Κάθε φορά που οι Damned έχουν κυκλοφορία τρώω τα νύχια μου. Ναι ξέρω , άσχημη συνήθεια αλήθεια αλλά είναι σχεδόν αντανακλαστικό. Από το 1976 που σχηματίστηκαν, είναι ίσως η μπάντα με τις πιο πολλές μεταλλάξεις στον ήχο τους. Αυτό όμως που μου αρέσει πολύ στους Damned είναι πως δεν ακολουθούνε τα trends, δεν τους νοιάζει να είναι σχετικοί με την εκάστοτε εποχή σαν ήχος. Αν αυτό δεν τους προσδιορίζει ως punk, τότε δεν ξέρω τι μπορεί. Μια τέτοια μετάλλαξη ήταν που μου τράβηξε και το αυτί σε αυτή τη μπάντα όταν το 1986 ως Naz Nomad And The Nightmares βγάλανε το -και καλά- soundtrack της ταινίας Give Daddy The Knife Cindy με garage διασκευές. Μην ψάξετε για την ταινία. Δεν υπάρχει. Υπάρχει ο δίσκος, Και είναι και πάρα πολύ καλός. Αλλά ας πάμε στο προκείμενο.
Το Darkadelic λοιπόν είναι ακόμα μια μετάλλαξη της μπάντας. Αν θέλετε είναι ακόμα μια δήλωση πως τους νοιάζει η μουσική και το πως εκφράζονται μέσα από αυτή. Αν δεν κάνω λάθος η τελευταία τους δουλειά ήταν το 2018 οπότε όταν κυκλοφορήσαν τα πρώτα singles του Darkadelic τα έβαλα λίγο στο repeat.
Στο δίσκο σαν σύνολο,
η μπάντα φανερώνει την αγάπη της για το punk (κάτι μας είπες τώρα) αλλά υπάρχουν πολύ έντονα κα τα ψυχεδελικά στοιχεία μαζί με μια μεγάλη δόση goth. Στα 12 κομμάτια του δίσκου, η μπάντα αυτή τη φορά επικεντρώνεται στα φωνητικά του Vanian . Νοιώθω πως πραγματικά ξεδιπλώνει το ταλέντο του και βγάζει πολλές πτυχές. Πότε ροκάρει άσχημα, πότε αμολάει κορώνες. Υπάρχει και μια καθαρή pop στιγμή στο δίσκο, το Follow Me . Καθόλου άσχημο, έφαγε 2-3 repeat γιατί μου έκανε εντύπωση.
Υπάρχουν τραγούδια για όλα τα γούστα.
Το Μotorcycle Man για παράδειγμα νομίζω πως θα ικανοποιήσει τους πρωτοδισκάκηδες. Έχει και το οργανάκι του που του δίνει ταυτότητα. Νοστιμότατο. Άλλο ένα στοιχείο που είναι πασιφανές στο δίσκο είναι πως είναι έντονη η παρουσία του Captain Sensible με τις κιθάρες του. Από το εναρκτήριο The Invisible Man μέχρι το Roderick η κιθάρα λάμπει χωρίς να παραφορτώνει. Ωραία solos χωρίς να είναι φλύαρα, δίνουν σε όλα τα κομμάτια. Υπάρχουν τραγούδια χαμαιλέοντας όπως το Girl I ”ll Stop At Nothing που ενώ ξεκινάει punk, πάει ψυχεδελικό και ξαναγυρνάει.
Να κάνω και μια αναφορά στο Roderick, που ξεκινάει σκοτεινό με βιολιά με τα μπάσσα του Vanian να λάμπουν. Συνοδεία πιάνου και ένα οργανάκι να χρωματίζει, δίνει ένα extra dark τόνο στο album. Όμως με την τρομπετίτσα στο τέλος το κλίμα αλλάζει . Και κλείνει το album υπέροχα.
Αυτό που μου άρεσε πάντα και μου αρέσει ακόμα στους Damned είναι πως ήταν μια μπάντα που την νοιάζει να παίζει μουσική που γουστάρει χωρίς να τη νοιάζει τι θα γράψω εγώ ας πούμε. Αυτό με το Darkadelic, όχι μόνο δεν άλλαξε, αλλά ενισχύθηκε κιόλας. Από τις 28 Απρίλη που κυκλοφόρησε, το έχω ακούσει ουκ ολίγες φορές. Και θα το ξανακούσω. Γιατί και μένα η μουσική με νοιάζει.
