Από την ίδρυσή τους στο Τόκιο το 2005, οι The Fadeaways δεν παίζουν απλώς μουσική. Έχουν ενορχηστρώσει μια γκαράζ πανκ ροκ επανάσταση. Βαθιά εμποτισμένη με την ακατέργαστη ενέργεια του γκαράζ πανκ της δεκαετίας του ’60 και του πανκ trash της δεκαετίας του ’70. Το τρίο είναι ένα θέαμα υψηλής ενέργειας, γκαράζ, ποπ και πανκ μουσικής ευφυΐας. Ντυμένοι με ασορτί ρούχα εμπνευσμένα από την Europop των ’60s που φωνάζουν στυλ τόσο δυνατά όσο και η μουσική τους.
Κάθε συναυλία είναι μια εμπειρία γεμάτη αδρεναλίνη. Όπου ο Toyozo (φωνητικά και μπάσο) βρίσκεται συχνά να πηδάει πάνω στο kick drum, φωνάζοντας μελωδίες, ενώ είναι σκαρφαλωμένος πάνω στο ταραχώδες τύμπανο. Ο Ozzy (ντραμς) δεν μένει πίσω, συνδυάζοντας το drumming του με εκπληκτικές χειρολαβές στο κιτ του. Και ο Assman (κιθάρα) ενσαρκώνει το πνεύμα του ιαπωνικού ροκ, πηδώντας στον αέρα. Σε μια αξέχαστη στιγμή, χτυπώντας ένα μπουκάλι Asahi που του έδωσε ένα μέλος του κοινού – και όλα αυτά χωρίς να χάσει ούτε ένα χτύπο στην κιθάρα του.
Εδώ το νέο τους full length album, σκαλισμένο στο fuzz
με μερικές κλασικές διασκευές και μερικά πρωτότυπα που θα σας κάνουν να τινάξετε τα μυαλά σας στον αέρα!
Αν και το album που θα κυκλοφορήσει από την Groovie records έχει μπόλικες διασκευές από 60’s garage punk classics, αυτό όχι μόνο δεν ενοχλεί αλλά εντυπωσιάζει κιόλας. Όλα τα κομμάτια είναι απαραίτητα με την ωμή ενέργεια που χρειάζεται. Ανεπειτήδευτα. Επιθετικά. Μπορεί και μεθυσμένα. The Fadeaways’ style….
Έχουμε και προσθήκη από όμορφη farfisa στο 1966 και στο How Many Times που παίζει να είναι δικά τους. Δεν είμαι σίγουρος 100% γιατί ο σκληρός βάρεσε error από αυτό που ακούω. Στο Im Gonna Make it έχουμε ντέφι πρώτο όργανο μαζί με την κιθάρα και το πλήκτρο να κεντάνε μέχρι την σολάρα. Λίγα ακόρντα και καλά. Παιγμένα με ένα σκοπό και μόνο. Να δείτε πως γίνεται το high energy rock n roll σωστά.
Σε χτυπάει στην σπονδυλική στήλη κατευθείαν αυτό το παίξιμο και ο φαινομενικά ακατέργαστος ήχος. Και λέω φαινομενικά γιατί δεν είναι εύκολο να ακούγεσαι έτσι, πιστέψτε με. Άλλη μια πολύ καλή στιγμή είναι και το Ghosts In Me.
Μην πλανιέστε, όλες οι διασκευές είναι φοβερές, και μάλιστα με σεβασμό στα αυθεντικά κομμάτια. Απλά οι The Fadeaways δίνουν αυτό το προσωπικό extra κάτι που σε κάνει να γουστάρεις. Εγώ σαν ερασιτέχνης τυμπανοκρούστης θα πω πως η ξεραΐλα του snare είναι καταπληκτική και σούπερ αποτελεσματική στο να σπάει σφραγίσματα και να διαλύει τη μαρμελάδα που έχουν τα αυτάκια σας λόγω κακής μουσικής.
Αν θέλετε να χορέυει ο κόσμος στα πάρτυ σας, αυτός ο δίσκος είναι απαραίτητος. Αν πάλι θέλετε να εκδικηθείτε το γείτονα γιατί σας βάζει πάολα ξερώ γω, βάλτε την διασκευή των Count V στα τέρματα και απολαύστε τις ρωγμές που θα γίνουν στην μεσοτοιχία σας.
Άκουσμα και παραγγελιά από εδώ!
