Με τους Deadly Spirits έχουμε ξαναασχοληθεί στο κοντινό παρελθόν . Όταν αμόλησαν το Creepin and Crawlin που είναι single από το κομμάτι βινυλίου που θα μας απασχολήσει σήμερα.
Kυκλοφορία της Yokai 5 Records. Για το label δεν ξέρω τίποτα, αλλα φαίνεται να μπαίνει δυναμικά με αυτή την κυκλοφορία στο χάρτη. Είναι από τις ανεξάρτηετες προσπάθειες έξω από τα γνωστά δεδομένα οπότε ξέρετε τι πρέπει να κάνετε.
Όσον αφορά το δίσκο, τα παλικάρια μου τον έστειλαν έγκαιρα, αλλά ήταν λίγο πριν φύγω για παραλία και δουλίτσα και μπήκε στο ντουλάπι. Είναι όμως από αυτές τις περιπτώσεις που το βάζεις και παίζει και ένα πλατύ φαρδύ σαρδόνιο χαμόγελο σχηματίζεται στη μάπα σου. Στο χωριό μου το λέμε και smirk αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Το Shadows and Serenades ξεκινάει χωρίς αστεία
και κατευθείαν στο μεδούλι. Το Why Did You Do (the things you did) είναι ξεκάθαρα κομμάτι ΑΠΑΝΩ ΤΟΥΣ . Τα έχει όλα. Λίγα ακόρντα, ταχύτητα, σολάκι πλήκτρα, δεν φλυαρεί.Garage punk υψηλών προδιαγραφών θα πω εγώ. Στο Nails & Wounds που ακολουθεί δεν αφήνουμε το πόδι από το γκάζι. Ίσα ίσα το πατάμε μια ψιλή ακόμα. Το κουπλέ μου θυμίζει λίγο το Gone Daddy Gone στη μουσική αλλά όλα διορθώνονται όταν μπάινει η φωνάρα που το πάει αλλού.
Το Sunshine Alley ξεκινάει με ένα riff βουτηγμένο στο βούρκο και αυτή η αλλαγή διάθεσης πολύ μου αρέσει. Μην απατάστε, δεν μειώνουμε ούτε εδώ ταχύτητες ούτε θα ακούσετε σκοτάδι. Άλλωστε για λιακάδα μιλάμε. Απλά η αισθητική είναι λίγο πιο trash rock n roll και έχει και σημειάκι που σπάει λίγο η ένταση . Μόνο και μόνο για να ανέβει ξανά και να σε κάνει να χτυπιέσαι σαν το χταπόδι.
Μετά έχουμε το Hail Cleopatra. In Fuzz we trust και οι Deadly Spirits εδώ μας δίνουν ένα κομμάτι με τα βασικά και απαραίτητα συστατικά που θα κάνουν το επόμενο πάρτυ σας να πάρει φόκο αν έχει πιει αρκετά. Με το I change My mind έχουμε το πλήκτρο ολίγον πιο μπροστά που πολύ μου αρέσει και γκρούβα με ωραία φωνητικά. ΦΥΣΙΚΑ δεν λείπει το fuzz και η ταχυβολία συνεχίζεται. Πολύ μου αρέσει το σημείο που το ψυχεδελίζουν λίγο με τα φωνητικά ίσα ίσα για να μπει το fuzzαριστό σόλο και να στείλει τους χίππηδες στις σπηλιές τους.
Έπεται το Brassknuckles Boogaloo
που νομίζω πως συνθετικά θα το ζηλέψουν πολλές μπάντες. Ξεκινάει λίγο σκοτεινά αλλά γκρουβάρει τρομερά. Και εδώ ενώ η ταχύτητα είναι ένα τι πιο κάτω, είναι αυτό που λέμε σοβαρό garage punk. Αν και η διάρκεια περνάει τα 4 λεπτά νομίζω πως κανέναν δεν θα πειράξει καθώς έχουμε και το απαραίτητο ξέσπασμα speed up στο τέλος. Μετά είναι το Creepin and Crawlin για το οποίο σας έχουμε μιλήσει ήδη.
Οπότε πάμε παρακάτω στο Too Hard Too Fast. Με την 1523 Blair εισαγωγή δεν αφήνει αμφιβολίες ότι θα λαχανιάσεις. Ωραίο riff και κιθάρες να μιλάνε μεταξύ τους μέχρι το ρεφραίν και ένα από τα πιο rock n roll σόλο που έχω ακούσει. Νότες τόσες πρέπει και βούτυρο στα δάχτυλα. Α και που είστε, η ταχύτητα δεν πέφτει ούτε λεπτό. Άσε που μου φαίνεται να ανεβαίνει.
Το Dead To Me που ακολουθεί έχει μια ρημαγμένη κιθάρα και καραστακάτο παίξιμο. Ωραία δουλειά στα φωνητικά που είναι ένα όργανο που στη ουσία κάνει το ρεφραίν να ξεχωρίζει μετά το garage-punk-στα-μούτρα-σας κουπλέ. Έχουμε και Jug εφέ (αυτό που έκανε ο Tommy Hall με τη νταμιτζάνα) . Για να μην έχετε αμφιβολίες για τις επιρροές της μπάντας.
Το Double Or Nothing είναι σε λίγο πιο psych μονοπάτια αλλά το έχουνε παντρέψει με ποπ φωνούλες και ένα ρεφραίν που αλλάζει διάθεση. Ούτε εδώ βέβαια έχουμε παραστράτημα. Fuzz και όργανο να δίνουν τη στάμπα. Octofuzz Bound λέγεται το επόμενο. Θα το χορέψεις. Και είναι και ένα κομμάτι ύμνος σε πεταλάκι κιθάρας. Ξεκάθαρο και τίμιο rawk n roll και σου λένε τι μουσική παίζουν οι Deadly Spirits.
Για το τέλος εχουμε το Sun Deamon
που νομίζω θα ενθουσιάσει με τις αλλαγές στις διαθέσεις. Ξεκινάει σκοτεινά και είναι ένα στοιχείο που υπάρχει σε όλο το κομμάτι , ακόμα και στο χοροπηδηχτό κουπλέ. Στο ρεφραίν βουτάνε στις πιο σκοτεινές στιγμές των Fuzztones και μας δίνουν ένα υπέροχο τέλος σε μια έτσι κι αλλιώς εξαιρετική κυκλοφορία.
Γενικά νομίζω πως οι Deadlly Spirits μπήκαν κατευθεία στις μεγάλες κατηγορίες με το Shadows And Serenades. Είναι ένας δίσκος που δεν θα ενθουσιάσει μόνο τους ακόλουθους του garage punk. Νομίζω πως εύκολα θα στείλει το μήνυμα σε όποιον ακούει κιθάρες. Και αυτό γιατί ενώ οι αναφορές του είναι σαφείς και ξεκάθαρες, η ωμή του ενέργεια και οι συνθέσεις το κάνουν να ξεχωρίζει.
Άλλη μια περιπτωσούλα που πρέπει να βιαστείτε γιατί μιλάμε για 200 κομμάτια και μετά κλαίμε. Aν για κάποιο λόγο δεν σας έχω πείσει ακόμα να το παραγγείλτε, μπορείτε να το ακούσετε όλάκερο από δωχάμου.
12 winners, no fillers if you know what i mean….
