι ένα κομμάτι που έπρεπε να ήταν τελευταίο και να κλείσει ιδανικά το άλμπουμ. Μια εξάλεπτη σύνθεση με παρανοϊκά φωνητικά και χροιά τόσο άρρώστη όσο πρέπει. Τα riffs αλλάζουν συνέχεια όπως και ο ρυθμός του κομματιού. Η απόλυτη Deathcore χαοτική φάση. Το “Hymns in dissonance” τελειώνει και με αφήνει απόλυτα ικανοποιημένο.
Για το τέλος
Το νέο άλμπουμ των Whitechapel είναι πολύ καλό και συνεχίζει από εκεί που τελειώσαν τα “The Valley” και “Kin”. Η ατμόσφαιρα είναι τόσο άρρωστη που καταδεικνύει την γύμνια των συναισθημάτων σε μια κοινωνία που καταρρέει. Εγώ έχω να δώσω συγχαρητήρια στην μπάντα από το Tennessee των ΗΠΑ για ένα ακόμα σπουδαίο άλμπουμ.
