Σας είχαμε πει πριν λίγο καιρό πως περιμέναμε το δεύτερο album από Weeping Mist. Και επιτέλους έφτασε στα χέρια μας και ευθύς αμέσως τοποθετήθηκε στο πικάπ να χορτάσουν τα λάιμαργα αυτιά μου.
Αν μπορούσα να το χαρακτηρίσω με μια λέξη, θα το έλαγα σπαραξικάρδιο. Αν το album μπορεί να θεωρηθεί φυσική συνέχεια του Lonely Streets, εδώ έχουμε πιο ενδελεχής αναζήτηση. Ίσως όχι τόσο στον ήχο αλλά στο ύφος. Από την αρχή έχεις tremolo, fuzz, farfisa να κυριαρχούν στη σύνθεση. Αυτό βέβαια για τα παραλθοντολάγνα ώτα μόνο κακό δεν είναι. Τα φωνητικά είναι τραχιά αλλά βγάζουν μια λύπη που δεν έχετε ξανακούσει.
Στις 16 συνθέσεις θα ακούσετε κυρίως μινόρε
αλλά δεν υπάρχει τίποτα χαζοχαρούμενο ούτε pop εδώ. Οι συνθέσεις είναι ποτισμένες από τις επιρροές του Σπύρου που όχι μόνο δεν τις κρύβει, αλλά τις διατυμπανίζει. Και αυτό το κάνει με τον καλύτερο τρόπο. Κάθε τραγούδι θα μπορούσε να είναι και σε μια 60’s συλλογή . Αλλά το φοβερό με αυτό το album είναι ότι ακούγεται και σήμερα μια χαρά. Οι χροιές είναι μοναδικές στα όργανα. Κάτι που θαύμαζα πάντα, ακόμα και από τις Yesterday’s Thoughts μέρες.Τα παιξίματα δεν είναι groubdbreaking, αλλά χρωματίζουν τέλεια τα κομμάτια. Oi Weeping Mist ξέρουν πως να σε ταξιδεύουν και το κάνουν εύκολα και αβίαστα. Απλά γιατί αυτός ήταν πάντα ο τρόπος έκφρασής τους. Ενώ άλλοι που το προσπαθούν με πολύ κόπο και χρόνο , καταφέρνουν μια τρύπα στο νερό…
Υπάρχουν και στιγμές που μια φυσαρμόνικα θα σε πάρει από το αυτί και θα σου δείξει μια ακόμα πιο λυπητερή όψη της μπάντας. Βέβαια εκεί που λάμπει η μπάντα είναι στο χώρο ανάμεσα στο garage rock όπως το παίζανε στο Τέξας και στην ψυχεδέλεια. Βάλτε και λίγο (ή και πολύ) Seeds στην εξίσωση και θα έχετε μια ιδέα για το τι θα ακολουθήσει. Θα στέκοταν και ως αμιγώς ψυχεδελικό, αλλά για μένα είναι psych punk και τα μυαλά στα blender. Πενιχρές λεπτομέρειες οι ιδιωματισμοί, που δεν έχουν και πολύ σημασία, don’t mind me.
Υπάρχουν και ελάχιστα εφέ
κυρίως σε εισαγωγές κομματιών όπως και μια δεύτερη φωνή στο When I ‘m Gone που εντατικοποιούν το storytelling των κοματιών. Θεματολογία, αγαπημένη για μας τους garage-a-holics, χαμένες αγάπες αι ιστορίες αγάπης που δεν ευόδωσαν. Ειπωμένες όμως με μια δόση σούρουπου… Εκεί που οι σκιές τα κάνουν όλα να φαίνονται περίεργα.
Αγαπημένη στιγμή το Grains On The Sand. Γιατί έτσι. Βέβαια αν με ρωτήσετε 3 λεπτά αργότερα, μάλλον θα σας πω άλλο κομμάτι. Και μετά κάποιο άλλο, μέχρι να καλύψουμε και τα 16.
Αν και μπορείτε να το ακούσετε όλο εδώ, θα σας έλεγα πως αν ψάχνετε κάτι διαφορετικό σε σχέση με το τι ακούγεται σήμερα, να πάρετε το βινύλιο. Δεν έχουν βγει και πολλά, μια 300αρια είναι και ξεπουλάει σβέλτα. Από την Tymemachine-Productions67. Και φυσικά να το παίξετε στην μεγαλύτερη δυνατή ένταση. Μην είστε μοναχοφάηδες. Να μάθουν και οι γείτονές σας από καλή μουσική. Είναι μια κλασική περίπτωση buy or die. Δεν περιγράφω άλλο.
