Ψάχνοντας λοιπόν κατάφερα να ακούσω τα κομμάτια του 4ου album των Courettes λίγο πριν ξαμοληθεί για το κοινό. Διαδικαστικά θα πω πως είναι κυκλοφορία στην Damaged Goods του ημίθεου και βάλε Billy Childish. Aυτό και μόνο μπορεί να έφτανε για τους αλκοολικούς του είδους να πάρουν το δίσκο. Άλλωστε το ντουετο δεν μας έχει απογοητεύσει ποτέ.
Εδώ όμως είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Σε αυτό το album φαίνονται πιο πλούσιοι μουσικά. Μην γελιέστε, υπάρχει μπόλικο fuzz από την Flavia και το κλασσικό σφυροκόπημα από τον Martin. Έχουμε swirling organ να χορτάσει ο κάθες διψασμένος garage punker. Αλλά υπάρχει και μια στροφή αν θέλετε που φάνηκε από το πρώτο single. Πείτε το αν θέλετε φόρο τιμής. Μπορείτε να το πείτε και επιρροή. Ακόμα και μουσικό παιχνίδι ανάμεσα σε 60’ς χροιες.
To ντουέτο δεν φοβάται να πάει σε βαθιά νερά.
Τι εννοώ με αυτό. Έχω την εντύπωση πως με κάθε κυκλοφορία τους, οι The Courettes αναπύσσονται τόσο σαν παίχτες αλλά και σαν στιχουργοί. Ακόμα και μέσα στην στενή θεματολογία του rock n roll. Και αυτό για μένα σημαίνει σεβασμός. Εδώ λοιπόν ακομπλεξάριστα πειραματίζονται με το wall of sound αλά Phil Spector. Ή αν θέλετε να πάμε ακόμα πιο βαθιά , σε παραγωγή τύπου Beach Boys – Pet Sounds εποχή. ΤΟ πετυχαίνουν; Νομίζω πως έχουμε απόλυτη ευστοχία! Κάποια κομμάτια θα μπορούσε να τα έχει γράψει το Wrecking Crew. Αλήθεια. Το vibe είναι απίστευτο. Νοσταλγικό αλλά με παιχνιδιάρικη διάθεση να σε ξεσηκώσει. Άλλωστε αυτό το παιχνίδι το ντουέτο το ξέρει πλέον πάρα πολύ καλά.
Και συνθετικά όμως έχουνε σημειώσει μεγάλη πρόοδο. Χωρίς να ξεχνάνε τις ρίζες τους. Ενώ λοιπόν έχουμε αλλαγές στην παραγωγή, περισσότερα όργανα (ναι έχει μπάσσο), τρομπέτες φωνητικά και δε συμμαζεύεται, ξεφεύγουν έυκολα από τον ύφαλο της γλυκανάλατης ποπ και παρουσιάζουν ένα αμιγώς rock n roll δίσκο. Νομίζω πως ο “αέρας” που δίνει η καινούργια προσέγγιση στην παραγωγή απλά απογειώνει το αποτέλεσμα. Σίγουρα είναι μια κλασική περίπτωση παρελθοντολαγνίας αλλά ταυτόχρονα έχει και μια φρεσκάδα στον ήχο σε κάνει να θές να χορέψεις μέχρι ξεβιδώματος. Έχει μπόλικα οverdubs αλλά δεν χάνει σε ένταση και πάθος.
Αν νομίζετε πως όλα αυτά γίνανε τυχαία, (γιατί καμιά φορά γίνεται και αυτό) εδώ δεν είναι τέτοια περίπτωση. Για τα φωνητικά φέραν τον παραγωγο του Brian Wilson στο Smile! Για τα πνευστά χρησιμοποιήσαν την αφρόκρεμα της Δανίας. Kαι φυσικά τον φίλο τους-παραγωγό πολυοργανίστα Soren Christensen που έβαλε mellotron, οργανάκι, κάποια κρουστά και κυρίως το ταλέντο του και το αυτί του. Να κάνουμε και μια ιδιαίτερη μνεία και στην μπάντα γιατί και η Flavia έχει πάει το τραγούδι ένα ή περισσότερα σκαλιά παραπάνω και o Martin δίνει πόνο χωρίς να επισκιάζει.
Γενικά
νομίζω πως μιλάμε για ένα δίσκο που από άποψη τραγουδοποιίας, εκτέλεσης, σύνθεσης και παραγωγής είναι λυτρωτικός. Με την έννοια του ότι παίρνει καλά στοιχεία και από άλλα μουσικά λημέρια και τα ενσωματώνει ακομπλεξάριστα στο αρχετυπικά πρωτόγονο rock n roll. Από εμένα είναι 10 με΄τόνο. Από τα πρώτα ακόρντα του You Woo Me μέχρι το κλείσιμο του For Your Love που δεν είναι διασκευή στους Yardbirds. Αν και θα ήθελα. Αν συνεχίσουν έτσι, νομίζω πως οι Courettes είναι έτοιμοι για να κάνουν τη μετάβαση στις μεγάλες κατηγορίες…
Track list:
1 You Woo Me
2 California
3 Keep Dancing
4 Here I Come
5 Don’t Want You Back
6 Wall of Pain
7 SHAKE!
8 Boom Boom Boom
9 Better Without You
10 Run Run Runaway
11 Lies
12 Stop! Doing That
13 For Your Love
