Το The Collective της Kim Gordon κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες από την Matador Records. Μιλάμε για το δεύτερο solo album της. Και ναι, η Kim είναι cool. Ήταν μπασίστρια στους Sonic Youth. Αλλά είναι καιρός να τα ξεπεράσουμε αυτά. Άλλωστε στις solo δουλειές πάντα μου άρεσε να κρίνω από την αρχή, προσπαθώντας να μην επηρεάζομαι από το παρελθόν του κάθε καλλιτέχνη.
Στα 70 της λοιπόν, έκανε το The Collective. Άκουσμα δύσκολο και διόλου χορευτικό. Και μέχρι εδώ καλά θα μου πεις, δεν έκανε και ποτέ χορευτική μουσική. Σωστό και αυτό. Εδώ όμως νομίζω πως παίζει οριακά με πολλά πράγματα. Στο album θα μπορούσα να πω σε ελεύθερη μετάφραση πως ραπάρει. Επίσης θα μπορούσα πάλι σε ελεύθερη μετάφραση να πω πως έχουμε πολλά στοιχεία τραπ. Μέχρι και vocoder έβαλε σε ένα κομμάτι.
Αλλά από εδώ και πέρα είναι είναι που χρησιμοποιεί τη μουσική και τις ρίμες εντελώς διαφορετικά. Έχει αρκετά στοιχεία θορύβου και σχεδόν κακοφωνίας. Ταυτόχρονα όμως χρησιμοποιεί τη φωνή της για να γλυκάνει τα σκληρά σημεία των κομματιών. Εκεί που νομίζεις πως σε βάζει σε μια φάση, πριν καλά το χωνέψεις σου αλλάζει τη διάθεση. Βαριές και ασήκωτες κιθάρες δίνουν παρόν. Αργόσυρτο beat υπογράφει.
Ξεκινάει αντισυμβατικά αποχαιρετώντας μας με το ΒΥΕ ΒΥΕ και αμολάει μια λίστα πραγμάτων που θέλει να πάρει μαζί της (ή μαζί σου; ) και να τη κάνει. Στα υπόλοιπα 10 κομμάτια σε μια πρώτη ανάγνωση η Κιμ κάνει τη δήλωσή της. Αντιμετωπίζει την μουσική καθαρά σαν τέχνη . Και αυτό τη διαφοροποιεί. Κάθε κομμάτι σε βάζει σε σκέψεις. Πότε με τη μουσική και τις χροιές που χρησιμοποιεί, και πότε με τους στίχους που κάθε άλλο παρά τυχαίοι είναι. Μια χαρά κοινωνική κριτική κάνει. Σίγουρα ο σκοπός της δεν είναι να σε διασκεδάσει.
Ίσως ο σκοπός του album
είναι να σε κάνει να αποσυνδεθείς γενικά από όλα και να κοιτάξεις γύρω σου. Να δεις τι και πόσο έχει αλλάξει από την τελευταία φορά που κοίταξες πραγματικά. Απίστευτα διαυγής, χρησιμοποιεί το ρυθμό του τώρα για να είναι σχετική, και σε παίρνει από το χέρι για να σου δείξει άλλα πράγματα που θέλει να σου πει. Και ίσως έτσι καθορίζει την τάση ενώ αρχικά σου δίνει την εντύπωση πως την ακολουθεί.
Και να σκεφτείτε πως δεν είναι ΚΑΘΟΛΟΥ το άκουσμά μου. Αλλά όχι απλά παραδέχομαι, υποκλίνομαι. Είμαι σίγουρος πως θα βρει πολλούς που δεν θα γουστάρουν, όμως δώστε σε αυτό το album λίγο καιρό να το χωνέψετε και θα δείτε τη σπουδαιότητά του. Μπορεί όλα του τα κομμάτια να μην έχουν την ίδια δύναμη. Όμως το κάθε ένα έχει κάτι να πει. Σε ένα μουσικό τοπίο ομιχλώδες και ανούσιο, το The Collective λειτουργεί σαν φάρος για να μην τρακάρουμε στα βράχια. Ξέρω το φιλοσόφησα πολύ, αλλά μιλάμε για ένα από τα λίγα φιλοσοφημένα album που έχουν έρθει στα αυτιά μου τελευταία.
