Λοιπόν έχω μια αρχή για το αγνό και βρώμικο Death Metal της Σουηδίας. Δεν λέει κανείς κακή κουβέντα σε μένα για τους Grave, Unleashed και The Crown. Μπάντες γεμάτες τιμιότητα και συνέπεια που δεν έχουν απογοητεύσει σχεδόν με κανένα άλμπουμ τους. Δηλαδή εντάξει, πως να χαρακτηρίσεις κάποιο άλμπουμ άσχημο από τις δισκογραφίες τους? Απλά δεν γίνεται. Για τους Entombed έχω άλλη γνώμη για αυτό και δεν τους έβαλα μαζί με τους υπόλοιπους, είναι τελείως ξεχωριστό κεφάλαιο γιατί άλλαζαν συχνά πυκνά τον ήχο τους. Βέβαια για τα τρία πρώτα άλμπουμ τους δεν χωράει αμφιβολία ότι είναι κολοσσιαία. Πάμε όμως στους The Crown και από που πραγματικά τους έμαθα και ασχολήθηκα εντονότερα.
Η ιστορία πάει παλιά, πολύ παλιά…
Πριν από 25 χρόνια πραγματοποίησαν περιοδεία με Morbid Angel, Emperor, Limbonic Art, Impaled Nazarene και Peccatum. Ουσιαστικά δεν άφησαν τίποτα όρθιο όπου κι αν εμφανίστηκαν. Μια πραγματικά “θανατηφόρα” περιοδεία.
Οι αγαπημένοι μου Emperor και Limbonic Art είχαν κυκλοφορήσει τα τιτάνια “IX Equillibrium” και “Ad noctum-Dynasty of death” αντίστοιχα. Στο Death Metal σκέλος, οι Morbid Angel το “Formulas fatal to the flesh” και οι Impaled Nazarene το “Rapture”. Οι Pecattum του Ihsahn είχαν κυκλοφορήσει το ντεμπούτο “Strangling from within” και οι The Crown το πρώτο τους άλμπουμ “Hell is here”. Τέτοιες περιοδείες λείπουν πια και τι δεν θα έδινα να ήμουν σε μια από τις εμφανίσεις όλων αυτών κάπου στην Ευρώπη. Μια φορά λοιπόν, κάπου το 2002 δούλευα ένα αφιέρωμα στους Emperor και έπεσε το μάτι μου πάνω σε αυτή την περιοδεία έτσι όπως έψαχνα αρχεία στο διαδίκτυο. Τότε λοιπόν ξεκίνησα να ακούω και τους The Crown. Ουσιαστικά με τα τους ακολούθησα για τα καλά.
Το “Crown of thorns” είναι εδώ και “βομβαρδίζει”
Ξεχωριστή θέση στην συλλογή μου έχει το ντεμπούτο τους, όχι ότι τα άλλα υστερούν βέβαια. Έτσι λοιπόν, εν έτη 2024, φτάνει στα αυτιά μου το νέο τους άλμπουμ. Το “Crown of thorns” είναι εδώ. Με το που ξεκινάει ο δίσκος σε πετάει στον τοίχο με το εναρκτήριο “I hunt with the devil”. Πρώτο χαρακτηριστικό, οι ελάχιστες μελωδίες. Δεύτερο χαρακτηριστικό τα extreme solos. Τα “Churchburner” και “Martyrian” σε διαλύουν, “πέφτει ξύλο”. Δεν μπήκαν τυχαία στην προαναφερόμενη μάζωξη πριν 25 χρόνια.
Ένα άλμπουμ ξεκάθαρα οργισμένο και επιθετικό από τους The Crown
Το “Gone to hell” σαρώνει τα πάντα στο διάβα του, έχει γίνει και clip μάλιστα το οποίο μπορείτε να παρακολουθήσετε παρακάτω. Η σκυτάλη στα “Howling at the warfield”, “The night is now” και “God-king” και γίνεται ο κακός χαμός. Κόλαση στο διάβα όσο συνεχίζει να καλπάζει το άλμπουμ σαν λυσσαλέος λύκος.
Μελωδίες όσες χρειάζονται, εδώ μιλάμε για “επίθεση”
Οι μελωδίες είναι ελάχιστες όπως είπαμε, κάτι που διαφαίνεται και στο “Martyrian” όπως και στο “The night is now”. Επίσης να σημειωθεί ότι έχουμε να κάνουμε με μια θαυμάσια παραγωγή που έχει πετύχει τον στόχο της. Δηλαδή όλα να ακούγονται με διαύγεια αλλά και να υπάρχει και η “βρωμιά” που χαρακτηρίζει το είδος. Ο Marco Tervoren, κιθαρίστας της μπάντας, έχει κάνει θαυμάσια δουλειά στα Studio-MT. Το old school artwork έχει πραγματοποιηθεί από τον Γιάννη Νάκο (Rem3dy Art Design) που για μια ακόμη φορά έχει κάνει εκπληκτική δουλειά.
Οι ταχύτητες είναι ασύλληπτες στα περισσότερα τραγούδια και τα riffs την μια “φλερτάρουν” με το Thrash Metal και την άλλη με το Death Metal. Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με ένα Thrash/Death Metal άλμπουμ που κομμάτι με το κομμάτι η ακρόαση γίνεται όλο και πιο ευχάριστη. Το “The agitator” είναι αυτό που λέμε Thrash Metal που θα σας φέρει στο νου τους Overkill.
Μέχρι τώρα εξαιρετικό άλμπουμ με πολύ καλά Bonus Tracks μάλιστα…
Κάτι που αλλάζει στο επόμενο κομμάτι που είναι ξεκάθαρα Death Metal made in Sweden με Slayer solos. Το τελευταίο κομμάτι είναι επτάλεπτο και είναι από τα καλύτερα του “Crown of thorns”. Το “The storm that comes” είναι ένα τόσο κολλητικό κομμάτι που σε συνεπαίρνει με το μπάσο στην αρχή και αργότερα με τα “αιχμηρά” riffs. Αρκετά διαφορετική σύνθεση από τα προηγούμενα κομμάτια και με ωραίο finale. Το άλμπουμ συνοδεύεται και από τρία nonus tracks “Eternally infernal”, “No fuel for god” και “Mind collapse” που άνετα θα μπορούσαν να προστεθούν στην κανονική διάρκεια του “Crown of thorns”.
Φτάνοντας στο τέλος…
Οι The Crown δεν με απογοήτευσαν για μια ακόμη φορά, είναι μια μπάντα τίμια και πιστή στο ραντεβού της με τους οπαδούς. Δεν θα μπορούσα βέβαια να το βάλω δίπλα στο πρώτο άλμπουμ τους αλλά σίγουρα λίγο πιο κάτω. Άφοβα επενδύστε!
