Για τους πολύ παλιούς του underground ιδιώματος που ακούει στο όνομα garage, οι Unclaimed δεν είναι κάτι καινούργιο. Αποτελούν από τις πρώτες μπάντες που σήκωσαν το λάβαρο της αναβίωσης κοπανώντας από το 1979. Το ep που είχαν κυκλοφορήσει στη Moxie είναι πλέον κλασικό και απαραίτητο για κάθε garage δισκοθήκη που σέβεται τον εαυτό της.
Ακολούθησε το Primordial Ooze που εκδόθηκε σε 2 εταιρείες με ελαφρώς διαφορετικά tracks και τρέχα γύρευε. Από εκεί ο Shelley Ganz φαίνεται πως θέλει να πάει από τον κλασσικό ήχο της 80’ς αναβίωσης σε άλλα μονοπάτια. Μπλέκει λίγο το folk, λίγο το surf, λίγο την tiki αισθητική. Και κάπου εκεί οι Unclaimed διαλύονται. Αλλά υπάρχει το υλικό, έτσι λοιπόν κυκλοφορεί μια δισκάρα το Under The Bodhi Tree ως Attila and The Huns. Για λόγους που δεν μπορώ να καταλάβω, αυτό το album δεν “έπιασε” . Και από τότε ο Shelley και η παρέες του σίγησαν.
Αυτό μέχρι πριν από λίγο χρόνια που επανεμφανίστηκε και συνέχισε από εκεί που το είχε αφήσει. Πράγμα που ζωγράφισε μεγάλα χαμόγελα στους afficionados του είδους. Μέσω της Misty Lane Records ξανατυπώνει τα παλιά και ετοιμάζει album με καινούργιο υλικό. Αυτό ίσως σαν μέσω αυτοδικαίωσης για την επιστροφή του. Βέβαια ο χρόνος είναι αμείλικτος και δυστυχώς λίγο πριν την κυκλοφορία του album σε βινύλιο, ο Shelley την έκανε για τους ουρανούς. Ή όπου τελοσπάντων πάμε μετά από εδώ.
Ευτυχώς για εμάς, το album είναι ολοκληρωμένο.
Κυκλοφόρησε ψηφιακά πριν από λίγες μέρες. Και είναι Ιδιοφυές. Με το γιώτα κεφαλαίο γιατί υπάρχει λόγος. Στις 12 αυθεντικές συνθέσεις που απαρτίζουν το album, οι Unclaimed παίρνουν το garage και το εμπλουτίζουν με ωραία riffs. Κιθάρες jangly σε σημείο να ακούγονται τελείως folk. Και αλλού πνιγμένες στα βάθια να έχεις την αίσθηση του ωκεανού στα αυτιά σου. Και όλα αυτά ντυμένα με snotty φωνητικά ή ρομαντικά αιθέρια. Ανάλογα τις διαθέσεις.
Και ενώ απλώνει τον garage ήχο όσο καμιά άλλη μπάντα, καταφέρνει να μην ξεφεύγει ούτε τόσο λίγο. Ίσα ίσα που μάλλον ανοίγει μονοπάτια για τους καινούργιους. Τώρα πως γίνεται αυτό; Το μόνο που έχω να πω είναι πως ο Shelley άκουγε και έψαχνε τα garage 60’s κομμάτια από το 1979 μέχρι προχθές. Και μάλιστα με τον ίδιο ενθουσιασμό. Οπότε για αυτόν ήταν απλά μια βιωματική κατάσταση, δεν υπήρχε περίπτωση να ξεφύγει.
Κατά το προφανές , η καρδιά δεν ξεχνάει ποτέ. Τι καλύτερο για εναρκτήριο λάκτισμα για το album. Δεν θα ασχοληθώ με τα κομμάτια του album ένα προς ένα. Δεν θα σας πω καν ποιες είναι οι αγαπημένες μου στιγμές κατά το σύνηθες.
Σε αυτό που θα επιμείνω όμως είναι η παρακαταθήκη που αφήνει αυτό το album.
To γεγονός πως άμα έχεις τον ήχο στο αίμα σου, όπως και να εκφραστείς πάλι garage θα είναι. Τα ηχοχρώματα παίρνουν και δίνουν αλλά ο ήχος σαν σύνολο πάντα σε γυρνάει στα 60’s. Να πω επίσης πως υπάρχει παντελής απουσία πλήκτρων . Το τονίζω γιατί αποτελούν κόκκινο πανί για τους αλκοολικούς του είδους. Εδώ όχι μόνο δεν λείπουν , αλλά θα διαπιστώσετε πως δεν χρειάζονται κιόλας. Κάτι που διαλαλώ μόνος μου εδώ και χρόνια. ΤΟ GARAGE ΕΙΝΑΙ ΚΙΘΑΡΕΣ. Και οι Unclaimed το κάνουν τόσο φυσικά που σε εκπλήσσουν.
Με το Creature Of The Maui Loon δεν θα πάρετε φόρα να χτυπήσετε το κεφάλι σας στον τοίχο. Μπορεί να μην το παίξετε στα rock n roll party σας. Αν και υπάρχει υλικό και για τις 2 περιπτώσεις. Στην πλειοψηφία του όμως είναι το album που θα το ακούσετε ξανά και ξανά με προσοχή. Και θα ανακαλύπτετε συνέχεια καινούργια ωραία πραγματάκια.
Όσο για τους μπαντάνθρωπους του είδους, δίνει μαθήματα στο πως να εξελίξεις το είδος ώστε να είναι ευχάριστο και παιχνιδιάρικο. Χωρίς να κινδυνεύει να αποχαρακτηριστεί. Κάτι που πολλές μπάντες σήμερα το κάνουν ανάποδα. Χαρακτηρίζονται garage ενώ η σχέση τους με το είδος είναι όση έχουν τα μπρόκολα με την αστρονομία. R.I.P. Shelley και ευχαριστούμε που μας έδειξες το δρόμο.
Το album των Unclaimed θα κυκλοφορήσει σε βινύλιο τον Μάρτιο. Για προπαραγγελίες και ακρόαση κάντε κλικ εδώ.
Claim your Unclaimed copy πριν να είναι αργά που λένε και στο χωριό μου….
