O Randy Fitzsimmons υποτίθεται πως είναι ο άνθρωπος που έκανε τους Hives μπάντα, και μέχρι πρότινος τους έγραφε ΟΛΑ τα κομμάτια. Αυτά όμως σας τα έχουμε πει. Και μπράβο στους Σουηδούς που κρατήσαν το θρύλο ζωντανό για τόσο καιρό. Δεν έχει σημασία που είχαν πάνω από δέκα χρόνια να βγάλουν δίσκο. Ούτε καν το καταλάβαμε. (Εντάξει εμένα μου είχαν λείψει). Αλλά με την εμφάνιση που έκαναν στο Release εδραίωσαν ένα πράγμα πανεύκολα. Τι Κάρολος και π@π@ριές, οι βασιλιάδες είναι Σουηδοί και στέφθηκαν από τον κόσμο!
Σοβαρά τώρα το The Death Of Randy Fitzsimmons αποτελείται από 12 κομμάτια. Φυσικά και η διάρκεια δεν είναι μεγάλη. Μιλάμε για rawk n roll. Φυσικά και δεν θα βρείτε μουσικές ελεγείες. Εννοείται πως δεν υπάρχει ενδελεχής στίχος. Ωριμότητα, φτιασίδωμα και πόζα είναι λέξεις άγνωστες για τον εκλιπόντα Randy και τους Hives. Ακόμα και στα σουηδικά. Το rock n roll πρέπει να είναι ιδρωμένο, τρελλό, επικίνδυνο και τραχύ. Αν υπάρχει μια κληρονομιά που άφησε ο Randy στους Hives , είναι να ξέρουν ακριβώς πως πρέπει να είναι η μουσική τους. Φυσικά και ο Fitzsimmons δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο. (Να μας διαβάζετε ρε λέμε). Πρώτα περνάν καλά αυτοί και όποιος θέλει ας ακολουθήσει. Όποιος δεν θέλει και δεν καταλαβαίνει ξυδάκι και τη Δευτέρα με τον κηδεμόνα σας.
Το album ξεκινάει δείχνοντας τα δόντια των Hives με το Bogus Operandi.
Μπαμ! ξεβουλώνει αυτιά, σπάει άλατα από αρθρώσεις, σε κουνάει αν έχεις νευρικό σύστημα θες δε θες. Έχει και εισαγωγούλα έτσι για να λένε και οι ίδιοι πως έχουν δουλέψει τα κομμάτια. Και μετά ξύλο. Απελέκητο και αλύπητα. Riffara απλή κατανοητή και άκρως κολλητική. Έχει και μετατονισμό. Και καταιγισμό από drum rolls στο snare για να κρατσανίσει λίγο στο αυτί σου.
Μετά σε σφυροκοπάνε πιο γρήγορα με το Trapdoor Solution.1.03 διάρκεια. Τι δεν καταλαβαίνεις; Απλά δεν χρειάζεται το κομμάτι να είναι μεγαλύτερο. Ό,τι είχαν να πουν το είπαν. Ποιο το νόημα να επαναλαμβάνονται; Άλλωστε για κάτι τέτοια τους αγάπησα και τους αγαπάω ακόμα περισσότερο τώρα που επιμένουν.
Ακολουθεί το Countdown to Shutdown. Έχει όλα εκείνα τα συστατικά που κάνανε τη σουηδική rock n roll σκηνή να ξεχωρίζει. Στα χνάρια των Nomads, με ολίγη από Hellacopters, το κομμάτι κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει. Δυνατό riff και εδώ λάμπει και ολίγον παραπάνω ο νέος μπασσίστας που δίνει τον τόνο στο κομμάτι με αυτό το κάτι που δεν είναι άλλο από το εφεδάκι στο μπάσσο. Αλλά τα γκάζια και εdώ είναι ανελέητα. Τo μέταλλο στη φωνή του Howlin Pelle καλά κρατεί και ας αρχίσουν οι χοροί. Ή το pogo. Διαλέχτε.
Με το Rigor Mortis Radio νομίζεις πως θα κουλάρεις λίγο.
Τα νομίσματα στην τράπεζα.Live το απολαύσαμε με 2 drummer επί σκηνής, ανεβάσανε και τον χαλιαμούτρα από τους Arctic Monkeys πωςτουςλένε. (εντάξει καλός ήταν ρε ). Και εδώ έχουμε μετατόνισμό αλλά το κομμάτι στην απλότητά του είναι ίσως από τα πιο κολλητικά του album.
Στο Stick Up βουτάνε στο βούρκο και θυμίζουν λίγο πρώιμο Waterhouse πολύ βρωμισμένο. Δεν μας έχουν συνηθίσει σε κάτι τέτοια αλλά η δοκιμή είναι απόλυτα επιτυχημένη. Vintage αισθητική έτσι κι αλλιώς. Απλά εδώ πάμε σε άλλα μονοπάτια. Λίγο πιο 50’s – 60’s rnb. Kαι εκ του αποτελέσματος κρινόμενοι, το πείραμα είναι απολύτως επιτυχές. Ωραία φωνητικά και το σαξοφωνάκι να δίνει. Σόλο σε 2 νότες που τα σπάει. Δεν χρειάζεται παραπάνω λέμε.
Το Smoke And Mirrors εμένα μου θυμίζει Clash. Mη με ρωτήσετε γιατί, δεν έχω καμία έξυπνη απάντηση. Από τα πρώτα ακόρντα μου ήρθε αυτό. Δεν το λες κακό. Μάλλον γ@μ@το το λες! Με ένα ωραιότατο ρεφραίν και drumming που θυμίζει αμαξοστοιχία σε collision course. Λιτό σολάκι και πάμε πάλι. Εδώ ίσως ο Randy άφησε στην μπάντα ένα κομμάτι για να τους θυμούνται και για τις καινούργιες τους δουλειές.
Crash Into The Weekend για τη συνέχεια.
Απλό, δυνατό, λιτό, με garage ορμή και λίγο από το μυστικό συστατικό των Hives που το κάνει αξιομνημόνευτο. Θα μπορούσες να το πεις και rockabilly αν έπαιζε τρενάκι ρυθμό. Έτσι το λες απλά RAWK N ROLL. Δεν χρησιμοποιώ τον όρο garage αφενός γιατί είναι ιερός για μένα, και αφετέρου, οι Hives δεν γουστάρουν αυτόν τον όρο για τους ίδιους.
Tο Two Kinds Of Trouble είναι το πιο Hives κομμάτι με την έννοια ότι σε πάει λίγο πίσω. Τα ακόρντα πέφτουν επιβλητικά για να συμπληρώσουν τη μελωδία της φωνής . Και μέχρι να πάρεις χαμπάρι τι γίνεται τελειώνει. Αρχίζει το The Way The Story Goes. Και εδώ έχουμε την κλασσική συνταγή που δεν χάνει με τίποτα. Με μπόλικο εφεδάκι και ξερό drumming να σε χτυπάει στα μηνίγγια.
Το Τhe Bomb είναι high energy με τη Randy ή Hives συνταγή αν θέλετε. Εξαιρετικός ήχος στην κιθάρα και σφυροκόπημα. Μετά πάμε στο Whatever did I do to you που δεν καταλαβαίνω τι δουλειά έχει σε αυτό το album. Ίσως η μακρόχρονη περιοδεία με τις μαϊμούδες τους επηρέασε στο songwriting. Αυτά τα λέω εγώ που είμαι γκαραζορόλης βέβαια. Άλλοι μπορούν να το πουν και καλύτερη στιγμή του δίσκου ξέρω γω και άλλα τέτοια βαρύγδουπα. Ελπίζω όμως να συνεχίσουν όπως τελειώνουν το album , γιατί το Step Out δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Τα σπάνε δεόντως . Και πολύ καλά κάνουν.
Γενικά
αν εξαιρέσουμε το whatever, μιλάμε για ένα δίσκο που τον πέρασα 4 χεράκια στα καπάκια. Εξ ορισμού είναι η καλύτερη δουλειά των Hives εδώ και καιρό. Όποιος έπιασε το αστείο του ζητάω συγνώμη. Αλλά νομίζω πως μπορούμε πλέον να μιλάμε για Hives στην μετά Randy εποχή και αυτό είναι πολύ πολύ πολύ καλό. Κλασικά ανυπομονώ για την επόμενη δισκογραφική κίνηση. Πέρα από όλα αυτά, αν έχετε την ευκαιρία να τους δείτε live, αρπάχτε τη, είναι με διαφορά η καλύτερη Live rock n roll μπάντα στην τρίτη πέτρα από τον ήλιο.
